Θα κλείσει ή δεν θα κλείσει η Αυγή; Αυτό το ερώτημα υποβόσκει εδώ και πολύ καιρό, αλλά ποτέ δεν απαντιέται. Αφήνεται να πλανάται. Μέχρι που οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να δώσουν μια μισή απάντηση. Την ξεκίνησαν έμμεσα ζητώντας από τους μισθωτούς της εφημερίδας πρόθυμους να βγουν από το μισθολόγιο με «εθελουσία». Αυτό το προστάδιο δεν απέδωσε, όπως αναμενόταν, γιατί ποιος τριαντάρης, σαραντάρης ή πενηντάρης θα παραιτηθεί με αντίτιμο μισθούς δυόμισι χρόνων όταν ξέρει ότι θα μείνει, στην εποχή που ζούμε, για το υπόλοιπο της ζωής του άνεργος; Ίσως και να το περίμεναν οι ιθύνοντες ότι η ανταπόκριση θα είναι ισχνή έχοντας κατά νου ότι αυτή η άρνηση θα είναι ένα καλό άλλοθι για το πλαν Β, το οποίο δεν είναι άλλο από το να γίνει η εφημερίδα εβδομαδιαία, κάτι σαν την Εποχή! Οποία «λύση»…
Εντάξει, όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο καιρός των παχιών αγελάδων έχει προ πολλού παρέλθει για τις ελληνικές εφημερίδες, αλλά, κι έτσι, δεν είναι θέμα ότι με δύο εκατομμύρια ψηφοφόρους ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να έχει δύο χιλιάδες αναγνώστες της κομματικής του εφημερίδας; Ότι δεν μπορεί να έχει ούτε δύο στους χίλιους που θα δίνουν 1,5 ευρώ τη μέρα, ήτοι 45 ευρώ το μήνα, για την εφημερίδα του κόμματος που ψηφίζουν; Ή δέκα στους χίλιους που θα δίνουν έστω 3 ευρώ κάθε Σαββατοκύριακο, έκαστος 12 ευρώ το μήνα, για να στηρίξουν την εφημερίδα;
Όμως, κι οι αρμόδιοι ξέρουν ότι το πρόβλημα δεν είναι πρωτίστως οικονομικό. Γίνεται οικονομικό. Αφού ούτε τα μέλη που ισχυρίζονται ότι έχει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνουν την εφημερίδα, ούτε καν τα πιο φανατικά! Αλλά, βέβαια, ποτέ δεν θα κάνουν μια σωστή, ανοιχτή και ειλικρινή κουβέντα για τα πραγματικά αίτια της πλήρους απαξίωσης της Αυγής. Ούτε γιατί στοιχίζει τόσο ακριβά η έκδοσή της, ούτε γιατί δεν διαβάζεται η εφημερίδα, ούτε γιατί έβγαινε στα πιο δύσκολα χρόνια με δύο χούφτες βουλευτές και δεν μπορεί τώρα με 91!
Μ.Μ.
