Η διαδοχή του Τσίπρα δεν αποκλείεται να καταλήξει στο «τέλος της μικρής μας πόλης», τη διάλυση του κόμματος. Το λέω επειδή δεν είναι πλέον απολύτως αναγκαία για τη λειτουργία του συστήματος η (ανανεωτική) αριστερά. Εκτός αν από καυγά σε καυγά καταλήξουν στη λύση «Μανωλιός», δηλαδή να παραχωρήσουν στην πράξη αυτό τον χώρο στη θλιβερή σκιά του ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως κάποια στελέχη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ θα μείνουν άστεγα, άνεργα, αζήτητα. Και άκλαφτα.
Οι Πρέσπες και η κωλοτούμπα στο δημοψήφισμα είναι οι βασικές αιτίες της συντριβής. Κανείς στο κόμμα ούτε καν τα αναφέρει αν και αυτά τα δυο πρόσβαλαν στη ρίζα τις ελπίδες για κάτι καινούργιο και ελπιδοφόρο. Δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας είχαν και έχουν στο μέτωπο το τατουάζ «κουτσό άλογο». Ο κανόνας είναι ότι αυτά τα άλογα τα σκοτώνουν – οι ψηφοφόροι.
Γοητεία και πλάνη
Ο υποτιθέμενος διαχωρισμός και η διαμάχη «παλιών» οπαδών του μικρού ΣΥΡΙΖΑ και των καινούργιων στελεχών που θέλουν, υποτίθεται, κάτι μεγαλύτερο, το πολύ να προκαλεί καυγάδες με μερικές ιπτάμενες καρέκλες, προσθήκη στα έργα «φαντασίας» προς τέρψιν του κοινού. Είναι ο γνωστός καυγάς για την καρέκλα. Αντιθέτως κανείς δεν σκέφτηκε π.χ. ότι ο Ν. Φίλης με την απροκάλυπτη, για να μην πω ξετσίπωτη, τουρκοφιλία του θέτει θέμα διαγραφής του ή της συνενοχής του κόμματος.
Ο Μητσοτάκης είναι απείρως πιο προσεκτικός και διαψεύδει όσα του προσάπτουν. Ως τώρα. Αυτό, εννοείται, δεν τον αθωώνει εκ των προτέρων. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, με τέτοια μυαλά, τι ελπίδες ανάκαμψης έχει;
Ο Τσίπρας σαγήνευσε την κοινωνία με φρέσκο λόγο, πρωτόγνωρο για την Αριστερά και το μεγάλο πλήθος. Ήταν σαγηνευτικός αλλά λαοπλάνος. Δεν ήταν καινοτόμος. Ήταν συνεπής κληρονόμος της «ανανεωτικής αριστεράς» του ΚΚΕ εσ. επί Κύρκου, κόμμα του 3%. Από εκεί ξεκίνησε, εκεί οδεύει και εκεί θα μείνει όταν φτάσει καθώς δεν φαίνεται να έχει κάτι άλλο να προτείνει με ή χωρίς νέο φορέα. Για τον ίδιο λόγο εκεί θα μείνει και εκείνο το άλλο κόμμα που νομίζει ότι αν βγάλει από το «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» το σακάκι του ΠΑΣΟΚ θα αρέσει στο φιλοθεάμον κοινό. Δεν μιλάω για τα ποσοστά του αλλά την αξία του στην αναμέτρηση με τον κόσμο και τον χρόνο. Ψιλά γράμματα θα πουν κάποιοι.
Οι Πρέσπες και η κωλοτούμπα στο δημοψήφισμα είναι οι βασικές αιτίες της συντριβής. Κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν τα αναφέρει αν και αυτά τα δυο πρόσβαλαν στη ρίζα τις ελπίδες για κάτι καινούργιο και ελπιδοφόρο. Δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής
Οι μικροαστοί
Πρακτικά, λοιπόν, και οι δυο αρχηγοί, κκ. Ανδρουλάκης και Τσίπρας, απευθύνονται και επιδιώκουν να μαζέψουν και να τιθασεύσουν τους μικροαστούς (και μερίδα των πιο αδύναμων μεσαίων) ώστε να μετατραπούν σε πειθαρχημένη ανθρωπομάζα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο χώρος είναι γενικά ρευστός, αλλά «πήζει» απότομα όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Ο Τσίπρας πήγε να τον υπερπηδήσει και γκρεμοτσακίστηκε. Ο Ανδρουλάκης δεν πείθει.
