Κλείνει μια χρονιά. Μια χρονιά πυκνή σε γεγονότα και προκλήσεις. Πυκνή σε διαψεύσεις, σε ακύρωση προσδοκιών.
Φαίνεται πως όσοι αντιπάλεψαν την ιστορική δυνατότητα της χώρας να ξεφύγει από τα μνημονιακά δεσμά και τη μοίρα της αποικίας χρέους, ήταν πιο ισχυροί. Είχαν σχέδιο, στάθηκαν αποφασιστικά πιο σκληροί τις κρίσιμες στιγμές. Φαίνεται ότι είχαν διαβάσει καλύτερα το λεγόμενο κόστος των επιλογών τους αλλά και τον ίδιο τον αντίπαλο. Η άλλη πλευρά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχθηκε ότι δεν διέθετε στοιχειώδες σχέδιο. Ούτε καν στοιχειώδη απόφαση να διαπραγματευτεί. Το ΤΙΝΑ, η λογική «δεν υπάρχει εναλλακτική», είχε ενσταλαχθεί στις γραμμές της από το προηγούμενο διάστημα. Όταν έβαζε στο περιθώριο, χειριζόταν, ποδηγετούσε τον λαϊκό παράγοντα και το ριζοσπαστισμό. Όταν κατέφευγε στο σχέδια της «διαπραγμάτευσης χωρίς σύγκρουση» του «εντίμου συμβιβασμού», στη συνέχεια. Η πρόσφατη δήλωση 15 επιστημόνων βραβευμένων με Νόμπελ δείχνει δυνατότητες και συμμαχίες που ούτε δοκιμάσθηκαν ούτε καν διερευνήθηκαν.
Η χρονιά που κλείνει αναδεικνύει προβλήματα πιο σύνθετα και δυσανάγνωστα σε σχέση με το παρελθόν. Δίπλα στην οικονομική και κοινωνική μοντελοποίηση, δίπλα στην καταστροφή της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας πυκνώνουν οι κίνδυνοι για την πορεία και την υπόσταση της χώρα. Τα σύννεφα του πολέμου στην περιοχή πυκνώνουν. Βαλκάνια και Μ. Ανατολή βρίσκονται στο επίκεντρο τεράστιων γεωπολιτικών αναταράξεων και ανταγωνισμών ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές μεγαπαίχτες στη περιοχή. Τα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα αποτελούν συνέπεια των γεωπολιτικών αναταράξεων και παράλληλα σχέδιο διευθέτησης και επιβολής των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Η Ελλάδα, το πολιτικό της σύστημα στο σύνολό του, αλλά και η Αριστερά βρίσκονται χωρίς σχέδιο, χωρίς συναίσθηση του κινδύνου. Η χώρα μετατρέπεται σε αποθήκη ανθρώπων την στιγμή που η φτώχεια και η ανεργία συνθλίβει τη κοινωνική της συνοχή, τα σύνορά της γκριζάρουν και ρευστοποιούνται, καθώς μετατρέπονται σε χώρο ευθύνης της Frontex, σε χώρο άσκησης επεκτατικής πολιτικής από τη Τουρκία, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ.
Η χρονιά που κλείνει δείχνει ότι η πορεία των πραγμάτων δεν θα κριθεί από τα μερικά, τα λίγα, αυτά που θα γεννήσει η αυθόρμητη αντίσταση του κόσμου στο μαύρο που μας περιβάλλει και καλύπτει τα πάντα. Αντιστάσεις, κινητοποιήσεις, οργή θα υπάρξουν. Και είναι καλό. Δυστυχώς δεν είναι αρκετό. Δεν αποτελούν ικανή συνθήκη για το άνοιγμα ενός νέου ελπιδοφόρου κύκλου.
Το πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό. Το πολιτικό σύστημα θα αναζητήσει σταθεροποίηση, επιβάλλοντας τετελεσμένα και καταφεύγοντας σε πιο υβριδικά σχήματα συγκυβερνήσεων και οικουμενικών λύσεων.
Αναζητούνται, σε αντίθεση με τις μονοθεματικές και συνθηματολογικές βεβαιότητες, πιο σύνθετες εναλλακτικές πολιτικές βαθιών τομών και αλλαγών με μαζική απεύθυνση. Η περίοδος που ανοίγει είναι περίοδος βαθιών επιλογών, κατανόησης, εποχή νέων προσδιορισμών. Εποχή άλλου τύπου σχέσης με τα κινήματα και το χαρακτήρα των κινημάτων που πρέπει να έχουν τη σφραγίδα μιας πιο καθολικής συμμετοχής-υπευθυνότητας, μιας πιο κοινωνικής ματιάς, μιας ματιάς από την πλευρά των αναγκών επιβίωσης του λαού και της χώρας.
Σε αυτό καλούμαστε να συμβάλουμε.
