Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η απουσία αριστερής αντίστασης στη βαρβαρότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ναρκώνει τους πολίτες και τους κάνει να λησμονούν ποιος ευθύνεται για τη φτωχοποίησή τους. Όμως, κάτι τόσο έρχεται η απειλή από τις Βρυξέλλες και από τον απάνθρωπο «μηχανισμό Σταθερότητας», για να μας θυμίσει ότι είμαστε υπόδουλοι. Πρόσφατα, ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ, μας υπενθύμισε ότι θα σέρνουμε, άγνωστο έως πότε, τις αλυσίδες της ευρωπαϊκής δουλείας. Δήλωσε κυνικά ότι: «Η Ελλάδα θα βρίσκεται για πολλές ακόμη δεκαετίες στο μικροσκόπιο του Μηχανισμού Σταθερότητας…». Η πιο απεχθής μορφή του άκρατου καπιταλισμού, εξουσιάζει τον ελληνικό χώρο. Οι Βρυξέλλες και η Γερμανία αποφασίζουν εάν θα ζήσουμε. Κι από την άλλη πλευρά, η Αριστερά έχει πάψει να παίζει τον ρόλο του υπερασπιστή των αδυνάμων και καταπιεσμένων. Αλήθεια, από πότε η Αριστερά εγκατέλειψε το πεδίο των λαϊκών αγώνων; Ψάχνουμε μάταια να βρούμε την αφετηρία των δεινών. Το τέλος του «υπαρκτού σοσιαλισμού» φαίνεται ότι παρέλυσε την ουτοπία περί «αντικαπιταλιστικών δυνάμεων». Έτσι, η Ευρωπαϊκή Ένωση με τη προπαγάνδα της, έδωσε την εντύπωση στον κόσμο, μιας θεώρησης του καπιταλισμού, ως «αξεπέραστου ορίζοντα» των ανθρώπινων κοινωνιών. Θεωρήθηκε ότι ο καπιταλισμός εξασφαλίζει το …καλύτερο δυνατόν μέλλον! Τι πλάνη! Και δεν σηκώθηκε κανείς να αντισταθεί στο κήρυγμα της βαρβαρότητας. Με απούσα την Αριστερά, ο καπιταλισμός που τον εκφράζει η Ευρωπαϊκή Ένωση, έγινε μια «θρησκεία του χρήματος» που επεβλήθη με τη βία των τραπεζιτών. Αυτοί είναι που έκαναν τους πολίτες άβουλους, να νομίζουν ότι πρέπει να εμπιστευτούμε τη μοίρα της ανθρωπότητας στις τράπεζες. Πού είναι οι εποχές όταν η Αριστερά έκανε αντίσταση σε τρία μέτωπα;
ΣΤΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ του 1960 και 1970, το αριστερό κίνημα εκφράσθηκε με τρεις τρόπους. Ήταν αντικαπιταλιστικό στις δυτικές χώρες. Αντιγραφειοκρατικό στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και αντιιμπεριαλιστικό στον τρίτο κόσμο. Τα σκοτεινά κέντρα της παγκοσμιοποίησης, μηχανεύθηκαν το σατανικό σχέδιο να υποτάξουν κάθε φωνή διαμαρτυρίας, με εξαγορασμένες ψευδοαριστερές κυβερνήσεις (όπως του ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας) και με προπαγάνδα, ότι «τα πράγματα άλλαξαν» ανεξάρτητα αν αυτοί που καταπιέζονται και συνθλίβονται είναι Αριστεροί, Δεξιοί ή Κεντρώοι. Συμβαίνει δηλαδή, αυτό που είχε πει από το 1923 η Κλάρα Τσέτκιν, ηγετικό στέλεχος του γερμανικού Κ.Κ., μόνο στη λέξη «φασισμός» βάζουμε τη λέξη «καπιταλισμός». Το ίδιο είναι. Έλεγε λοιπόν η Τσέτκιν: «Ο φασισμός δεν εξετάζει αν ο εργοστασιακός εργάτης συμπαρατάσσεται με το γαλανόλευκο της Βαυαρίας, με το μαύρο, κόκκινο και χρυσό της Αστικής Δημοκρατίας ή με την κόκκινη σημαία με το σφυρί και το δρεπάνι. Για τον φασισμό, αρκεί να δει κανείς ταξικά συνειδητό προλετάριο μπροστά του, τον χτυπάει αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο…». Είναι η τακτική των σημερινών τραπεζιτών.
