Μια ακόμη απεχθής «κεντροαριστερά»
Η κυρία Ρομπέρτα Πινότι, υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης του Ματέο Ρέντσι, στα νιάτα της διαδήλωνε ενάντια στον πόλεμο. Σήμερα θέλει να εισβάλει εκ νέου στη Λιβύη, όπου η ιταλική πολυεθνική ΕΝΙ έχει βάλει για τα καλά το πόδι της αφότου οι Δυτικοί «απελευθέρωσαν» την παλιά αποικία της Ιταλίας από τον Καντάφι. Αυτή τη φορά το πρόσχημα είναι η καταπολέμηση των τζιχαντιστών, που έχουν διεισδύσει και σ’ αυτή την πάλαι ποτέ χώρα – σήμερα τίποτα περισσότερο από ένα ανατιναγμένο έδαφος που το λυμαίνονται διάφορες δυτικές δυνάμεις, συν δύο «τοπικές» κυβερνήσεις και πολλοί ιδιωτικοί στρατοί.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι φιλοδοξεί μάλιστα να ηγηθεί της… δεύτερης απελευθερωτικής εκστρατείας. Και, για να αποσπάσει την ευλογία των ΗΠΑ, διατείνεται ότι έχει καλύτερο know how από τους Γάλλους και Βρετανούς που το 2011 απλά προκάλεσαν το χάος. Τόσο ο Ρέντσι όσο και η Πινότι δεν διαψεύδουν ότι η Ιταλία έχει στείλει επιτόπου δεκάδες «στρατιωτικούς εμπειρογνώμονες» για να προετοιμάσουν τη νέα δυτική επέμβαση – όπως εξάλλου έχουν κάνει και οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία. Για μια ακόμη φορά δηλαδή η «κεντροαριστερή» κυβέρνηση ετοιμάζεται να κουρελιάσει το Σύνταγμα, που απαγορεύει την προσφυγή σε πολεμικά μέσα για την επίλυση διεθνών διαφορών.
Ο Ρέντσι ζητιανεύει υποστήριξη
Αυτή η τυχοδιωκτική και φιλοπόλεμη στάση του πάντα «κουρελή» και εξαρτημένου από τις ΗΠΑ ιταλικού ιμπεριαλισμού δεν προκαλεί μεγάλη εντύπωση σε όσους παρακολουθούν την πολιτική της κυβέρνησης Ρέντσι, τόσο εξωτερική όσο και εσωτερική. Στη στήριξη της Ουάσιγκτον ποντάρει εξάλλου ο Ρέντσι και για τα όσα ψελλίζει ενάντια στη γερμανική αδιαλλαξία, ζητιανεύοντας τη χαλάρωση του προγράμματος λιτότητας. Μπορεί τα ελληνικά φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ να παρουσιάζουν αυτή τη στάση της ιταλικής κυβέρνησης ως… υποστήριξη για το δικό μας πρόβλημα, αλλά στην πραγματικότητα ο Ιταλός πρωθυπουργός απλά παζαρεύει με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο μια έκτακτη οικονομική διευκόλυνση 2 δισεκατομμυρίων ευρώ μέσω της περίφημης χαλάρωσης.
Μια τέτοια ανάσα του είναι απαραίτητη για να διατηρήσει κάποιες ελπίδες νίκης στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις: τόσο τις αυτοδιοικητικές εκλογές όσο και, κυρίως, το δημοψήφισμα το φθινόπωρο για τη «μεταρρύθμιση» του Συντάγματος επί το αντιδραστικότερο. Πόσο μάλλον που η διαφθορά χτυπάει κόκκινο, η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο και το τεράστιο χρέος δεν συμμαζεύεται, παρόλο που η κυβέρνησή του υιοθετεί μέτρα τα οποία δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα αντίστοιχα των υπόλοιπων PIGS του ευρωπαϊκού Νότου – για παράδειγμα, ο πρόσφατος νόμος που αφαιρεί κάθε δικαστική προστασία από τους δανειολήπτες και αφήνει τα σπίτια όσων έχουν «κόκκινα δάνεια» στο έλεος των τραπεζών.
