Ενώ το «παράλληλο πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες, ένα παράλληλο καθεστώς είναι φανερό ότι έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα. Δίπλα στο Κοινοβούλιο και την κυβέρνηση που μόνο τυπικά ασκούν εξουσία, ένα παράλληλο πλέγμα θεσμών, οργανισμών και προσώπων παίρνει τις αποφάσεις και ασκεί την πραγματική εξουσία.
Στην κορυφή της πυραμίδας, οι περιβόητοι Θεσμοί, μαζί με τα ισχυρά κράτη της Ε.Ε. αλλά και τις ΗΠΑ, υπαγορεύουν τις αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Στο εσωτερικό της χώρας, «ανεξάρτητες Αρχές», Διοικήσεις τραπεζών που υπάγονται απευθείας στην ΕΚΤ, εγχώρια μεταπρατικά συμφέροντα και τα μεγάλα ΜΜΕ, λειτουργούν ως τμήματα του νευρικού ιστού του παράλληλου καθεστώτος.
Η κυβέρνηση, μοιραία και άβουλη, χαμένη κάπου ανάμεσα σε προαπαιτούμενα και «ισοδύναμα», αφού το πραγματικό γκουβέρνο κατοικοεδρεύει αλλού, πασχίζει να δικαιολογήσει την ύπαρξή της, ενώ ορκίζεται πίστη στη Συμφωνία και το 3ο Μνημόνιο.
Παράλληλα, φαίνεται να συνεχίζει την πολιτική εξισορρόπησης ανάμεσα στα υπερεθνικά συμφέροντα, ελπίζοντας ότι κάπως έτσι θα σταθεροποιήσει τη δική της θέση, εξομαλύνοντας τις πιέσεις. Εκείνο που δείχνει να μην καταλαβαίνει το κυβερνητικό επιτελείο είναι ότι για να αξιοποιήσεις τις αντιθέσεις των άλλων πρέπει πρώτα απ’ όλα κάτι να είσαι εσύ ο ίδιος και να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις. Διαφορετικά, είσαι απλώς «υπηρέτης πολλών αφεντάδων». Έτσι, «ενώ η Γαλλία κάνει τα ψώνια της στην Αθήνα», σύμφωνα με την κρατική τηλεόραση στο Παρίσι, την ίδια στιγμή η Αθήνα φαντασιώνεται ότι κάπως έτσι θα τη «βγάλει καθαρή» απέναντι στο Βερολίνο.
Κανένα δίδαγμα δεν έχει βγει μάλλον από την πρόσφατη περιπέτεια, όταν το Μαξίμου, αποδεδειγμένα πλέον, βρισκόταν σε ανοιχτή γραμμή με την Ουάσιγκτον, λαμβάνοντας τις συμβουλές της για τη διαπραγμάτευση. Την κατάληξη περιέγραψε πολύ πρόσφατα ο ίδιος ο πρόεδρος της Κομισιόν χαρακτηρίζοντας «κατόρθωμα» την υπογραφή, τελικά, μιας συμφωνίας πολύ χειρότερης από αυτήν που είχε λίγο πριν απορριφθεί από τον ελληνικό λαό.
Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 75 χρόνια από τότε που ο ίδιος λαός είχε διατρανώσει ένα ακόμα «Όχι», αψηφώντας και πάλι τους διεθνείς συσχετισμούς και το «ρεαλισμό» που πάντα οι ισχυροί επικαλούνται. Πριν από 4 χρόνια, στις παρελάσεις του 2011 γι’ αυτή την επέτειο, χιλιάδες πολίτες έκαναν λόγο για «νέα κατοχή» εκδιώκοντας από τις εξέδρες τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος.
Σήμερα, ο κόσμος μοιάζει να έχει απομακρυνθεί από την «εξέδρα» και δείχνει αμήχανος μπροστά σε όσα καταιγιστικά έχουν συμβεί. Δεν παύει, όμως, να νιώθει εχθρικά απέναντι σε αυτό το «παράλληλο» (στην πραγματικότητα όχι ακριβώς παράλληλο, αλλά μοναδικό κυρίαρχο) καθεστώς. Αλλά είναι πλέον σαφές ότι απέναντι σε αυτό, πρέπει να σταθεί κάτι βαθύ και ισχυρό, που να μπορεί να το γκρεμίσει, ενώ παράλληλα θα οικοδομεί μια νέα προοπτική.
