Του Ευτύχη Μπιτσάκη.
Η Ελλάδα, χώρα υπό κηδεμονία, με «κυβέρνηση» εντολοδόχο της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Η Ελλάδα, Νομαρχία της Ε.Ε. των πολυεθνικών.
Πώς επιχειρεί λοιπόν το ΠΑΣΟΚ να αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία; Γνωστό: με την περικοπή των μισθών και των συντάξεων, με περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων. Με διάλυση του ασφαλιστικού. Με περικοπή των δαπανών για την υγεία, την παιδεία κλπ. Ανεξέλεγκτες απολύσεις (τι θα γίνουν οι άνεργοι και οι απολυμένοι;). Με ξεπούλημα του ό,τι απέμεινε από τον κρατικό τομέα της οικονομίας. Έτσι θα υπάρξει –λέει– ανάκαμψη! Μόνο ηλίθιοι θα ήταν δυνατόν να τους πιστέψουν. Επειδή δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να προβλέψει την ακόλουθη αιτιακή αλυσίδα: μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων → νέκρωση της αγοράς → χρεοκοπία επιχειρήσεων → πτωτική αντί για ανοδική τάση της οικονομίας → αδυναμία πληρωμής του δημόσιου χρέους → νέα δάνεια, διεύρυνση του φαύλου κύκλου → χρεοκοπία!
Η χρεοκοπία ήταν αναπόφευκτη; Από τους οικονομολόγους έχουν προταθεί μια σειρά μέτρα με τα οποία θα αντιμετωπιζόταν η κρίση: εσωτερικός δανεισμός, φορολογία του περισσεύματος των τραπεζών, φορολογία των 500 δισ. που διακινούνται ετησίως μέσω οφσόρ. Συνολικά, φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου και εκκλησίας, πάταξη της φοροδιαφυγής. Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση να αποδομήσει το λεγόμενο «κράτος πρόνοιας»; Επειδή αυτή είναι η λογική της αντιμετώπισης της κρίσης από τη σκοπιά της αστικής τάξης, της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Λοιπόν, εργασιακός μεσαίωνας; Όχι ακριβώς! Ούτε επιστροφή στην εποχή του Ντίκενς. Τότε, ο αναδυόμενος καπιταλισμός ασκούσε, μέσα από μια διαδικασία νέων μορφών βαρβαρότητας, μια «προδοτική» (με τις αντινομίες της) ιστορική λειτουργία. Σήμερα, η νεκρή εργατική δύναμη, το κεφάλαιο, τείνει να καθυποτάξει ολοκληρωτικά τη ζωντανή εργατική δύναμη, αρνούμενο ό,τι θετικό είχε κάποτε δημιουργήσει. Σήμερα ο καπιταλισμός, αγγίζοντας τα ιστορικά του όρια, αποτελεί πλέον κίνδυνο για την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος συνεχίζεται, και η πυρηνική καταστροφή παραμένει η ενδεχόμενη «κάθαρση» της τραγωδίας.
Λοιπόν: τώρα τι; Η οργή έχει ξεχειλίσει. Το βλέπουμε παντού, όπως βλέπουμε και τα πρώτα σημάδια από την εμφάνιση ενός πολύμορφου και αντιφατικού κινήματος διαμαρτυρίας. Το «αυθόρμητο» είναι η πρώτη και αναγκαία «στιγμή» για την ανατροπή αυτού που υπάρχει. Ωστόσο πολλοί θεωρούν τα κινήματα, μοναδική και επαρκή δύναμη ανατροπής. Αλλά το κίνημα, για να γίνει αποτελεσματικό, χρειάζεται πρόγραμμα τακτικών και στρατηγικών στόχων.
Πρώτος στόχος: Να ανατραπεί συνολικά η καταστροφική κυβερνητική πολιτική. Να ακυρωθεί το πρόγραμμα «σταθερότητας». Να πεταχτεί στα σκουπίδια το αντισυνταγματικό «μνημόνιο». Να μη σαρωθούν οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Αλλά οι δανειστές, οι «προστάτες» και κερδοσκόποι, απαιτούν τα «λεφτά τους». Τι κάνουμε λοιπόν;
Οικονομολόγοι προτείνουν παύση πληρωμών και αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτό όμως, κατά τη γνώμη τους, θα οδηγήσει στην κατάρρευση των τραπεζών. Ανάγκη λοιπόν να τεθούν οι τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο και να λειτουργήσουν ως μοχλός οικονομικής αναδιάρθρωσης.
