Ο προεκλογικός κουρνιαχτός για τον υποτιθέμενο κίνδυνο της ανερχόμενης Ακροδεξιάς καταλάγιασε με το κλείσιμο της κάλπης των ευρωεκλογών και εδώ και σε όλη την Ευρώπη. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο κίνδυνος ήταν κίβδηλος, ένα σκιάχτρο να φοβίζει τα σπουργίτια. Η λεγόμενη Ακροδεξιά στην Ευρώπη αύξησε τα ποσοστά της, αλλά δεν κόπηκε η όρεξη κανενός. Για τον πραγματικό αντίπαλο, όμως, δεν τόλμησε να μιλήσει κανείς αν και είναι εκτεθειμένος στην κοινή θέα. Ο αντίπαλος της ευρωπαϊκής αυτονομίας είναι ο Τράμπ και ο άτυπος αλλά ουσιαστικός εκπρόσωπός του στην Ευρώπη ονομάζεται Στηβ Μπάνον, επικεφαλής της νικηφόρας προεκλογικής εκστρατείας του Αμερικανού προέδρου. Στόχος του Μπάνον δεν είναι να συγκροτήσει μια Διεθνή της Ακροδεξιάς ,αλλά να βάλει σε ένα αμερικανικό σακί τα κόμματα που είναι αντίθετα στην κυριαρχία της Γερμανίας και στην παγκοσμιοποίηση. Αν είναι Ακροδεξιά, γούστο τους.
***
Η εκλογή Τραμπ (και ιδίως η προοπτική επανεκλογής) ήταν ισοδύναμη με παλατιανό πραξικόπημα στηριγμένο όχι στις λόγχες αλλά στην κάλπη. Οι ΗΠΑ επί Μπους προσπάθησαν να αντιπαραθέσουν την «παλιά», Δυτική Ευρώπη στη «νέα» Ανατολική Ευρώπη, για να σπάσουν τη γερμανική κυριαρχία, αλλά απέτυχαν. Οι ΗΠΑ επανέρχονται με τον Τραμπ και επιχειρούν να στηριχτούν όχι στα κράτη αλλά στα λεγόμενα «ακροδεξιά» κόμματα. Λεπέν, Σαλβίνι, Όρμπαν, αλλά και το AfD μια οικογένεια, κατά της γερμανικής ηγεμονίας, εναντίον του Σόρος και της παγκοσμιοποίησης. Οι Γερμανοί που ελέγχουν τις Βρυξέλλες προτιμούν, παγίως άμυαλοι, το μαστίγιο και αγνοούν πεισματικά την πολιτική του καρότου. Τελικά, ισχύει το απόφθεγμα του Μπρεζίνσκι: «Η Ευρώπη είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ». Και θα παραμείνει, είτε με την όποια Μέρκελ, είτε με την όποια Λεπέν ή τον Σαλβίνι.
Η Ακροδεξιά του Μεσοπολέμου, Χίτλερ και Μουσολίνι, είχαν ένα, απεχθές αλλά υπαρκτό, μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας και πολέμησαν με τις δυτικές αυτοκρατορίες για την ανεξαρτησία τους και την παγκόσμια κυριαρχία. Τα σημερινά «ακροδεξιά» κόμματα δεν έχουν καμία διαφορετική συνολική πρόταση, ικανή να αντικαταστήσει ή να αλλάξει ουσιαστικά τα πράγματα. Η αντίθεσή τους, μόνο σε επί μέρους θέματα, κυρίως στη μετανάστευση, συσπειρώνει κάποιο πλήθος, αλλά προκαλεί ισχυρές αντισυσπειρώσεις. Δεν έχουν να προτείνουν μια άλλη Ευρώπη. Και δεν αγγίζουν την εξάρτηση της Ευρώπης από τη δεσπόζουσα δύναμη, τις ΗΠΑ. Προκαλούν πονοκέφαλο αλλά δεν αποτελούν κίνδυνο για τις άρχουσες ελίτ, επειδή δεν έχουν τίποτα το ουσιαστικά ανατρεπτικό. Καθώς η «Ακροδεξιά» δεν έχει διαφορετική ολοκληρωμένη πρόταση, η άνοδός της εξαρτάται από τις κοινωνικές συνθήκες που δημιουργεί ο αντίπαλος. Δεν έχει αυτόνομη ελκτική δύναμη.
Η Χρυσή Αυγή στιγματίστηκε από τις πράξεις της ως εγκληματική οργάνωση, έχει απομονωθεί στο εσωτερικό και είναι απόβλητη στην Ευρώπη.
