Είναι δύσκολο να ευτελίσεις μια γιορτή. Το Ελληνικό Κράτος τα κατάφερε! Η, για να είμαστε ακριβείς, το Ελληνικό Προτεκτοράτο.
Το έτος των εορτασμών για τα 200 χρόνια από την Εθνεγερσία του 1821 εκπνέει.
Τι γιορτάσαμε;
Ποιοι γιορτάσαμε;
Πώς το γιορτάσαμε;
Ο απολογισμός είναι θλιβερός. Εκτείνεται από τις κιτσάτες φορεσιές της κυρίας Αγγελοπούλου έως τους φθηνούς δεκάρικους άψυχων αγορητών. Εκδηλώσεις ταμπλώ βιβάν, από τις οποίες οι πιο κακόγουστες παρέπεμπαν στην αισθητική(!) – το γούστο της χούντας.
Αλλά, πώς αλλιώς θα μπορούσε να εορτασθεί μια τέτοια θεόρατη επέτειος από τους Συνεργάτες των Μνημονίων, τους Υποτελείς των Επικυρίαρχων και τους πάσης φύσεως δραγουμάνους της Παγκόσμιας Προπαγάνδας κατά των λαών και των εθνών;
Είναι οξύμωρο (ή ίσως και όχι) αλλά η αθλιότητα των εορτασμών πρόδιδε τον τρόμο των πανηγυριστών μπροστά στο νόημα της εορτής.
Η παρακμή της χώρας, η εξάρτησή της, η παράλυση της πολιτικής, η αγωνία της κοινωνίας, η αμηχανία των προδομένων, θα μπορούσαν όλα να ιστορηθούν στην Ποικίλη Στοά της εποχής μας με τον άδοξο χορό των Πονηρών και των Ξεπουλημένων.
***
Βγήκαμε σοφότεροι απ’ αυτές τις γιορτές; Βάθυνε η αυτογνωσία μας; Αναδύθηκε αρωγός στα δεινά μας ο πολιτισμός μας; Όχι βέβαια, αυτά είναι επώδυνα πράγματα, κινδυνώδη.
………………
Αντιθέτως, κατά κόρον (γκαιμπελικό) επανελήφθησαν τα γνωστά στερεότυπα, «οι ξένοι μας ελευθέρωσαν», «οι ξένοι δημιούργησαν το κράτος μας», ακόμα και το ότι «οι ξένοι επινόησαν το έθνος μας».
Και καλά! Οι Δυνατοί τη δουλειά τους κάνουν! Και μάλιστα με τη βοήθεια των κολίγων τους, στις νέες συνθήκες της Φεουδαρχικής Δουλοπαροικίας, την κάνουν καλύτερα από κάθε άλλη φορά! Ο λαός όμως; Η κοινωνία; Οι καλλιτέχνες; Οι δάσκαλοι; Μέθυσε
κανείς με το αθάνατο κρασί του ’21 και δεν το κατάλαβε ουδείς άλλος από τους μοιραίους κι άβουλους θαμώνες της ταβέρνας που συχνάζουμε (όσοι έχουμε τα απαραίτητα πιστοποιητικά κυκλοφορίας).
Σε αυτές τις γιορτές δεν (εκλήθησαν και δεν) έλαβαν μέρος ο Ρίτσος, ο Καβάφης, η Μπουμπουλίνα, οι Ακρίτες, ο Μίκης, οι Αντάρτες, το τεστ Παπ, η ξενιτεμένη νεολαία, ο Γκάτσος, ο Πλήθων, ο Θεόφιλος, τα εκκλησάκια των νησιών, η Άλωση της Τριπολιτσάς, το έπος του ’40, η Καταστροφή της Σμύρνης – ουδέν απ’ όσα μας κάνουν Γραικούς Έλληνες και Ρωμιούς εκλήθη,
ουδέν από τα μεγαλεία και τις καταισχύνες του Γένους ομίλησε.
Πλην Λακεδαιμονίων. Δηλαδή
τίποτα δάσκαλοι στο δικό τους κρυφό σχολειό, τίποτα νεαροί που ψάχνουν και ψάχνονται, κάποιες επιγραφές που ακόμα διαβάζονται – πάντα οι Λακεδαιμόνιοι
ως πότε οι Λακεδαιμόνιοι;
…………..
Δεν αρκούν οι Λακεδαιμόνιοι για να φθάνει η τίμια λαλιά μας στα αυτιά μας. Δεν αρκούν όσοι ανάβουν το κεράκι, δεν αρκούν οι σκιές στον κήπο και τα ένοπλα ρεμπέτικα,
ο καιρός βοά ότι οι καιροί ου μενετοί, ανάγκη για πολιτισμό, για πολιτική, για τρόπο που θα δώσει τόπο στη ζωή!
Γύρω απ’ αυτό περιστράφηκε πάντα ο Ελληνισμός κι έγινε Οικουμενικός, γύρω απ’ το Δίκιο και τις Τύχες του…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
18•XI•2021
