Η κυρίαρχη βρετανική και ευρωπαϊκή ελίτ μεθοδεύει την ανατροπή του δημοψηφίσματος
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Λίγες μέρες μετά το βρετανικό δημοψήφισμα οι ηγέτες του Βrexit εξοστρακίστηκαν και διάδοχος του Κάμερον απέμεινε η κ. Μέιλ, θερμή οπαδός της παραμονής στην Ε.Ε. Η κυρίαρχη τάση της βρετανικής (και ευρωπαϊκής) ελίτ εξοβελίζει τα «ζιζάνια» εντός της και μεθοδεύει την ανατροπή -αλά γκρέκα- του δημοψηφίσματος, της λαϊκής θέλησης.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ, οι ταυτισμένες με την παγκοσμιοποίηση, στην αμερικανική οπτική της, κυριαρχούν στον κρατικό/κομματικό μηχανισμό κάθε χώρας-μέλους της Ε.Ε., επιβάλλουν ηγεσίες της αρεσκείας τους, εγκλωβίζουν τις επιλογές του κόσμου στους εκλεκτούς που έχουν προεπιλέξει. Η ανατροπή τους δεν είναι μια απλή υπόθεση ενός δημοψηφίσματος ή εκλογών.
Η μάχη για την τύχη της Ε.Ε. μόλις έχει αρχίσει. Την έκβαση θα κρίνει η πορεία των μεγάλων χωρών-εταίρων της Ε.Ε. Αν μετά τη Βρετανία ακολουθήσει η Ιταλία αρχές φθινοπώρου, τότε η διάλυση της σημερινής Ε.Ε. θα γίνει αναπόφευκτη.
Ωστόσο, οι ανυπόμονοι οπαδοί του εν γένει… exit ας μην ετοιμάζονται να πανηγυρίσουν. Τίποτα δεν προοιωνίζεται ότι κάτι καλύτερο θα διαδεχθεί την υπαρκτή Ε.Ε., τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και… τον Σόιμπλε. Δεν υπάρχει από καμία πλευρά, των ελίτ ή των λαϊκών δυνάμεων, πρόταση διάδοχης κατάστασης. Και σε τέτοιες περιπτώσεις επικρατεί, συνήθως, όποιος παρασύρει το πλήθος, εμφανιστεί πειστικά σαν σωτήρας, πυλώνας σταθερότητας, δηλαδή ο πιο ισχυρός, δηλαδή η Γερμανία. Αλλά τότε ο «σωτήρας» θα απαιτεί τυφλή υπακοή. Αν στο μεταξύ υπάρξει, αιφνιδίως, αντίπαλο δέος, αποδεκτό από λαϊκές πλειοψηφίες, τότε θα τα ξαναπούμε. Η απόπειρα, στη Δύση, απομυθοποίησης της Αντίστασης των Ρώσων στους Γερμανούς στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και η υστερική προπαγάνδα κατά του Πούτιν έχει σκοπό να αποκλείσει τη Μόσχα ως ηγέτη μιας άλλης Ευρώπης. Πολλοί ομιλούν για νέο Ράιχ, αλλά όσα συμβαίνουν στη σημερινή Ε.Ε. αποσταθεροποιούν την ηγεσία της Γερμανίας επ’ ωφελεία των ΗΠΑ. Η θέση Τσίπρα στο ΝΑΤΟ ότι η Ευρωπαϊκή Ασφάλεια πρέπει να περιλάβει και τη Ρωσία, δεν είναι ένδειξη φιλορωσικής πολιτικής αλλά φιλικό κλείσιμο ματιού στο Βερολίνο.
Οι εταίροι παριστάνουν τις μωρές παρθένες, ότι δήθεν ούτε που φαντάζονται την πιθανότητα να καταργηθούν αύριο οι Βρυξέλλες. Αλλά και ουδείς διανοείται επιστροφή στα μεμονωμένα έθνη-κράτη. Η σημερινή Ε.Ε. μπορεί, ως φαίνεται, να συντηρηθεί μόνο με την απροκάλυπτη ή συγκεκαλυμμένη βία και παραγκωνισμό της λαϊκής θέλησης. Το οικονομικό και αμυντικό περιβάλλον επιβάλλει, ωστόσο, ομαδοποίηση των εθνών/κρατών. Αν δεχθούμε, ως ρεαλιστές, ότι με τα σημερινά δεδομένα και σε μια γραμμική εξέλιξη, ο όποιος σοσιαλισμός δεν είναι της παρούσης, τότε η μόνη εναλλακτική είναι ένα σύστημα βασισμένο στην αυτονομία του κάθε έθνους-κράτους αλλά και στην αλληλεγγύη τους π.χ. οι BRICS.
