Ενώ το ευρωπαϊκό οικοδόμημα κλυδωνίζεται, τόσο εσωτερικά από τα κύματα αμφισβήτησης της γερμανικής Ε.Ε., όσο και εξωτερικά από τον ανοικτό «πόλεμο» που κήρυξε ο Ντ. Τραμπ, το ευρώ συνεχίζει να χαρακτηρίζεται ως θέμα «ταμπού». Ίσως στην πραγματικότητα να είναι πλέον ταμπού μόνο για τον Κυρ. Μητσοτάκη και τη φωνασκούσα ΝΔ. Όμως το θέμα που πραγματικά δεν θίγεται, αυτό που μένει περίκλειστο και ασυζήτητο, είναι εκείνο μιας συνολικής πρότασης ανάκτησης της κυριαρχίας σε όλους τους τομείς. Δηλαδή ενός σχεδίου ρεαλιστικών τομών και ρήξεων που θα επέτρεπε την επιβίωση και τη διέξοδο της χώρας από την καθολική κρίση, το οποίο αναγκαστικά θα προϋπέθετε μια πιο συνολική οπτική από τη μονοκαλλιέργεια περί νομίσματος.
Το λέμε αυτό επειδή γύρω από το θέμα του τάχα «ταμπού» συγκεντρώνονται πια πολλές αντιφατικές και αντιτιθέμενες δυνάμεις, που δεν στοχεύουν ακριβώς στο ίδιο αποτέλεσμα. Τι επιδιώκει ο Τραμπ στην περιοχή και για τη χώρα μας (ο νέος διοικητής της CIA είναι αυτές τις μέρες στην Τουρκία), και πόσο φιλικός θα είναι προς το ευρώ; Αλλά και τι σχέδια έχουν στο συρτάρι οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης και φυσικά η Γερμανία; Τι σχεδιάζουν για χώρες σαν την Ελλάδα, ή και ειδικά για την Ελλάδα; Να είναι εντός ή εκτός ευρώ; Τι κατάσταση θα διαμορφωθεί τους επόμενους μήνες στην Ευρώπη με τις προγραμματισμένες εκλογές σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία – χωρίς να αποκλείονται έκτακτες εκλογικές διαδικασίες και σε άλλες χώρες;
Μια πρόταση διεξόδου της χώρας έχει να αναμετρηθεί με συγκεκριμένα και δύσκολα ζητήματα, που πρέπει να τα αντιμετωπίσει στην ενότητά τους κι όχι ξεκομμένο το καθένα. Πρώτα απ’ όλα το καθοριστικό πολιτικό ζήτημα, τους πολιτικούς όρους μιας διαφορετικής πορείας. Κάθε ξεχωριστή διεκδίκηση, αν ξεκοπεί από ένα γενικό πολιτικό συσχετισμό, μπορεί να καταντήσει ανασταλτική κι όχι προωθητική. Π.χ. μια αλλαγή στο νόμισμα από μόνη της δεν σημαίνει και δημιουργία ευνοϊκών όρων. Δραχμή με Μητσοτάκη και Σόιμπλε όχι μόνο δεν είναι λύση προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά μάλλον συνιστά μεγάλη οπισθοχώρηση.
Δεύτερο τεράστιο ζήτημα είναι οι παραγωγικές και υλικές προϋποθέσεις μιας άλλης πορείας. Η ανοησία για «αμέσως καλύτερα» όχι μόνο δεν προετοιμάζει κανέναν αλλά, αντίθετα, αφοπλίζει. Τρίτο, είναι ακριβώς η προετοιμασία του λαού, που βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση, ενώ ακούει διαρκώς διάφορες ρουκέτες φραστικές να πέφτουν και καταλαβαίνει πως μπορεί να πέσουν και πραγματικές ρουκέτες. Τέταρτο, δεν φαίνεται να είναι διατυπωμένη από έναν αξιόπιστο φορέα (ηγέτη, πολιτικό οργανισμό, ομάδα επιστημόνων και διανοούμενων, ίδρυμα, σχολή κ.λπ.) μια σοβαρή πειστική εναλλακτική πρόταση.
Ο Δρόμος θα συνεχίσει να επιμένει πως για να απαντηθεί το ζήτημα των ζητημάτων, αυτό δηλαδή της επιβίωσης της χώρας, πρέπει να συναντηθούν δυνάμεις, πάθος και ορμή ώστε να μετατοπιστούν οι αναζητήσεις και το σκόρπισμα των δυνάμεων, από το στείρο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και από τα διάφορα υποκατάστατα λύσεων, στους δρόμους διεξόδου! Αξίζει να επενδύσουμε σε αυτόν το στόχο.
