Συνέντευξη στην Ελένη Σωτηρίου
Η Αφροδίτη Μάνου είναι μία από τους καλλιτέχνες που αντιτάχθηκαν δημόσια στην Συμφωνία των Πρεσπών, πήρε ενεργό μέρος στον αγώνα για την υπεράσπιση της Μακεδονίας και ήταν ομιλήτρια στο τελευταίο συλλαλητήριο που διοργανώθηκε στην Αθήνα. Μιλήσαμε με τη γνωστή τραγουδοποιό για την εμπειρία της και τις εκτιμήσεις της για τις εξελίξεις μετά την κύρωση της συμφωνίας από την ελληνική Βουλή.
Πώς βλέπετε τις εξελίξεις μετά την κύρωση της Συμφωνία των Πρεσπών;
Ζούμε σε μια χώρα ήδη ταπεινωμένη από τα μνημόνια και τη φτώχεια, και ξαφνικά προκύπτει μία υποχώρηση στους ξένους, πάνω σε ένα σοβαρό εθνικό ζήτημα. Ένα πρόβλημα χρόνιο, με μεγάλη ιστορία και παρελθόν, και το οποίο είχε ισορροπήσει, με κάποιον τρόπο, με ποταμούς αίματος και θυσιών από την μεριά των Ελλήνων.
Βρισκόμαστε μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση, αλλά με έναν λαό του οποίου οι αξίες και τα μεγάλα ιδανικά είναι ανύπαρκτα αυτή τη στιγμή. Και αυτό επιχειρήθηκε, όπως αποδεικνύεται, κατ’ εξακολούθηση. Επί μιάμιση γενιά τα Ελληνάκια δεν μαθαίνουν τη γλώσσα σωστά, δεν μαθαίνουν να αγαπάνε την πατρίδα τους, μαθαίνουν παραποιημένη ιστορία, «προσαρμοσμένη» λίγο σε κάποιες οδηγίες της παγκοσμιοποιημένης Ευρώπης.
Ακόμα ήταν εμφανές ήδη από την περίοδο της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, ότι στα Βαλκάνια θα έχουμε αναταραχή, θα έχουμε σημαντικές αλλαγές, μη ευνοϊκές για την Ελλάδα. Το κύριο για μένα είναι ότι έχουμε –για το συγκεκριμένο δε έχω γράψει και τραγούδι το 1991, που λέγεται «ηπειρώτικο τραγούδι» και αφορά την κατάσταση των Βαλκανίων– μία Ελλάδα που απειλείται από τα καινούργια σχέδια της παγκόσμιας κυριαρχίας. Μια Ελλάδα ανέτοιμη να υπερασπιστεί την ιστορία της και την κυριαρχία της και μια «Αριστερά» η οποία είναι πενταπρόθυμη να «λύσει» το πρόβλημα προκειμένου να δείξει πόσο σπουδαίος είναι ο Αλ. Τσίπρας, και για να πάρει ίσως και κάποια ανταλλάγματα – μια προσωρινή μη μείωση των συντάξεων, ένα προσωρινό μη κατέβασμα του αφορολόγητου.
Έχετε βγάλει κάποια συμπεράσματα ή εκτιμήσεις από τον αγώνα ενάντια στην Συμφωνία των Πρεσπών ως τώρα;
Από το περσινό συλλαλητήριο και μετά η κυβέρνηση αποφάσισε να προχωρήσει εντελώς απομακρυσμένα από τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο και από τη βούληση του λαού. Φτάνουμε λοιπόν στη Συμφωνία των Πρεσπών, και είναι φανερό ότι ξαφνικά όλη η Ελλάδα πέφτει σε μελαγχολία… Μας βρίσκουνε καπάκι και οι πυρκαγιές και είμαστε καμένοι και καημένοι μαζί. Τώρα βρισκόμαστε με μια δημοκρατία κουτσή, εξίσου ακρωτηριασμένη σαν την πατρίδα μας, όπου εμείς έχουμε ψηφίσει κάποιους πριν από τέσσερα χρόνια, οι οποίοι είναι εντελώς ανίκανοι και ανήμποροι –αυτό είναι το βασικότερο, γι’ αυτό μιλάω για έλλειμμα δημοκρατίας–-, είναι με δεμένα χέρια. Η κυβέρνηση έφτιαξε μία τεχνητή πλειοψηφία και πέρασε αυτό που ήθελε. Μια δημοκρατία κουτσή και μια χώρα η οποία είναι παραδομένη στο έλεος των εξελίξεων που καθορίζονται από τις μεγάλες δυνάμεις.
