Το καμουφλάζ του πολιτικού προβλήματος.
Του Δημήτρη Υφαντή.
Του Δημήτρη Υφαντή.
Από την επόμενη των περιφερειακών εκλογών ο Παπανδρέου «δουλεύει» τη μηχανή της συναίνεσης σε διαφορετικά μοντέλα και στάδια. Εν μέσω τακτικών, τελεσιγράφων και εκβιασμών είναι ιδιαίτερα δύσκολο να διευκρινιστεί που βρίσκεται η ουσία, πού το πρόσχημα και πού η μπλόφα.
Ποια είναι η πολιτική ουσία: Η πανηγυρική αποτυχία του Μνημονίου ακυρώνει την κυβερνητική «νομιμοποίηση» να εφαρμόσει το επόμενο στάδιο, που είναι ολοκάθαρο πως αφορά την ισοπεδωτική προγραφή της εργασίας, του κοινωνικού κράτους και του εθνικού πλούτου. Την ίδια στιγμή το «ελληνικό πρόβλημα» καθίσταται κεντρικό στους στροβιλισμούς όχι μόνο της ευρωπαϊκής άλλα και της παγκόσμιας κρίσης χρέους. Οι κόντρες ανάμεσα στα μεγαθήρια του χρηματοπιστωτικού συστήματος για το μοίρασμα των βαρών και της λείας, μεταφράζονται σε αφόρητες πιέσεις για ολοκληρωτική ευθυγράμμιση του εγχώριου πολιτικού κατεστημένου.
Νάτο λοιπόν το αντικείμενο της «συναίνεσης». Πρόκειται για την μεταμφίεση του άλυτου πολιτικού προβλήματος της χώρας. Δεν είναι οι ούτως ή άλλως πρόθυμοι -το απέδειξαν αυτή την εβδομάδα ξανά- αλλά η υπογραφή της Ν.Δ. που θα δώσει το «εθνικό» χρώμα στην επείγουσα λύση «εκτάκτου σωτηρίας». Δεν αντιμετωπίζεται με συγκόλληση των φθαρμένων και απαξιωμένων ρεταλιών του πολιτικού κατεστημένου ο ακρωτηριασμός της κοινωνίας και η εξαγορά σε τιμή ευκαιρίας της δημόσιας περιουσίας. Αλλά δεν υπάρχει καμία απολύτως δυνατότητα να προσφέρουν ούτε καν ως απάτη ένα σχέδιο έστω στοιχειώδους ανάταξης. Από τα ΜΜΕ έως τον ΣΕΒ, συντεταγμένο το «βαθύ σύστημα», θεωρεί τις μεγαλύτερες πληγές της χώρας τα κρατικοδίαιτα συνδικάτα των ΔΕΚΟ, τους «αναποφάσιστους» υπουργούς τύπου Κατσέλη και Ρέπα και την μικροπολιτική τακτική Σαμαρά.
Ο πρωθυπουργός διαλαλεί την ταύτισή του με τις προτάσεις Σαμαρά κι αυτό πέρα από το δικό του πολιτικό εξευτελισμό, που μικρή σημασία έχει, εντείνει τις αφόρητες πιέσεις που δέχεται από «θεούς και δαίμονες» ο αρχηγός της Ν.Δ. για να πει το πολυπόθητο «ναι». Και βέβαια, μιας και δεν έχει να παρουσιάσει κανένα στοιχείο πολιτικής και οικονομικής διεξόδου για τη χώρα, αδυνατίζει όλο και περισσότερο η άρνησή του, ψελλίζοντας την απολύτως ξεπερασμένη από τα πράγματα «διαπραγμάτευση του Μνημονίου». Αυτή η τακτική που έχει επιλεγεί, διασώζει την επαφή της Ν.Δ. με τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά αυτό δεν αποτελεί ασφαλώς το μέλημα ούτε των ξένων «φίλων» μας, ούτε των ντόπιων φίλων των «φίλων» μας.
Είναι προφανές ότι απαιτείται ένας κοινωνικός σεισμός, μία πραγματική λαϊκή συναίνεση που θα αναλάβει επειγόντως το βαρύ έργο της σύγκρουσης, της ανατροπής και της αντιστροφής της πορείας της χώρας. Εδώ πέρα υπάρχει αρνητικό, αλλά κυρίως θετικό περιεχόμενο, που σηματοδοτεί ρήξεις αλλά και το χτίσιμο μιας νέας κοινωνικής ενότητας με ένα δημοκρατικό περιεχόμενο, που θα βιώνεται και θα βαθαίνει με έργο την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση. Δεν αρκούν ούτε οι καταγγελίες, ούτε οι γενικές εκκλήσεις, ούτε οι διαχωρισμοί.
