Του Μάριου Διονέλλη
Είναι πόλεμος αυτό, να το πάρουμε χαμπάρι. Και μάλιστα ένας πόλεμος που άργησε καμιά σαρανταριά χρόνια να ξεσπάσει. Η λύσσα του συγκροτήματος Λαμπράκη εναντίον της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ έχει σαφείς εξηγήσεις.
Και είναι η πρώτη φορά μετά από καιρό, που και η Αριστερά φαίνεται αποφασισμένη να μπει στη μάχη με την ίδια ορμή. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται…
Δεν είναι εύκολο να καθαρίσεις μια και καλή με τη Λερναία Ύδρα των Μέσων, των εκδοτών και των διαπλεκόμενων. Και ούτε φτάνουν φυσικά κάτι αστείες πρωθυπουργικές αναφορές σε «νταβατζήδες», που ακούσαμε στο παρελθόν ανάμεσα στα μασουλήματα γύρου και χωριάτικης.
Η συζήτηση για τα κρυφά και φανερά δάνεια, για το παιχνίδι των τηλεοπτικών αδειών, για τα χρέη των καναλαρχών στο κράτος, για το πλιάτσικο εις βάρος της ΕΡΤ, όλα αυτά τους έχουν τρομάξει. Κι απ’ την άλλη εμείς, αναγνώστες, τηλεθεατές και ακροατές έχουμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε. Ακούμε και κρίνουμε. Και οι δημοσιογράφοι φυσικά, όσοι τιμάμε ακόμα τη δουλειά αυτή, έστω κι αν φοβόμαστε την απόλυση.
Όλο και περισσότερο είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό τον πόλεμο. Από καιρό μάλλον. Να τον χαρούμε επιτέλους, να φωνάξουμε «αέρα» από την μπόχα που μας κατάκλυσε τόσα χρόνια. Ήδη οι ανεξάρτητες πηγές ενημέρωσης ξεφυτρώνουν παντού.
Οι μάχες είναι πολλές (δεν είναι μόνο ο ΔΟΛ). Και θα ’ναι δύσκολες, με χτυπήματα κάτω από τη μέση. Αν έβαλαν τον Τσίπρα στην αγκαλιά του Στάλιν, να περιμένετε το επόμενο, ακόμα πιο βρώμικο εξώφυλλο. Και αν μια κυβέρνηση της Αριστεράς αρχίσει να βάζει τάξη στο βούρκο, θα δείτε τους σημερινούς «νταβατζήδες» να χαλάνε τον κόσμο για τα ιδανικά της ελευθεροτυπίας και της ελεύθερης γνώμης.
Μα να τον δώσουμε τον πόλεμο αδέρφια, και να μη μείνουμε στα μισά. Γιατί πάντα ο μεγαλύτερος φόβος μας δεν ήταν ο εχθρός αλλά η συνθηκολόγηση πίσω από την πλάτη μας…