Οι τελευταίες κινητοποιήσεις έδειξαν ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να αφυπνίζεται. Και δεν είναι μόνο οι τελευταίες γιατί πάνω σ’ αυτό το ζήτημα γίνονται διάφορες διαμαρτυρίες, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα, όχι όμως με τη ζέση, τον ενθουσιασμό και την αποφασιστικότητα που θα χρειαζόταν. Ο λόγος είναι ότι η νεολαία είναι με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο πόδι έξω. Δηλαδή περνάει στον νέο κόσμο το μοντελάκι «δεν βαριέσαι, τι είναι αυτά, σύνορα; Ανοιχτά σύνορα πρέπει. Τι δηλαδή, να πάμε να πολεμήσουμε;». Αυτή η «αριστερή» προπαγάνδα είναι απίστευτο πράγμα. Διότι, κανείς από μας οι οποίοι θέλουμε να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα μας –κατοχυρωμένα με διεθνείς συνθήκες– δεν σκέφτηκε να πάει να κάνει πόλεμο με διπλανή χώρα. Μην κοροϊδευόμαστε, δεν γίνονται έτσι οι πόλεμοι…
Το δικό μου ερωτηματικό είναι ότι στο τελευταίο συλλαλητήριο ο λαός, παρότι είναι το 70% είναι ενάντια στην Συμφωνία των Πρεσπών, δεν έδειξε τη δύναμη του. Δεν υπήρξε παλλαϊκή συμμετοχή. Βέβαια είχες και μια κυβέρνηση αποφασισμένη να διαλύσει το συλλαλητήριο. Γι’ αυτόν το λόγο οφείλαμε να είμαστε και πιο οργανωμένοι και πιο αποφασισμένοι. Δεν το καταφέραμε. Όμως μην ξεχνάτε ότι ξυπνάμε από έναν ύπνο δεκαετιών, δεν υπάρχει αίτημα στους ανθρώπους να αγαπούν την πατρίδα τους, τη γλώσσα τους, την κληρονομιά τους, την ταυτότητά τους. Δεν υπάρχει πολιτικός φορέας αυτή τη στιγμή, ένα κόμμα, που πραγματικά –κατά τη γνώμη μου θα συσπείρωνε το 70% των Ελλήνων, εάν ήταν πατριωτικό, ευρωπαϊκό, δεν έχω αντίρρηση με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό– να διαφυλάσσει τα συμφέροντά μας απέναντι στην γερμανική Ευρώπη και τους Αμερικάνους.
Μ’ αυτήν την έννοια το συλλαλητήριο βεβαίως ήταν μεγάλο, ήταν σπουδαίο, θα μπορούσε όμως να ήταν και μεγαλύτερο και σπουδαιότερο. Αλλά να σας πω κάτι; Δεν θα ίδρωνε το αυτί του Τσίπρα. Διότι ο Τσίπρας εκχώρησε συνειδητά τη Μακεδονία στις ξένες δυνάμεις, μετατρέποντας τη δουλικότητα του ΚΚΕ του ‘46 απέναντι στους Ρώσους, σε αμερικανοδουλεία και ευρωδουλεία.
Σας έχει γίνει κριτική σε ό,τι αφορά τη δημόσια στάση σας ενάντια στη συμφωνία. Θα μας κάνετε ένα σχόλιο γι’ αυτό;
Η απάντησή μου είναι ένα ποίημα που δημοσίευσα προχτές στο facebook. Νομίζω ότι τα καλύπτει όλα.