Τα σημερινά «ακροδεξιά» κόμματα δεν έχουν καμία διαφορετική συνολική πρόταση, ικανή να αντικαταστήσει ή να αλλάξει ουσιαστικά τα πράγματα. Η αντίθεσή τους, μόνο σε επί μέρους θέματα, κυρίως στη μετανάστευση, συσπειρώνει κάποιο πλήθος, αλλά προκαλεί ισχυρές αντισυσπειρώσεις. Δεν έχουν να προτείνουν μια άλλη Ευρώπη. Και δεν αγγίζουν την εξάρτηση της Ευρώπης από τη δεσπόζουσα δύναμη, τις ΗΠΑ
Η Αριστερά έπαψε σταδιακά να αποτελεί ιδιαίτερο ζήτημα άξιο προσοχής. Τώρα ούτε ως εναλλακτική δεν αξίζει, ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δώσει την εντύπωση ότι μπορεί να διατηρηθεί ως εναλλακτικός πόλος. Όσα αναχώματα και αν στηθούν, η καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον σταδιακή παρά απότομη, είναι αναπόφευκτη, όπως του ΠΑΣΟΚ και για τους ίδιους λόγους. Δεν αρκεί, δηλαδή, να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του ξένου παράγοντα και των υποτακτικών ελίτ στο εσωτερικό. Πρέπει να ικανοποιούνται και οι γηγενείς δυνάμεις, οι αστοί και οι πληβείοι.
Το πρόβλημα είναι ότι η κατάρρευση της αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ αφήνει το σύστημα ανάπηρο. Απόπειρες, π.χ. με τον Μαρκεζίνη, να «κλείσει η τρύπα» έχουν αποτύχει. Ο Ν. Παπανδρέου θα ήθελε αλλά δεν είναι ελκυστικός. Η τωρινή απόπειρα εκπροσωπείται από τον κ. Γιάνη Βαρουφάκη. Ίσως μπει στη Βουλή με τη συστράτευση πολλών, από τον γνωστό πνευματώδη γελοιογράφο Στάθη έως τον συγκροτημένο νεοφιλελεύθερο δημοσιογράφο Τ. Μίχα. Η εκκλησία να ‘ναι καλά. Το ξεκαθάρισμα, όπως με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα έρθει αργότερα. Ο κ. Βαρουφάκης έχει ήδη δώσει, πάντως, δημοσίως εξετάσεις στις ελίτ του συστήματος, όχι, όμως, στην Ελλάδα αλλά εκεί που έχει σημασία, στη Γερμανία, αποκαλώντας τον Πούτιν «εγκληματία πολέμου».
Σε ομαλές συνθήκες ίσως αυτά να είχαν μικρή σημασία. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι ομαλές. Το πολιτικό σύστημα παραπαίει, οι εθνικές απειλές παραμένουν και οι αδυναμίες στα οικονομικά κάνουν το μίγμα εκρηκτικό. Κάθε χώρα, όχι ειδικά η Τουρκία, επωφελείται από στιγμές αδυναμίας του αντίπαλου. Μετά τη φαρμακερή δόση των Πρεσπών, με ευθύνη όχι των Τούρκων αλλά των ΗΠΑ και πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ, σειρά παίρνουν οι απειλές για θερμό επεισόδιο με την Τουρκία. Γιατί όμως; Ο Ερντογάν όλο αυτό το διάστημα είναι τόσο προσεκτικά επιθετικός όσο και στο παρελθόν. Τον ενδιαφέρει το πετρέλαιο και το αέριο στην Κύπρο, θέμα άμεσης «αρμοδιότητας» των ΗΠΑ, των Γάλλων κ.λπ. με τις πανίσχυρες εταιρίες εξόρυξης. Οι ΗΠΑ, από τη μια έχουν εξαπολύσει επίθεση κολακείας ότι η Ελλάδα αναβαθμίζεται, είναι πολύτιμη κ.λπ. και από την άλλη είναι σαν να (μάς) λένε λύστε τώρα (ως αναβαθμισμένοι!) τα προβλήματα σας ειρηνικά με τους Τούρκους (μας ταλαιπωρούν αλλά τους αγαπάμε) αλλιώς μπορεί να αναγκαστείτε να τα λύσετε με το ζόρι, αντιμέτωποι με τον φοβερό και τρομερό τουρκικό στρατό. Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, όμως, λένε αρμόδιοι, δεν έχουν κάνει καμία από τις κινήσεις που προηγούνται απαραίτητα ενόψει επιθετικής ενέργειας. Οι «ανησυχίες» για θερμό επεισόδιο προέρχονται από τις ΗΠΑ και τους εδώ συνοδοιπόρους. Στη μάχη υποταγής πρωτοστατεί και ο γνωστός κ. Σημίτης.
