Του Σταμάτη Μαυροειδή. O λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται…
Που σημαίνει, τώρα που τα βλέμματα και οι «ζωές » μας κρέμονται από τη λεπτή κλωστή της κρίσης και των συνεπειών της, κάθε «υπόλοιπο» περνά απαρατήρητο καθώς φαντάζει ασήμαντη ή ανάξια λόγου λεπτομέρεια. Κι όμως, αρκετά συχνά «λεπτομέρειες» και αστερίσκοι που -κατά τα… λοιπά- συνοδεύουν υπουργικές πράξεις… «νομοθετικού» περιεχομένου» αποκαλύπτουν προθέσεις, αντιλήψεις και κρυσταλλωμένες ιδιοτέλειες, που αν τις αθροίσει κανείς -συνθέτοντάς τις- θα κατανοήσει γιατί φτάσαμε ως εδώ.
Μια τέτοια «παράτυπη λεπτομέρεια» είναι η πρόσφατη ανάληψη καθηκόντων διευθυντή στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (ΕΑΜ) της Αθήνας. Με απόφαση, λοιπόν, του υπουργού Πολιτισμού κ. Τζαβάρα τη θέση κατέλαβε -«αξιοκρατικώς» εννοείται- ο κ. Κακκαβάς. Ο τελευταίος είναι αρχαιολόγος, ειδικότητας Βυζαντινών – Μεταβυζαντινών Αρχαιοτήτων και όλως τυχαίως από το 2009 έως τις πρόσφατες εκλογές προσέφερε τις υπηρεσίες του ως αναπληρωτής τομεάρχης πολιτισμού της Ν.Δ.
Ο κ. Κακκαβάς είναι παράλληλα μέλος του υπηρεσιακού (ορισμένος από τον υπουργό) και διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου. Και τα δύο αξιώματα τα κέρδισε με το κομματικό του… σπαθί εντός του 2012. Το πρώτο βασικό ερώτημα (για κάποιους), που δεν απασχόλησε καν, ούτε τον ίδιο, ούτε βέβαια τον (και) δικηγόρο υπουργό του, είναι εάν μπορεί να αναλάβει την διεύθυνση του ΕΑΜ αρχαιολόγος με ειδικότητα Βυζαντινών – Μεταβυζαντινών. Κάτι τέτοιο θεωρούμε ότι δεν μπορεί να γίνει ούτε τυπικά ούτε ουσιαστικά. Τυπικά, γιατί ο Οργανισμός του υπουργείου (που εξακολουθεί να ισχύει) προβλέπει ρητά ότι στο ΕΑΜ προΐσταται αρχαιολόγος ΚλασικώνΑρχαιοτήτων, συνακόλουθα στο Βυζαντινό, Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών και πάει λέγοντας… Αλλά και ουσιαστικά, καθώς είναι δύσκολο ένας αρχαιολόγος με ειδίκευση στα Προϊστορικά και κλασικά «πράγματα» να διευθύνει ένα βυζαντινό μουσείο και αντιστρόφως.
Είπαμε όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα τυπωμένα στις σελίδες της Εφημερίδας της κυβερνήσεως. Στα μυαλά και τις αντιλήψεις της κυβερνητικής εξουσίας των νεοφιλελεύθερων χρόνων, κανόνας πολιτισμού υπήρξε ανέκαθεν η αυθαιρεσία και όχι η νομιμότητα. Το θέμα, πάντως, δεν αφορά απλώς την επιστημονική διαχείριση, όπου ίσως οι απόψεις διίστανται, αφορά και στο «γιατί» δεν προηγήθηκαν οι απαραίτητες κρίσεις του επιστημονικού προσωπικού, Εφορειών Αρχαιοτήτων, Μουσείων ή άλλων οργανισμών του υπουργείου πριν δοθεί ως κομματικό «μπόνους» και δεύτερη διευθυντική θέση στον κ. Κακκαβά.
Παρά τα όσα βαρύγδουπα προσποιούνται ή εκφωνούν κατά καιρούς οι αρμόδιοι υπουργοί περί «βαριάς βιομηχανίας», ο χώρος του Πολιτισμού ήταν και θα παραμείνει αποπαίδι ιδιοτελών συμφερόντων, (υπο)-λογιστικής οπτικής και εξυπηρέτησης ημετέρων. Είναι κατά συνέπεια οξύμωρο να ζητά κανείς από τον κ. Τζαβάρα και τους αυλικούς του επιστήμονες να εννοήσουν ότι η πολιτική στον Πολιτισμό χρειάζεται προπαίδεια για να υπάρξει και ότι η δημοκρατία είναι μάχη που δίνεται καθημερινά και κρίνεται -δυστυχώς- από τις… λεπτομέρειες.