Ένα… χριστιανοδημοκρατικό κόμμα;
Το υποτίθεται κεντροαριστερό (ούτε καν τέτοιο δεν είναι πια) Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι, διάδοχος του πάλαι ποτέ Ιταλικού Κ.Κ., βρίσκεται σε διαρκή κρίση, καθώς έχει ψηφίσει τα… πάντα και ετοιμάζεται για ακόμη χειρότερα: από τη νέα επέμβαση στη Λιβύη ως μια συνταγματική «μεταρρύθμιση» που θα αποτελειώσει και τα τελευταία υπολείμματα δημοκρατίας στην Ιταλία, αφού ο πρόεδρος της χώρας θα είναι παντοδύναμος και τους βουλευτές θα τους προεπιλέγουν ουσιαστικά οι κομματικοί μηχανισμοί, καταργώντας τη λαϊκή ψήφο. Ταυτόχρονα δέχεται εισβολές δεξιών κατά κύματα, οι οποίοι περιθωριοποιούν όλο και περισσότερο όσους «αριστερούς» του έχουν απομείνει – που κι αυτοί βέβαια εφάρμοσαν την ίδια πολιτική.
Τελευταίο παράδειγμα η υπερψήφιση της κυβέρνησης από 18 βουλευτές που, υπό τον Βερντίνι, εγκατέλειψαν το κόμμα του Μπερλουσκόνι και τώρα στηρίζουν Ρέντσι! Αλλά και ολόκληρες οργανώσεις του κόμματος του Μπερλουσκόνι το εγκαταλείπουν για να μπουν στο Δημοκρατικό κόμμα, εκτοπίζοντας τα παλιά μέλη. Αυτό συνέβη π.χ. στην Πούλια, όπου ο δήμαρχος μετακόμισε στο δημοκρατικό Κόμμα με 200 πρώην μέλη της Φόρτσα Ιτάλια. Το ίδιο και στη Σικελία, όπου ο Κούφαρο, πρώην χριστιανοδημοκράτης πρόεδρος της περιφέρειας που φυλακίστηκε επί χρόνια λόγω των σχέσεών του με τη μαφία, καλεί σε στήριξη του Ρέντσι.
Άλλωστε και ο ίδιος ο Ρέντσι προέρχεται από την ιταλική Χριστιανοδημοκρατία και δεν μπορεί να κρύψει κάτω από το δήθεν εκσυγχρονιστικό προσωπείο του ότι ίνδαλμά του είναι ο επανειλημμένα πρωθυπουργός χριστιανοδημοκράτης Αμιντόρε Φανφάνι – για να μην αναφερθούμε στη λατρεία του για τη «νεότητα», την «ταχύτητα» και άλλα «πρότυπα» του ιταλικού φασισμού. Όπως είπε κάποιος, «το ποντίκι της Χριστιανοδημοκρατίας μπήκε σε έναν ελέφαντα, το Δημοκρατικό Κόμμα, και τον έφαγε από τα μέσα»…
Αριστερά σε σύγχυση και απαξίωση
Και η πάλαι ποτέ πανίσχυρη ιταλική Αριστερά; Έχοντας χάσει κάθε αξιοπιστία με την πολιτική που ακολούθησε από τότε που η Κομμουνιστική Επανίδρυση και άλλες αριστερές δυνάμεις στήριξαν τις αντιδραστικές πολιτικές της «κεντροαριστεράς», σήμερα βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και αποδιοργάνωση. Οι απόπειρες συγκρότησης μιας «Ιταλικής Αριστεράς» από το ρεφορμιστικό κόμμα του Βέντολα και άλλους, μεταξύ των οποίων και αποχωρήσαντες από το Δημοκρατικό Κόμμα, σκοντάφτουν κυρίως στον αυτοκτονικό προσανατολισμό που επιλέγεται (δηλαδή την επιδίωξη συνεργασίας με την «αριστερή πτέρυγα» του Δημοκρατικού Κόμματος, και όχι μόνο στις αυτοδιοικητικές εκλογές!) αλλά και στην έλλειψη διάθεσης για συνεργασία με τα υπολείμματα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης και άλλων.