Η κίνηση του κόσμου στις πλατείες των πόλεων έθεσε αυτά τα στοιχεία, που ο καθένας μπορεί να κρίνει αν ανιχνεύονται στη στάση της υπαρκτής πολιτικής Αριστεράς.
Ποια είναι η πολιτική ουσία: Η πανηγυρική αποτυχία του Μνημονίου ακυρώνει την κυβερνητική «νομιμοποίηση» να εφαρμόσει το επόμενο στάδιο, που είναι ολοκάθαρο πως αφορά την ισοπεδωτική προγραφή της εργασίας, του κοινωνικού κράτους και του εθνικού πλούτου. Την ίδια στιγμή το «ελληνικό πρόβλημα» καθίσταται κεντρικό στους στροβιλισμούς όχι μόνο της ευρωπαϊκής άλλα και της παγκόσμιας κρίσης χρέους. Οι κόντρες ανάμεσα στα μεγαθήρια του χρηματοπιστωτικού συστήματος για το μοίρασμα των βαρών και της λείας, μεταφράζονται σε αφόρητες πιέσεις για ολοκληρωτική ευθυγράμμιση του εγχώριου πολιτικού κατεστημένου.
Νάτο λοιπόν το αντικείμενο της «συναίνεσης». Πρόκειται για την μεταμφίεση του άλυτου πολιτικού προβλήματος της χώρας. Δεν είναι οι ούτως ή άλλως πρόθυμοι -το απέδειξαν αυτή την εβδομάδα ξανά- αλλά η υπογραφή της Ν.Δ. που θα δώσει το «εθνικό» χρώμα στην επείγουσα λύση «εκτάκτου σωτηρίας». Δεν αντιμετωπίζεται με συγκόλληση των φθαρμένων και απαξιωμένων ρεταλιών του πολιτικού κατεστημένου ο ακρωτηριασμός της κοινωνίας και η εξαγορά σε τιμή ευκαιρίας της δημόσιας περιουσίας. Αλλά δεν υπάρχει καμία απολύτως δυνατότητα να προσφέρουν ούτε καν ως απάτη ένα σχέδιο έστω στοιχειώδους ανάταξης. Από τα ΜΜΕ έως τον ΣΕΒ, συντεταγμένο το «βαθύ σύστημα», θεωρεί τις μεγαλύτερες πληγές της χώρας τα κρατικοδίαιτα συνδικάτα των ΔΕΚΟ, τους «αναποφάσιστους» υπουργούς τύπου Κατσέλη και Ρέπα και την μικροπολιτική τακτική Σαμαρά.
Ο πρωθυπουργός διαλαλεί την ταύτισή του με τις προτάσεις Σαμαρά κι αυτό πέρα από το δικό του πολιτικό εξευτελισμό, που μικρή σημασία έχει, εντείνει τις αφόρητες πιέσεις που δέχεται από «θεούς και δαίμονες» ο αρχηγός της Ν.Δ. για να πει το πολυπόθητο «ναι». Και βέβαια, μιας και δεν έχει να παρουσιάσει κανένα στοιχείο πολιτικής και οικονομικής διεξόδου για τη χώρα, αδυνατίζει όλο και περισσότερο η άρνησή του, ψελλίζοντας την απολύτως ξεπερασμένη από τα πράγματα «διαπραγμάτευση του Μνημονίου». Αυτή η τακτική που έχει επιλεγεί, διασώζει την επαφή της Ν.Δ. με τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά αυτό δεν αποτελεί ασφαλώς το μέλημα ούτε των ξένων «φίλων» μας, ούτε των ντόπιων φίλων των «φίλων» μας.
Είναι προφανές ότι απαιτείται ένας κοινωνικός σεισμός, μία πραγματική λαϊκή συναίνεση που θα αναλάβει επειγόντως το βαρύ έργο της σύγκρουσης, της ανατροπής και της αντιστροφής της πορείας της χώρας. Εδώ πέρα υπάρχει αρνητικό, αλλά κυρίως θετικό περιεχόμενο, που σηματοδοτεί ρήξεις αλλά και το χτίσιμο μιας νέας κοινωνικής ενότητας με ένα δημοκρατικό περιεχόμενο, που θα βιώνεται και θα βαθαίνει με έργο την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση. Δεν αρκούν ούτε οι καταγγελίες, ούτε οι γενικές εκκλήσεις, ούτε οι διαχωρισμοί.
Η κίνηση του κόσμου στις πλατείες των πόλεων έθεσε αυτά τα στοιχεία, που ο καθένας μπορεί να κρίνει αν ανιχνεύονται στη στάση της υπαρκτής πολιτικής Αριστεράς.
Σχόλια