Ο Μητσοτάκης θα αποβάλλει, εκών-άκων, πλήθος από όσα χαρακτήρισαν τη Ν.Δ. στην περίοδο της Μεταπολίτευσης και είναι γνωστά ως «καραμανλισμός». Η ελληνική κοινωνία, με την ψήφο της στις εκλογές, άνοιξε μια πόρτα που πιθανότατα δεν έχει συνείδηση που οδηγεί. Εντελώς σχηματικά, σαν σε μια περίληψη πριν να γραφτεί το βασικό κείμενο, λέω ότι όλο το πολιτικό προσωπικό, από τους κκ Τσίπρα-Ανδρουλάκη ως τον κ. Μητσοτάκη, έχουν να αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα που έχουν αποφύγει επιδέξια ως τώρα οι ίδιοι και όλες οι πολλές τελευταίες κυβερνήσεις. Δηλαδή:
1. Την αδυναμία συγκρότησης μιας σταθερής μάζας ικανής και πρόθυμης να στηρίξει πολιτικά την πορεία προσαρμογής της χώρας στη δυτικά πρότυπα και δεδομένα. Να αποδεχθούν, δηλαδή, την «περηφάνια» των ΛΟΑΤΚΙ έως τη γκετοποίηση στις συνοικίες, καθόλα αστικές όπως π.χ. η Ν. Σμύρνη, αστυνομευμένες από «κανονικούς» φρουρούς της Τάξης και όχι από τους «τρελαμένους» μιμητές από τις ΗΠΑ, τη Λ. Αμερική, ή την «Πόλη του Φωτός». Στην Ελλάδα παρά τη διάβρωση παραμένουν ισχυρά στοιχεία υπέρ των παραδοσιακών θεσμών και της οικογένειας.
2. Το δέλεαρ ότι αν αποδεχθούμε τις υποχωρήσεις που διαγράφονται στο Αιγαίο θα αποκτήσουμε νέες και μάλιστα διευρυμένες δυνατότητες πλουτισμού έχει δυο μειονεκτήματα. α) Δεν είναι άμεσα ορατό. Αντιθέτως ο έτερος διεκδικητής, η Τουρκία, με την εύνοια του διεθνούς παράγοντα, ζητώντας την αμυντική αποδυνάμωσή μας (στα νησιά), είναι σαν να λέει: Το τραπέζι με την Ελλάδα κύριο πιάτο, είναι πλούσιο∙ φάε Γερμανία, φάε ΗΠΑ, να φάμε κι εμείς, η Τουρκία. Οπότε δεν θα μείνουν ούτε ψίχουλα. β) Επιπρόσθετα οι Γερμανοί θέλουν λιτότητα. Ένας λόγος είναι ότι θέλουν δούλους τους δικούς μας μικρομεσαίους για να υπηρετούν τους δικούς τους που θα λιάζονται εδώ και δεν θα ενοχλούν εκεί.
3.Πώς, λοιπόν, η εγχώρια ελίτ θα αντιμετωπίσει τους χαχόλους από κάτω; Που μιλώντας για αδούλωτη και απούλητη πατρίδα, εννοούν ότι αν υπάρχει κάτι για να μην τρώμε συνέχεια πικρό ψωμί, πρέπει να το υπερασπιστούμε. Με άλλα λόγια οι περίφημοι μικρομεσαίοι μπορεί απότομα να στυλώσουν πατριωτικά τα πόδια τους για να μην χάσουν τ’ αυγά και τα καλάθια. Μη με ρωτάτε τι θα γίνει αν συμβεί κάτι τέτοιο. Ξέρουμε όλοι ότι αυτό συνέβη ξανά και ξανά στο παρελθόν, άρα μπορεί να συμβεί και στο μέλλον. Με καλύτερο αποτέλεσμα αν έχουμε γίνει κάπως πιο σοφοί.
Υ.γ.: Ο κ. Τσίπρας τηλεφώνησε στον κ. Γ. Παπανδρέου. Να οργανωθούμε παιδιά.
