Του Βασίλη Κεχαγιά.
Έχω μεγάλα όνειρα για τη χρονιά που υποδεχόμαστε. Με φαντάζομαι στο Δουβλίνο, στη χώρα όπου οι αδερφοί Ιρλανδοί «παγώνουν» το ίδιο μ’ εμάς, στο πέταλο να χοροπηδάω στον τελικό του Europa League, καθώς βλέπω το κύπελο υψωμένο στο νυχτερινό ουρανό του Βορρά από χέρια κιτρινόμαυρα.
Ο Άρης του δικού μας Βορρά δεν σταματάει εδώ. Το Magic Bus, με το οποίο ταξιδεύει το όνειρό μου, πέρασε από την Μαδρίτη, πέρασε από το Τρόντχαιμ, πέρασε από το Λεβερκούζεν και τον ερχόμενο Φλεβάρη θα παγώσει και το υπεροπτικό Μάντσεστερ για να προχωρήσει στις επόμενες στάσεις του, ως την πρωτεύουσα της ελεύθερης Ιρλανδίας.
Χαριλάου-Δουβλίνο, ονειρεμένη διαδρομή κι εγώ να βλέπω από το παράθυρο την Ευρώπη να υποκλίνεται στο πέρασμα του Magic Bus. Ελπίζω μάλιστα εκεί στον τελικό να με περιμένουν οι συμπολίτες με τα ασπρόμαυρα, ο αιώνιος αντίπαλος μου ο ΠΑΟΚ, για να τα «βάψει μαύρα». Εύχομαι ολόψυχα να ακολουθήσει την ίδια πορεία και ο δικέφαλος για να του κόψω τα φτερά μια και καλή στο Δουβλίνο. Να γίνει το όνειρο ακόμα πιο γλυκό…
Μετά, γυρίζω πλευρό. Βλέπω το 2011 να πλησιάζει απειλητικά, σέρνοντας με τον αργόσυρτο αραμπά του ανεργία, ζόρια, ανέχεια, παγωμένα χαμόγελα, κάτω από το φωτεινό ουρανό –εκεί που έβλεπα χαμόγελα κάτω από τον παγωμένο ουρανό-. Ο Άρης μου, προσγειωμένος ανώμαλα από τη μαγική πτήση, ίδιος με το τοπίο, μουντός και άχρωμος, δίχως την κιτρινόμαυρη πανοπλία του, μένει εκτός Ευρώπης για την επόμενη χρονιά, συνεχίζοντας τις ήττες του στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ξυπνάω από τον εφιάλτη… Βρε δεν πάει στο διάολο και η μπουρδελοχώρα σου και το μπουρδελοπρωτάθλημά της. Ξανακλείνω τα μάτια. Εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι…