Στις δικές μας τράπεζες, τοποθέτησαν γκαουλάιτερ-επιτηρητές που ελέγχουν τα πάντα, και δίνουν κατευθύνσεις και εντολές. Ουσιαστικά δεν υπάρχουν τράπεζες ελληνικές. Θα άξιζε να γνωστοποιηθούν τα ονόματα των ξένων αυτών «κηδεμόνων» και να δημοσιευτούν οι φωτογραφίες τους. Να γνωρίζει ο ελληνικός λαός ποιοι εκπροσωπούν τις νέες αρχές Κατοχής. Πού είναι η όποια «Αριστερά» να απαιτήσει τουλάχιστον αυτήν την αξίωση; Άφαντη! Και δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε υποταγμένος στις διαταγές της τραπεζικής «κομαντατούρ». Διατυπώνεται συχνά ο προβληματισμός: Φτάσαμε στην απόλυτη δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επειδή κατέρρευσε ο Κομμουνισμός; Το τέλος του κομμουνισμού προκάλεσε επιπόλαια ένα κύμα ενθουσιασμού. Και για μια στιγμή, ξύπνησε την ελπίδα ενός αληθινού δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Οι Ευρωπαίοι σήμερα κατοικούν στις χώρες τους, αλλά τις τύχες τους τις διαφεντεύει η Γερμανία που κρατάει το πηδάλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα π.χ. κατήντησε αποικία
Πολύ σύντομα όμως έγινε φανερό ότι είχε καταρρεύσει μια ολόκληρη αναπαράσταση του 20ου αιώνα. Η ανησυχία κυρίευσε όλα τα ρεύματα της Αριστεράς. Η Κρίστι Βολφ, η πιο διάσημη ανάμεσα στους διαφωνούντες συγγραφείς της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, έχει περιγράψει αυτό το παράδοξο συναίσθημα, στο αυτοβιογραφικό της έργο «Πόλη των αγγέλων». Είχε την εντύπωση ότι είχε απομείνει πνευματικά «χωρίς καταφύγιο», εξόριστη από μια χώρα που είχε πάψει να υπάρχει. Πλάι στην επίσημη «μνημειακή», αλλά έντονα επικρινόμενη ιστορία του κομμουνισμού, υπήρξε και μια άλλη, γεννημένη μαζί με την Οχτωβριανή Επανάσταση, στην οποία εντάσσονται πολλά γεγονότα. Από τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, έως τον Μάη του 1968. Αυτή η «άλλη» ιστορία είναι που γοήτευσε. Όμως, το σοκ του Νοεμβρίου 1989 σάρωσε τις «ελπίδες» και τις έθαψε κάτω από τα ερείπια του Τείχους του Βερολίνου. Η διαλεκτική του 20ού αιώνα, κατέρρευσε ξαφνικά. Αντί ν’ απελευθερώσει νέες δυνάμεις, το τέλος του ολοκληρωτικού κρατικού σοσιαλισμού εξάντλησε τη δυναμική του ίδιου του σοσιαλισμού! Όπως έλεγε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Γένοβας Ένζο Τραβέρσο, «οι εικόνες της κατεδάφισης του Τείχους του Βερολίνου, εμφανίστηκαν σαν ένα είδος αντίστροφης προβολής του “Οχτώβρη”, της περίφημης ταινίας του Αϊζενστάιν. Οι μπομπίνες της ταινίας της επανάστασης είχαν μπει οριστικά σε αντίστροφη σειρά. Στην πραγματικότητα, τη στιγμή της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, η κομμουνιστική ελπίδα είχε ήδη εξαντληθεί».
ΕΤΣΙ, ΜΕΘΟΔΕΥΣΑΝ οι «επιτήδειοι» ώστε όλη η ιστορία του Κομμουνισμού, αλλά και του σοσιαλισμού, να εντάσσεται μέσα στη γενική κατηγορία του ολοκληρωτισμού. Ήθελαν αυτές οι ιδέες να απαξιωθούν πλήρως. Και δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι για να εδραιωθεί η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να κυριαρχήσει, έπρεπε προηγουμένως να καταρρεύσει το Τείχος του Βερολίνου και ό,τι αυτό συμβόλιζε. Και να κατέβει από το Κρεμλίνο η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. Εάν δεν είχαν συμβεί αυτά, άλλη θα ήταν η πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η απολυταρχία της δεν θα μπορούσε εύκολα να σταθεί. Το περίεργο που προβληματίζει, είναι: Πώς μεγάλα κομμουνιστικά κόμματα (Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας) δεν μπόρεσαν να σταθούν στα δικά τους πόδια, και συρρικνώθηκαν σε απίστευτο βαθμό. Και τα σοσιαλιστικά μεταλλάχθηκαν πλήρως. Τι άδοξο τέλος… Με τους πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών, συνέβη αυτό που είχε γράψει ο Αλέξις ντε Τοκβίλ, ο ευφυέστερος στοχαστής του νεοτερικού φιλελευθερισμού, στο βιβλίο του με τίτλο: «Η δημοκρατία στην Αμερική» (1935). Ανέφερε ότι «οι Ινδιάνοι κατοικούσαν στην ήπειρο, αλλά δεν την κατείχαν». Οι Ευρωπαίοι σήμερα κατοικούν στις χώρες τους, αλλά τις τύχες τους τις διαφεντεύει η Γερμανία που κρατάει το πηδάλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα π.χ. κατήντησε αποικία. Κατά το «Μανιφέστο» του Μαρξ και του Ένγκελς, «το φάντασμα που τριγύριζε στον ουρανό της Ευρώπης», τελικά «ξορκίστηκε». Μέσα στις γέρικες δυνάμεις της Ευρώπης, η Γερμανία ήταν αυτή που επέπλευσε. Οι δύο συντάκτες του «Μανιφέστου» ορθώς επεσήμαναν ότι «Όλη η ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας είναι μια ιστορία πάλης των τάξεων. Καταπιεστές και καταπιεζόμενο»…
Αυτό το φαινόμενο συνεχίζεται στις μέρες μας, στη χειρότερη μορφή του. Κανονικά, αυτό το απόθεμα εμπειριών και αναμνήσεων, θα έπρεπε να μας οδηγούσε σε προσδοκίες για αποτίναξη της ευρωπαϊκής καταξίωσης. Λείπει δυστυχώς ο πολιτικός φορέας που θα όφειλε να καθοδηγήσει τις μάζες προς αυτήν την κατεύθυνση. Διότι εάν ένα κόμμα, πολύ περισσότερο ένα κόμμα που φιλοδοξεί να είναι επαναστατικό, δεν μπορεί να χαράξει δρόμο ανεξαρτησίας και απελευθέρωσης, δεν έχει λόγο υπάρξεως. Είναι κρίμα, διότι στις μέρες μας, ο σοσιαλισμός μένει νικημένος, ενώ έζησε ανάστατος, και πέθανε κατεστραμμένος…