Oι ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και η Γερμανία, δεν κρατούν τα κλειδιά της παγκόσμιας Οικονομίας, οπότε, αν η Ε.Ε. καταρρεύσει απότομα, όπως η ΕΣΣΔ, δεν θα είναι η ανεξέλεγκτη καταστροφή. Εκτός αν η οικονομία συνδυαστεί με πόλεμο. Οπότε τίποτα δεν αποκλείει ούτε τον «Λένιν» και τις «Θέσεις του Απρίλη» αλλά ούτε τον Μουσολίνι και την πορεία προς τη Ρώμη.
Ο Ομπάμα έψεξε τον Σόιμπλε για την εμμονή του στην πολιτική λιτότητας, αλλά είναι προφανές ότι, πρώτον, οι ΗΠΑ δεν έχουν καταφέρει να μπουν σε σταθερή τροχιά ανάπτυξης, να είναι ικανές να ανταποκριθούν στον διεθνή ανταγωνισμό της Κίνας/Ινδίας κ.λπ., δεύτερον, δεν μπορούν να επιβάλλουν την άποψή τους στη Γερμανία και, τρίτον, από εμμονή, φόβο, βλακεία ή ό,τι άλλο, προσανατολίζονται, με τη Χίλαρι Κλίντον, σε μια γενική καταστροφική σύγκρουση. Οι Ευρωπαίοι ακολουθούν, ως πρόβατα επί σφαγή.
Είναι προφανές ότι ο κόσμος σε ολόκληρη την Ευρώπη, στην Ε.Ε., αντιδρά. Αλλά δεν υπάρχει πολιτικός φορέας, δεξιός ή αριστερός, με πρόταση ικανή να συσπειρώσει και να οργανώσει πλειοψηφικά ρεύματα, όπως την εποχή του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – φασισμός, κομμουνισμός. Ίσως αυτό επιτρέπει στις ελίτ να πιστεύουν ότι οι λαϊκές αντιδράσεις δεν έχουν μέλλον και ότι στο τέλος θα καταφέρουν να κουμαντάρουν τα πράγματα. Εξού και η αλαζονεία τους ότι μπορούν να περιφρονούν την ψήφο του κόσμου αντί να σπαταλάνε δυνάμεις για να αλλάξουν λαό, κατά την ειρωνική υπόδειξη του Μπρεχτ. Η στάση τους είναι μυωπική διότι, πέραν του ότι μπορεί πάντα να βρεθεί «ένας Πούτιν» στο Παρίσι ή στη Ρώμη εκεί που δεν το περιμένεις (όπως έγινε στη Ρωσία), δεν μπορεί να αποκλειστεί η τυφλή οργή και το καταστροφικό χάος. Το προφανές είναι ότι η υπόθεση «οργανικοί διανοούμενοι», οι εμπνευστές και οργανωτές των μαζών, είναι από χρόνια χαμένη υπόθεση με την έννοια ότι τη δόξα πολλοί εμίσησαν αλλά το χρήμα ουδείς, πρώτοι διδάξαντες οι αρχαίοι Σπαρτιάτες, πρόθυμοι αποδέκτες του «περσικού χρυσίου». Ο Γκράμσι, ευτυχώς γι’ αυτόν, πέθανε νωρίς.
Οι πραγματικοί και όχι φανταστικοί ή επιθυμητοί αντίπαλοι στον ιμπεριαλισμό της Δύσης σήμερα είναι πρωτίστως η Ρωσία, ακολουθεί η Κίνα και όσες χώρες (Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.) βλέπουν ότι η Δύση επιβουλεύεται την αυτόνομη λειτουργία τους. Οι Αμερικανοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης θεωρούν ότι αν η εθνική ρωσική αστική τάξη εγκαταλείψει την πρόθεσή της να ξανακάνει τη Ρωσία δύναμη παγκόσμιας εμβέλειας και περιοριστεί σε μια Ρωσία-περιφερειακή δύναμη, αφήνοντας τις ΗΠΑ μοναδική υπερδύναμη, τότε ο πλανήτης θα ήταν παράδεισος γι’ αυτούς. Το αν τελικά γίνει γενικευμένη σύγκρουση και αν κάποιοι επιζήσουν χωρίς να έχουμε γυρίσει μερικές χιλιάδες χρόνια πίσω, είναι απλή υπόθεση, ευχή, προφητεία και όχι ζήτημα ανάλυσης. Κάποιοι υποδεικνύουν ότι, σ’ αυτές τις συνθήκες, η Αριστερά χρειάζεται «νοοτροπία ευθύνης». Τι σημαίνει, θα σας γελάσω. Ο Λένιν ήταν υπεύθυνος ή ανεύθυνος; Ο Βενιζέλος; Ο Ατατούρκ; Βλάκες, πάντως, δεν ήταν.
