Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 7 χρόνια από τις δηλώσεις ΓΑΠ στο Καστελόριζο που εγκαινίασαν την εποχή των καταστροφικών μνημονίων για τη χώρα.
Συμπληρώνονται ακόμα 50 χρόνια από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου.
Εντελώς συμπτωματικά η φασιστική δικτατορία στην Ελλάδα κράτησε και αυτή 7 χρόνια…
Σήμερα κάθε σκέψη σύγκρισης των δύο εποχών είναι απαγορευμένη.
Η αγωνιώδης προσπάθεια των συστημικών δυνάμεων και όλων ανεξαιρέτως των μνημονιακών κυβερνήσεων να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους ως νομιμοποιημένες από την κάλπη ή ως αποτέλεσμα δήθεν ανυπέρβλητων εκβιασμών συσκοτίζει την κύρια και ουσιαστική πλευρά.
Και οι δύο εποχές, τα 7 χρόνια χούντας και τα 7 χρόνια μνημόνια, ήταν εποχές ανελευθερίας και καταστροφής της χώρας, απόγνωσης και οδύνης για τον λαό της. Αν στην επταετία 1967 – 1974 η καταστροφή γινόταν με τη δύναμη των τανκς, στις μέρες μας γίνεται με τη δύναμη των banks και των αγορών. Η αστυνομική βία, και στις δύο εποχές είχε τον ιδιαίτερο ρόλο της.
Αλλά δεν είναι αυτή η μοναδική πλευρά των αναλογιών των δύο εποχών.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 η παγκόσμια οικονομία έμπαινε στη δίνη μιας παρατεταμένης παγκόσμιας κρίσης που στην πραγματικότητα, με διακυμάνσεις και διαφορετικές όψεις, συνεχίζεται και οξύνεται στο έπακρα μέχρι τις μέρες μας.
Τότε οι ΗΠΑ, γνωρίζοντας ήττες στα μέτωπα των απελευθερωτικών και αντιαποικιακών κινημάτων, αναγκάζονταν σε αναδίπλωση. Αναγνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να συνεχίσει η κυριαρχία τους στο παγκόσμιο σκηνικό αναζητούσαν συμβιβασμούς με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις που έκαναν τολμηρά βήματα στην ενοποίησή τους.
Σήμερα ο πόλος της παγκοσμιοποίησης παρουσιάζεται διασπασμένος. Η αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε. βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ενώ το ευρωπαϊκό οικοδόμημα κλονίζεται επικίνδυνα. Η πολιτική, με τη μορφή των γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων, επιστρέφει στο προσκήνιο συμπιέζοντας τα οικονομικά δόγματα των αγορών που κυριαρχούσαν μέχρι σήμερα. Μια νέα ισορροπία αναζητείται σε ένα κόσμο που θα μοιάζει πιο ασταθής από άλλοτε και έτοιμος να εκραγεί.
Τότε, στο εσωτερικό της χώρας, δίπλα στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή σοβούσε η κρίση του Κυπριακού που οδήγησε στον Αττίλα και τον διαμελισμό της Κύπρου. Η κοινωνική δυσαρέσκεια συναντήθηκε με μια εθνική καταστροφή και οδήγησε τελικά στην κατάρρευση της χούντας.
Σήμερα η μνημονιακή καταστροφή συναντιέται με νέα όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας στον άξονα Θράκη – Αιγαίο – Κύπρος. Οι ίδιοι διεθνείς παράγοντες, ΗΠΑ – Ε.Ε, πυροδοτούν και στηρίζουν, με τη σιωπή τους, τη στάση της Άγκυρας για ανάλογα γεωπολιτικά συμφέροντα.
Υπό την απειλή μιας στρατιωτικής εμπλοκής, οι εθνικοί κίνδυνοι συναντιούνται για άλλη μια φορά με το σύγχρονο «κοινωνικό ζήτημα» της χώρας επιβεβαιώνοντας ότι ο αντικαπιταλιστικός και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας στην Ελλάδα ήταν και είναι ενιαίος και αδιαίρετος.
Τότε η πορεία των εξελίξεων σφραγίστηκε από την εισδοχή του λαϊκού παράγοντα στην κεντρική σκηνή καθώς η «Άνοιξη των λαών» απλωνόταν σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σήμερα η ανάγκη αυτή παραμένει κεντρικό ζητούμενο…
Ζητούμενο είναι και οι όροι της νέας Άνοιξης.
Βλέπετε η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, και κυρίως ομοιόμορφα ή από μόνη της, αυτεπάγγελτα…
