πολιτισμός

Οι «πρωτιές», συνήθως, αποτελούν εκδηλώσεις της ενιαίας ουσίας του θεάματος, εξού και είναι βαθιά κοινότοπες και βλακώδεις. «Για πρώτη φορά» κάποιος σκηνοθέτης ανεβάζει Οθέλλο όπου τον Ιάγο παίζει ένας αλμπίνος (αντίστιξη με τον Μαύρο Οθέλλο, κριτική στον ρατσισμό), «για πρώτη φορά» κάποιος συγγραφέας βάζει τους ήρωες να μιλάνε καθένας τη γλώσσα του, όπως οι Ρωμαίοι ή οι Αζτέκοι στις κιτς ταινίες του Γκίμπσον (κριτική στην παγκοσμιοποίηση, φυσικά), «για πρώτη φορά» ένας ζωγράφος ανατινάζεται μες στην γκαλερί και εκτίθενται εφεξής οι διαμελισμένοι συλλέκτες που είχαν συρρεύσει στα εγκαίνια (κριτική στην εμπορευματοποιημένη τέχνη)...

Στους «τύπους» που σιγά-σιγά χάνονται (το λούστρο, τον επιδιορθωτή αργαλειών, τον ποιητή, τον ταχυδρόμο, το ραβδοσκόπο) θα πρέπει λίαν συντόμως να προστεθεί κι ο μοναχικός, μελαγχολικός πότης, που κάθεται στην μπάρα και καπνίζοντας κοιτάζει τα διπλά μπουκάλια απέναντι...

Φιλόπονος και η απόρριψη της αριστοτελικής επιστήμης, επιμ. Ricηard Sorabji, MIE. Του Τρύφωνος Χρυσοφρύδη.

Η απόφαση να συγκροτηθεί ενιαίο υπουργείο Τουρισμού και Πολιτισμού είναι εμφανές ότι κυοφορήθηκε στο κοίλον της Επιδαύρου, όπου, εδώ και χρόνια, οι παραστάσεις ανταποκρίνονται στην ανάγκη των τουριστών να βλέπουν τα πέδιλα της Πανδρόσου σε αρχαιοελληνικό περιβάλλον και στην εθνική χρεία να τυλίξουμε τους γυφτοσκοπιανούς σε σαράντα πήχες χλαμύδα.

Υποθέτω πως το γεγονός δεν λησμονήθηκε ακόμη: Κατά τη διαδήλωση που σφράγισε την πρώτη γενική απεργία, κάποιος άντρας τον ΜΑΤ ψέκασε με χημικά κατά πρόσωπο τον 88χρονο Μανώλη Γλέζο. Ο γέροντας μεταφέρθηκε στην εντατική κι ευτυχώς τη γλίτωσε – οπότε ζήτησε, είπαν, να συναντηθεί με τον αυτουργό και να τον ρωτήσει «γιατί τo ‘κανε αυτό». Από κει και πέρα, τα πράγματα πήραν τον μόνο δρόμο που έχει απομείνει ανοιχτός, μια και σε οποιοδήποτε πεδίο πιστοποιείται ή ίδια πάντοτε δυνατότητα να περιβάλλουμε ακόμα και ζητήματα κατεξοχήν σοβαρά με μιαν αχλή φαρσοκωμωδίας, δίχως μάλιστα να μπορούμε ν’ αποφασίσουμε αν η δυνατότητά μας αυτή απορρέει από τη «μεταμοντέρνα κατάσταση» ή από την κωμικοτραγική συνθήκη στην οποία ειδικά εμείς επιλέξαμε να ζούμε: Ο άντρας τον ΜΑΤ εντοπίστηκε κι ερωτήθηκε όχι γιατί ψέκασε κατά πρόσωπο τον παππού του (την απάντηση δεν θα θέλαμε ούτε γι’ αστείο να την ακούσουμε), αλλά γιατί δεν αναγνώρισε τον άνθρωπο που κατέβασε τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη επί Κατοχής.

Με αφορμή την προεδροποίηση του Νίκου Κωνσταντόπουλου στον ΠΑΟ. Του Κώστα Φωτεινάκη.