της Μαρίνας Στοφόρου*
Δίνοντας στον άνθρωπο ένα όπλο μπορεί να κλέψει μια τράπεζα, μα δίνοντας τού μια τράπεζα μπορεί να κλέψει όλο τον κόσμο.
Όλοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι σε χρυσό φέρετρο και άλλοι σε μια τρύπα στο χώμα, άλλοι περιτριγυρισμένοι από φίλους και οικογένεια και άλλοι μόνοι. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο η κατάληξη είναι ίδια.
Τι κάνουμε όμως στο ενδιάμεσο; αυτό είναι το σημαντικό. Ζούμε ή επιβιώνουμε; Γιατί ενώ ξεκινάμε όλοι μαζί αυτό τον αγώνα δρόμου κάποιοι θεωρούν πως είναι «πιο άνθρωποι» από τους άλλους; Από πότε η κοινωνική θέση και οικονομική κατάσταση προσδίδουν περισσότερη αξία στην ζωή των ανθρώπων;
Πότε κατάντησε έτσι ο κόσμος; Οι «δυνατοί» στηρίζονται στις πλάτες των «αδύναμων» για να γίνουν δυνατότεροι και οι υπόλοιποι έχουν πειστεί ότι τους αξίζει να κάνουν τα πατάκια. Φυσικά όλοι οι φορείς (μιλώντας για το κράτος και την εκκλησία) σιωπηλά επικροτούν αυτή την παρωδία.
Ταυτόχρονα βέβαια απαιτούν εμπιστοσύνη και στήριξη, τραγελαφικό κατά την άποψη μου. Ο κόσμος μέρα με την μέρα αψηφά την κρατική εξουσία και προσθέτει στην πίστη του ένα «α» στερητικό.
Επιστρέφοντας λοιπόν στην παρομοίωση της σημερινής κοινωνίας με το παράδειγμα της τράπεζας, οι περισσότεροι θα έλεγαν πως ο ταραξίας θα έπρεπε να πιαστεί καθώς «κλέβει τα λεφτά του κόσμου».
Είμαστε όμως σίγουροι ότι την μεγαλύτερη ζημία την κάνει αυτός; Αν οι κάτοχοι τραπεζών δεν λήστευαν καθημερινά τον κόσμο μπροστά στα μάτια του κανείς δεν θα έφτανε στο σημείο να πιάσει το όπλο στα χέρια του.
* Η Μαρίνα Στοφόρου είναι πρωτοετής φοιτήτρια της Κοινωνικής Θεολογίας