Η απαξίωση γενικεύεται από τα σκάνδαλα που πλήττουν και πολλούς από αυτούς που μιλούν στο όνομα του Δημοκρατικού Κόμματος και της Αριστεράς. Παράδειγμα η συνεργασία στελεχών του Δημοκρατικού Κόμματος αλλά και των «κόκκινων συνεταιρισμών» που έχουν ξεμείνει από την εποχή του Ιταλικού Κ.Κ. με τον ελεγχόμενο από μαφιόζους και ακροδεξιούς δολοφόνους, όπως ο Μπούτσι και ο Καρμινάτι, «Συνεταιρισμό 29 Ιούνη» της Ρώμης (ο οποίος «ειδικεύεται» στην εκμετάλλευση των προσφύγων). Ή η περίπτωση της Σικελίας, όπου στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος, όταν κατηγορήθηκαν για σχέσεις με τη μαφία, δήλωσαν ότι… «δεν μπορούμε να κάνουμε ανάλυση αίματος στις εταιρίες με τις οποίες συνεργαζόμαστε»!
Ενίσχυση της τάσης για αποχή
Όλη αυτή η κατάσταση φουντώνει τη γενικευμένη αηδία των εκατομμυρίων πρώην ψηφοφόρων της Αριστεράς, που προσανατολίζονται όλο και περισσότερο στην αποχή και, δευτερευόντως, στην υποστήριξη του Κινήματος 5 Αστέρων που είχε ιδρύσει ο Μπέπε Γκρίλο. Χαρακτηριστικά, στις τελευταίες εκλογές στην περιφέρεια Εμίλια Ρομάνα, το επίκεντρο της κάποτε «κόκκινης ζώνης» της Ιταλίας, η αποχή ξεπέρασε το 50%. Το Κίνημα 5 Αστέρων, που πλέον ελέγχεται από τον συνιδρυτή του Τζιανρομπέρτο Καζαλέτζιο, εξακολουθεί να ελκύει πολλούς δυσαρεστημένους πολίτες, στην πλειοψηφία τους αριστερούς. Κατακεραυνώνοντας τη γενικευμένη διαφθορά όλου του παλιού πολιτικού φάσματος και τη διαπλοκή του με τους μπίζνεσμεν και τους μαφιόζους, και αρνούμενο την κρατική επιχορήγηση, το «κόμμα του Γκρίλο» παραμένει μια υπολογίσιμη δύναμη παρά τα εσωτερικά του προβλήματα.
Η τάση για αποχή θα ενισχυθεί κι άλλο όσο η Αριστερά δεν καταφέρνει να απαλλαγεί από τις αμαρτίες του παρελθόντος και του παρόντος της – περιλαμβανομένων των περισσότερων ηγετών της, που αποδεικνύονται διαρκώς πολύ «μικροί» και ανίκανοι για οτιδήποτε πέρα από τη διασφάλιση της πολιτικής καριέρας τους. Ίσως το επερχόμενο δημοψήφισμα για τη «συνταγματική μεταρρύθμιση» να αποτελέσει έναυσμα για την κινητοποίηση της βάσης σε μια κατεύθυνση συντονισμού και δράσης ενάντια στο συνένοχο πολιτικό σύστημα και υπέρ της δημοκρατίας. Για την ώρα πάντως, οι μόνοι που εξεγείρονται ενάντια στο έκτρωμα αυτής της «μεταρρύθμισης» είναι επιφανείς συνταγματολόγοι και δικαστικοί.
Γιώργος Αναστασίου
