Πριν λίγες μέρες, ορισμένοι που συμμετείχαν σε κάποια διαδήλωση συναντήθηκαν με έναν άνθρωπο που οδηγούσε ένα μηχανάκι και κρατούσε την εικόνα της Παναγίας. Του πήραν την εικόνα και την πέταξαν κάτω. Ο άνθρωπος δεν αντέδρασε, δεν μίλησε, το αντιμετώπισε ήρεμα και στωικά. Προσπάθησε να την πάρει πίσω για να μην ποδοπατηθεί. Εκείνοι την απέσπασαν πάλι και την έσκισαν φωνάζοντάς του.
Επίσης πριν λίγες μέρες, μετά το τέλος της απεργίας πείνας του Δ. Κουφοντίνα αρκετοί ξεκίνησαν να τον χλευάζουν στο twitter και στο facebook με ακραίο τρόπο και «αστεία» του τύπου «το πάθος για την ταραμοσαλάτα», «θα παραγγείλω, θέλει κανείς;» και άλλα τέτοια. Πρωταγωνίστησε με χυδαιότητες ένας «κωμικός» ονόματι Σεραφείμ Σίλας, που εργάζεται μάλιστα και στη δημόσια τηλεόραση.
Η εκκλησία έχει μια κατηγορία αγίων, τους «διά Χριστόν σαλούς», ανθρώπους που ζούσαν έξω από τους παραδεκτούς κανόνες, έμοιαζαν στα μάτια της κοινωνίας, ή και ήταν, «σαλεμένοι» και με ακραίο τρόπο μετέδιδαν το μήνυμά τους. Συχνά προέβαιναν σε πράξεις ακατανόητες και συγκέντρωναν τη χλεύη ακόμα και θρησκευόμενων.
Ο απεργός πείνας από την άλλη, είναι ένα πρόσωπο που έχει προβεί σε μια ακραία επιλογή, κάνει κακό συνειδητά στον εαυτό του, φτάνει κοντά στον θάνατο, και συχνά τον «επιτυγχάνει», για να μεταδώσει το δικό του μήνυμα. Ράβει το στόμα του για να ακουστεί. Ένα πρόσωπο σίγουρα τραγικό με μια έννοια, πέρα από οτιδήποτε άλλο μπορεί να πει κανείς, και μπορεί να πει πολλά.
Η σύγκριση μπορεί να φανεί βέβηλη και στις δύο πλευρές. «Μα τι συγκρίνεις, ο ένας είναι πιστός μιας αναχρονιστικής θρησκείας κι ο άλλος επαναστάτης». «Μα ο ένας δολοφόνησε ένα σωρό κόσμο ενώ ο άλλος είναι ένας άκακος χριστιανός». Ακόμα, ο κύριος με την Παναγία μπορεί να μην είναι άγιος και ο Κουφοντίνας δεν είναι ο Μπόμπι Σαντς. Για το πρώτο δεν ξέρουμε, το δεύτερο το γνωρίζουμε σίγουρα.
Εντελώς ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο ένας και ποιος είναι ο άλλος, και οι δύο πράξεις προσβολής τους κρύβουν μια μεγάλη, βαθιά ύβρη. Με το πλήρες νόημα της λέξης. Και οι δύο πράξεις επιτίθενται άτιμα, χωρίς όρια και ανθρωπιά απέναντι στον «άλλον», τον «διαφορετικό». Παρόλο που οι φορείς τους μπορεί να σκίζουν τα ρούχα τους για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, την ελευθερία επιλογών ή την ατομική ελευθερία, όπως την εννοεί ο καθένας.
Και οι δύο πράξεις δείχνουν την κενότητα, τη μεγάλη φτήνια και συχνά τη χυδαιότητα δύο κόσμων υποτίθεται διαφορετικών, που μπορεί καθημερινά να συγκρούονται κυρίως στα αλώνια των σόσιαλ μίντια, αλλά είναι στο βάθος τόσο μα τόσο θλιβερά ίδιοι.
Γ.Π.