Παύση λοιπόν πληρωμών. Πώς; Και αρκεί; Άλλη, ριζοσπαστική πρόταση: έξοδος από το ευρώ. Ευκταίον και επιθυμητόν! Τι συνέπειες όμως θα έχει μια τέτοια κίνηση για το εισόδημα των εργαζομένων και συνολικά για την οικονομία; Αυτό απαιτεί συγκεκριμένη τεκμηρίωση. Ακόμα: έξοδος από την ΕΕ. Είναι όμως βιώσιμη η οικονομία έξω από την Ευρώπη των πολυεθνικών; Και εδώ το σύνθημα δεν αρκεί. Τι λένε οικονομολόγοι και πολιτικοί;
Ειδικά για την ΕΕ: Πριν από τη δικτατορία, η ΕΟΚ είχε χαρακτηριστεί από την ΕΔΑ «λάκκος των λεόντων». Ισχύει ο χαρακτηρισμός και για την ΕΕ; Χρόνια οι ευρωπαϊστές μας υποστηρίζουν ότι η ΕΕ μπορεί να μετασχηματισθεί σε «Ευρώπη των Λαών». Με ποιο τρόπο; Το σύνθημα παραμένει λόγος κενός, και συνδέεται με την τύχη της μακαρία τη λήξει ευρωκομμουνιστικής αυταπάτης. Από την αντίθετη πλευρά, ΚΚΕ και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά υποστηρίζουν την έξοδο από την ΕΕ. Ευκταίον! Αλλά πώς; Η ελληνική οικονομία είναι βιώσιμη έξω από την ΕΕ; Συγκεκριμένη, επιστημονικά θεμελιωμένη απάντηση δεν έχει δοθεί. Υπάρχει όμως και τρίτη μειοψηφική πρόταση την οποία υποστηρίζει και η ταπεινότητά μου χρόνια τώρα (ή π.χ. το βιβλίο μου «Γονίδια του Μέλλοντος»). Το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο, παρά τις αντιφάσεις και τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς, παραμένει ενωμένο. Λοιπόν, στην Ευρώπη του κεφαλαίου πρέπει να αντιπαρατεθεί το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα, με στρατηγικό στόχο τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Ουτοπία; Όχι! Στρατηγικός στόχος, ο μόνος ρεαλιστικά προς το συμφέρον των εργαζομένων και εφικτός, αν η Αριστερά μπορέσει να αναγεννηθεί μέσα από τα ερείπια. Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να είναι μόνο η σοσιαλιστική (Λένιν).
Λοιπόν: Κίνημα ή κόμμα; Κίνημα, ναι! Κόμμα, αναγκαίο κακό αλλά αναγκαίο! Ας αγωνιστούμε λοιπόν για μια διαλεκτική σύνθεση: ενότητα στα πλαίσια της διαφοράς ([Ένγκελς] Χέγκελς, Λένιν). Ειπώθηκε προχθές: το ΚΚΕ δημιούργησε το ΕΑΜ, αλλά και το ΕΑΜ ανέδειξε το ΚΚΕ σε μεγάλο κόμμα της κοινωνίας. Διαλεκτική στην πράξη!
Νέο ΕΑΜ; Λέγεται και αυτό! Στην κατοχή ο αγώνας ήταν βασικά εθνικο-απελευθερωτικός και ταυτόχρονα ταξικός. Σήμερα όμως είναι καθαρά ταξικός και η ελληνική αστική τάξη αποτελεί μέρος της παγκόσμιας καπιταλιστικής που πρέπει να ανατραπεί. Συνεπώς: Ευρύ Λαϊκό Μέτωπο Σωτηρίας, όπου έχουν θέση όλοι οι «κολασμένοι της γης», αριστεροί και βάση του ΠΑΣΟΚ. Και τα κόμματα της Αριστεράς; Θα υπερβούν την ιστορία τους; Σήμερα αναγράφεται μια νέα ιστορική ευκαιρία. «Τρις εξ αμαρτείν»;
Ευτύχης Μπιτσάκης
