Ο Χρήστος Σιούλας δεν είναι πια μαζί μας. Τον γνωρίσαμε πολλά χρόνια πριν, μέσα από κοινές αναζητήσεις και προβληματισμούς, όταν ήταν αναγνώστης της εφημερίδας Αριστερά!. Χαθήκαμε για ένα διάστημα. Δουλειές, οικογένειες, τρεχάματα της ζωής… Η αγωνία όμως για το μέλλον του τόπου υπήρχε πάντα στον Χρήστο, από τα νεανικά του χρόνια ακόμα, που εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Τα έφερε έτσι η ζωή και ξανασμίξαμε στις Πλατείες του 2011. Στο μεγαλειώδες εκείνο ρεύμα αντίστασης και ανάτασης του λαού.
Εκείνη την περίοδο εντάχθηκε στην ΚΟΕ και δραστηριοποιήθηκε στις γειτονιές της Δυτικής Αθήνας, παρών για χρόνια σε όλες τις κινητοποιήσεις: στις συνελεύσεις ενάντια στα χαράτσια, στα ανοίγματα των διοδίων, στις κινητοποιήσεις ενάντια στη φασιστική Χρυσή Αυγή που δρούσε ανεξέλεγκτα, στα πρωτοδικεία ενάντια στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, και φυσικά σε όλες τις μεγάλες διαδηλώσεις. Παράλληλα είχε και το σαράκι της εναλλακτικής πληροφόρησης μέσα από το Διαδίκτυο και τα social media. Με άλλους φίλους του και συναγωνιστές συμμετείχε σε διάφορα μπλογκ και στο facebook, ενώ λίγο μετά έφτιαξε και τη δική του σελίδα, τη Σφήκα. Ταυτόχρονα ήταν πιστός φίλος και υποστηρικτής του Δρόμου από την αρχή της έκδοσής του.
Ο Χρήστος ήταν ένας ανιδιοτελής αγωνιστής της ζωής. Κοφτερός στο λόγο του, ειλικρινής, χωρίς «κρατήματα». Αλληλέγγυος, φιλικός, ανθρώπινος. Και πάντα με το τσιγάρο στα χείλη, παρά τις παραινέσεις των γύρω του να το κόψει… Του άρεσε η καλή παρέα, το χιούμορ του δεν το έχανε ακόμα και όταν πέρναγε δύσκολα με την υγεία του. Του άρεσε η παραδοσιακή μουσική και ιδιαίτερα του τόπου καταγωγής του, που ήταν τα Γιάννενα. Αγαπούσε τα κατοικίδια, που τα είχε αγαπημένη συντροφιά ως το τέλος. Ταλαιπωρήθηκε πολύ τα τελευταία χρόνια, αλλά ποτέ δεν παραπονιόταν, και παρέμενε όσο μπορούσε ενεργός. Η απουσία του είναι ήδη αισθητή…
Εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στη γυναίκα του Ελένη, στις κόρες του, σε όλη την οικογένειά του και τους φίλους του.
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές του από τα Δυτικά
