του Τάσου Βαρούνη
Η κατηγορία «αριστερά» είναι η μόνη που εν μέσω συντριπτικών αλλαγών παραμένει απελπιστικά αναλλοίωτη. Αναφερόμαστε εδώ στις θετικές υπερβάσεις και στα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά. Όχι δηλαδή στη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και το ντροπιαστικό τέλος ενός σημαντικού εγχειρήματος. Ούτε στις προφανείς προσαρμογές του κάθε οργανισμού στην άμεση συγκυρία. Κατά τα άλλα, έχουν έρθει τα πάνω-κάτω: Η χώρα τελεί υπό διάλυση και αδειάζει ραγδαία από προηγούμενες ιδιότητες. Η κίνηση, η δράση και ο χαρακτήρας των «πολλών-ανθρώπων-μαζί» έδωσε στιγμές θαυμαστής πρωτοτυπίας. Οι μεγάλοι παίκτες δοκιμάζουν ασύμβατους και φρέσκους τρόπους κυριαρχίας. Κι όμως, σε αυτό το ρευστό περιβάλλον, αν ένας έμπειρος παρατηρητής των «ελληνικών αριστερών πραγμάτων» μπορούσε να σταθεί για λίγο υπεράνω, ίσως θα προέβλεπε μέχρι κεραίας τις επιλογές και τη στάση του κάθε σχηματισμού. Όχι δεν είναι ίδια όλη η αριστερά. Αλλά αυτό δε λέει και τίποτα σπουδαίο. Το ερώτημα είναι άλλο: Μήπως η «σφαίρα» καταγραφής και ταυτοποίησης των διαφορών μας είναι εκ προοιμίου ασφυκτική; Μήπως το «μέτρο» με το οποίο ο καθένας κρίνει και κρίνεται είναι λειψό, ενίοτε και βολικό; Μήπως πρέπει να δούμε την πραγματικότητα με ευρυγώνιο αντί για τους στενούς μας φακούς;
Πιο γραφικά και όποιος θέλει θα καταλάβει: Δε φταίει ο Φλαμπουράρης για την ανυπαρξία μιας κάποιας εκδοχής φοιτητικού κινήματος ή έστω μιας σχετικής δραστηριοποίησης μέσα στα πανεπιστήμια. Δεν μπορούν να επενδυθούν και πολλά σε μια ultra-αριστερά που ως βαθιά αντιευρωπαϊκή έχει βρει τάχα το κλειδί για τη λύση του ελληνικού ζητήματος, αλλά από τις Πλατείες δεν κατάλαβε Χριστό. Δε θα ήταν φρόνιμο να εμπιστευόμαστε τη χώρα στον Λαφαζάνη και την ομάδα του, αν αυτός ήθελε και μπορούσε να τη θέσει εκτός ευρώ, ακόμα κι εμείς ήμαστε φανατικοί της δραχμής. Δεν υπάρχει χρόνος –ούτε έχει και τόση σημασία- να πειστούν κάποιοι ότι η πατρίδα μας και το ελληνικό έθνος απειλούνται πραγματικά. Δεν αρκούν πια τα «πες τα Χρυσόστομε» για κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις μέσα στους 300 της Βουλής. Δεν υπάρχει φως στο τούνελ όσο η γενιά του Πολυτεχνείου δεν αποσύρεται από την «επανάσταση» για να δώσει χώρο στους επόμενους. Αλλά και πιο «κοινωνικά»: Μακάρι να δούλευαν τα νοσοκομεία με ορεξάτους νέους γιατρούς –που μέρα τη μέρα εγκαταλείπουν τη χώρα- και να έμπαιναν σε καραντίνα οι μεγαλογιατροί με τις διασυνδέσεις και τα φακελάκια τους. Είναι υπόλογοι –πολιτικά και ηθικά- όσοι φέρουν τον τίτλο του «συνδικαλιστή» και πολιτεύονται κλαδικά και όχι κοινωνικά. Συγκινητικοί οι συμβολισμοί μα θα ήταν πολύ καλύτερα αν έμπαινε πλαφόν στους πολύ υψηλούς μισθούς κι ας καθυστερούσε το άνοιγμα της ΕΡΤ.
Μια θέση -που με ιδιαίτερο τρόπο σχετίζεται με όλα τα παραπάνω: Όσο η μορφή «κόμμα» κυριαρχεί ή καπηλεύεται –ακόμα και με καλές προθέσεις- τη μορφή «κίνημα» ελάχιστα πράγματα θα προχωρούν. Όσο η μορφή «πολιτικό σύστημα» παραμένει ο αποκλειστικός εκφραστής ή διαχειριστής του «εθνικού και λαϊκού» τότε θα στριφογυρνάμε σε φαύλο κύκλο. Οι «εκπροσωπήσεις» από τα παλιά δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν παρά μόνο ως γραφικές ή ως όχημα για ιδιοτελείς σκοπούς. Και ο σεβασμός στη καθεστωτική λογική –σε κάθε επίπεδο κυβερνησιμότητας και εξουσίας- θα οδηγεί «μοιραία» σε ομηρεία και ενσωμάτωση.
Έτσι, αν και το «μαύρο» είναι τώρα πιο βαρύ -και όποιος πολιτεύεται αγνοώντας το είναι ή επικίνδυνος ή άχρηστος- δεν είναι αυτό που γεννά την απαισιόδοξη ματιά. Η γενικευμένη «συντριβή» θα μπορούσε να παλευτεί αν εφευρίσκαμε κάτι που θα έδινε μια νέα ελπίδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάς τέλειωσε. Ξεκινάμε από την αρχή. Όχι όμως από το μηδέν. Ας σκεφτεί λοιπόν ο καθένας –ατομικά και συλλογικά- κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που του ‘ρχεται μεμιάς στο μυαλό. Προς αποφυγή: Ο ένας θα κάνει χαρτοκοπτική με πολιτικές πλατφόρμες για να προκύψει η σύνθεση. Ο άλλος θα βρει κάποια συνθηματολογική αιχμή για να ξεχωρίσει από τον μεταλλαγμένο. Ο τρίτος θα επιστρέψει στις αρχέγονες πηγές της θεωρίας. Ο τέταρτος θα ετοιμάσει κάποιον φαντεζί ακτιβισμό κ.ό.κ. Και η ζωή θα συνεχίζεται με τον νέο κύκλο να αρχίζει υπερβολικά αυθορμήτως…
