Γράφει η Τερψιχόρη Δέλτα
Ανοιξιάτικο πρωινό στο κέντρο μιας μεγαλούπολης, εικοστός πρώτος αιώνας. Τριάντα εξάχρονα καθισμένα ανά δύο και μια πρωτοδιόριστη δημόσια υπάλληλος ξεφυλλίζει βαρετά γυναικείο περιοδικό. ΣΙΩΠΗ! Ξεφωνίζει και σείεται το έδαφος. Της έμαθαν πως στην τάξη πρέπει να αναφωνεί πού και πού λέξεις σαν αυτή. «Μην τσακώνεστε! Αν υπάρχει πρόβλημα με τον συμμαθητή σας, να το αναφέρετε σ’ εμένα. Ησυχία παιδιά! Να διαβάζετε, να αφομοιώνετε, να είστε αγαπημένοι, αλλά κυρίως ΗΣΥΧΟΙ!».
Μια λέξη που θα άκουγαν πολλές φορές ακόμα στη μίζερη ζωούλα τους οι εκκολαπτόμενοι νομοταγείς δημοκράτες. Κοινωνική ειρήνη πάνω απ’ όλα… Ας έχεις πονοκεφαλιάσει από τις εργασίες για το σπίτι ή τη δουλειά σου, από το ρουφιάνο συμμαθητή ή το αφεντικό σου, από τους μονολόγους της δασκάλας ή τις ειδήσεις του Mega, από την τιμή τις τυρόπιτας στο κυλικείο ή τη φορολογική σου δήλωση… Το θέμα πάντα είναι… «Σιωπή, παιδιά!».
Η πρώην μαθήτρια, δασκάλα, σκέφτεται στηρίζοντας στο χέρι το κεφάλι της… ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνο, νοίκι… τη σιωπή της διακόπτει ένα αγκομαχητό και ύστερα κλάματα. Πετάγεται όρθια και κοιτά αποσβολωμένη τα δυο αγοράκια με τα ανοιγμένα κεφάλια! Δεν είχε ξανατύχει αυτό… ξαφνικά όλα τα ήρεμα παιδάκια χώθηκαν στον καβγά και άφησαν τις εκθέσεις τους στη μέση. Άλλος γιατί τον είχαν καταδώσει στον διευθυντή όταν είχε βάλει φωτιά στην τουαλέτα, άλλος γιατί δε χώνευε το περισπούδαστο ύφος της δασκάλας και άλλος γιατί βαρέθηκε να γράφει σιωπηλός. Όταν έλυσαν τις διαφορές μεταξύ τους, καταδότες και αλήτες, όσοι έμειναν έπεσαν πάνω στη δασκάλα να την κατασπαράξουν. Το σχολείο αυτό εν τέλει, είπαν στις ειδήσεις, ότι κάηκε, λέει, και έμειναν πολύ λίγοι μαθητές των μικρότερων τάξεων…
Ουτοπία; Ίσως. Πάντως είναι ειλικρινές. Μπορεί να μην υφίσταται η ίδια σκληρότητα στα σχολεία σε σύγκριση με περασμένες δεκαετίες, λόγω της «δημοκρατικής» επικάλυψης του εγκεφαλικού βιασμού που ζει και βασιλεύει…
Ιστορίες του παππού, ιστορίες για αγρίους. Δέκα βιτσιές στις παλάμες, είκοσι κουρεμένα αποστεωμένα κεφάλια μέσα στο προαύλιο και ο δάσκαλος του χωριού, μια εξουσία από μόνος του, με τον παπά και τον αστυφύλακα να τον πλαισιώνουν.
Ακούει κανείς τις αφηγήσεις αυτές και έπειτα, στην εφηβεία, ανατριχιάζει ο αυχένας του με τις σκηνές της ταινίας Another brick in the wall και το ομώνυμο κομμάτι από τους Pink Floyd, που έδωσε τον χαρακτήρα του σε μια ολόκληρη δεκαετία, τους δικούς της εφήβους, τις καταλήψεις και έδωσε απλόχερα μορφή και ρυθμό στην οργή τους.
Οι Pink Floyd γέρασαν και η κάποτε ατόφια, ακατέργαστη οργή των παιδιών ξεμωράθηκε κι αυτή. Ίσως γιατί χώθηκε μέσα βαθειά στο χρονοντούλαπο το ρίγος που μας προκαλούσε στα δεκαπέντε μας το στιγμιότυπο με τους μαθητές στη μηχανή του κιμά…