Έρχονται.
Με τη λασπίτσα στο κουβαδάκι που τους μοιράζουνε
στο κατηχητικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Λασπώνουν, αφοδεύουν, κατουράνε.
Ζωές, υπολήψεις, καριέρες.
Τα πουλημένα.
Τα εξουσιοπαρμένα.
Τα ανύπαρκτα…
Αυτό έχω να απαντήσω σ’ αυτούς που έρχονται να μου πουν ότι είμαι φασίστρια ή συνεργάτης της Χρυσής Αυγής.
Πώς νομίζετε ότι μπορεί να συνεχιστεί η προσπάθεια κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών;
Ω του θαύματος, πάλι διχασμένοι είμαστε. Εδώ υπάρχουνε δύο απόψεις επιστημονικές. Η πρώτη υποστηρίζεται από τον κόσμο που δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό. Όπως όταν χάσεις ένα πολύ αγαπημένο σου πρόσωπο στην αρχή δεν το πιστεύεις, με τον ίδιο τρόπο υπάρχουν και οι υπερ-αισιόδοξοι που λένε «εντάξει, θα το παλέψουμε και θα τα καταφέρουμε να το ανατρέψουμε αυτό το αποτέλεσμα». Βεβαίως είμαι και με αυτούς.
Η δεύτερη άποψη υποστηρίζει ότι είναι έτσι φτιαγμένη η συμφωνία ώστε να μην καταγγέλλεται, να μην μπορεί να ακυρωθεί. Μόλις μπει η ΠΓΔΜ –εγώ θα την λέω πάντα ΠΓΔΜ– στο ΝΑΤΟ, από ‘κει κι ύστερα μόνο να χάσουμε έχουμε καταγγέλλοντας την. Λοιπόν, και μ’ αυτούς είμαι. Διότι έχω σκοπό, απ’ την αρχή που ενεπλάκην σ’ αυτήν την ιστορία, να είμαι με την ενωμένη Ελλάδα απέναντι στα σχέδια των προστατών μας για την τύχη της χώρας μας.
Υπάρχουν κάποιοι πολύ σοβαροί επιστήμονες όπως είναι ο κ. Ι. Μάζης και ο κ. Γ. Κασιμάτης που νομίζω ότι ψάχνουν να βρουν έναν τρόπο καταγγελίας της συμφωνίας. Γιατί υπάρχουν πάρα πολλές παραβιάσεις στον τρόπο που γράφτηκε και ψηφίστηκε αυτή η συμφωνία, τόσο στα Σκόπια, όσο και στην Αθήνα. Υπάρχει επίσης η υπόσχεση των ομογενών μας στην Αμερική ότι θα προσπαθήσουν να πιέσουν ,όταν θα φτάσει το θέμα στον ΟΗΕ. Έχουμε υποστεί μια σπουδαία ήττα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα παρατήσουμε τον πόλεμο γιατί χάθηκε μια μάχη. Είναι σημαντικό που σοβαρός και διαβασμένος κόσμος, που γνωρίζει πράγματα, έχει ξεσηκωθεί με αφορμή τη Μακεδονία. Το θέμα είναι ότι χρειάζεται γνώση. Ζούμε σε μια εποχή που δεν μπορούμε με τα ψέματα και το «νταηλίκι» να τα βγάλουμε πέρα με τους πανίσχυρους απρόσωπους εχθρούς που μας περιτριγυρίζουν. Χρειάζεται γνώση, χρειάζεται αποφασιστικότητα και χρειάζονται συγκεκριμένα αιτήματα από τον λαό πια, για μια δημοκρατία συμμετοχική και όχι την ψεύτικη δημοκρατία που ζούμε. Να ψηφίζεις κάθε τέσσερα χρόνια κάποιον και στο μεταξύ να παραλλάσσεται, να βγαίνει κάτι άλλο και να μην έχεις καμία δυνατότητα να αποτρέψεις εγκλήματα που αφορούν τη χώρα σου και το μέλλον των παιδιών σου.
