Η εξέγερση του Πολυτεχνείου διεγείρει τις συνειδήσεις και το θυμικό των απλών ανθρώπων σε κάθε σκίρτημα ξεσηκωμού.
Γιατί, όπως βροντοφωνάζει η λαϊκή φωνή σε δρόμους και πλατείες, παρά τις σχεδόν τέσσερις δεκαετίες που πέρασαν, «η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Ποια διάσταση των αναλογιών να τονιστεί; Ο εκφασισμός έχει φωλιάσει τώρα στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ενώ κραγμένοι χουνταίοι επανακάμπτουν σε υπουργικά γραφεία και στα βουλευτικά έδρανα ακόμη και της κυβερνητικής παράταξης. Το πολιτικό σύστημα παραδίδει στους επικυρίαρχους τα κλειδιά της χώρας, κουρελιάζει το Σύνταγμα και καταντάει την κάλπικη κοινοβουλευτική πλειοψηφία «συμβουλευτική» πρωτοκόλλησης των τροϊκανών διαταγμάτων. Η τραγωδία της Κύπρου ήταν η μοιραία κατάληξη της απριλιανής χούντας. Και σήμερα, αν δεν μπει φραγμός, εύλογα ορίζεται ο ακρωτηριασμός της ίδιας της υπόστασης της χώρας, ως η ολέθρια ολοκλήρωση του «εθνοσωτήριου» έργου της συγκυβέρνησης.
Όμως, αλλού θα δώσουμε το βάρος. Στο ζητούμενο. Στο λυτρωτικό ανάλογο της σαρωτικής λαϊκής πρωτοβουλίας. Ο Νοέμβρης ανέτρεψε τις επιδιώξεις του χουντικού θιάσου και του «παλιού» αστικού πολικού κόσμου για μία ομαλή μετάβαση, χωρίς ρωγμές στα δεσμά της εξάρτησης και στο «βαθύ» κράτος της εκτροπής και του αντικομμουνισμού. Κι έμειναν μετέωρες οι κολοβές πλατφόρμες του «αντιχουντικού» αγώνα και της διεκδίκησης «συνδικαλιστικών ελευθεριών», που πρόβαλλε τότε μία συμπλεγματικά ηττοπαθής Αριστερά με τις δύο κυρίαρχες πτέρυγες, το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού.
Αντίθετα, την ταυτότητα της εξέγερσης σφράγισε ο ριζικός πολιτικός αγώνας για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, που τάχιστα μπολιάστηκε από μια διάχυτη διαθεσιμότητα παλλαϊκή και πανελλαδική, που διψούσε για αποφασιστική αλλαγή.
Είκοσι χρόνια πριν, ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, που μέχρι σήμερα παραμένει στρατευμένος στην υπόθεση της απελευθέρωσης, είχε την πρωτοβουλία να εκδώσει μία συλλογή απόψεων των αγωνιστών εκείνης της γενιάς. Ο τίτλος του βιβλίου, 19+1, εκ των υστέρων – ήταν τότε, στην καρδιά της ανάπηρης μεταπολίτευσης, η οποία μεταλλάχθηκε στο καρκίνωμα της διαπλοκής, του σάπιου πολιτικού συστήματος και της κατοχικής χρεοκρατίας.
Σήμερα , 39 χρόνια μετά το ’73, τι κυοφορείται ως αντίπαλο δέος στην καταρρακωμένη κοινωνική συγκρότηση; Ποια αντισώματα πολλαπλασιάζονται απέναντι στη βίαιη επέλαση του τυφλού ρατσιστικού διχασμού; Ποιο φρόνημα θα αντιπαρατεθεί στο ραγιαδισμό της συμφοράς;
Είναι αυταπόδεικτο: Μία συνήθης κυβερνητική εναλλαγή δεν ανταποκρίνεται στο βάθος και το βάρος των απαιτήσεων και των προσδοκιών που έχουν γεννηθεί. Διεργασίες αναζήτησης, αμφισβήτησης, επικοινωνίας ανοίγουν δρόμους αλληλεγγύης και χειραφέτησης. Τα ρυάκια ενός πολύπλευρου ριζοσπαστισμού χαράζουν το κοινωνικό σώμα και ποτίζουν την κοίτη ενός δυνάμει ορμητικού ρεύματος πολιτικής τομής, απελευθέρωσης και αναδημιουργίας. Εδώ βρίσκεται το πεδίο αναβάπτισης της Αριστεράς, στην ανάληψη του φορτίου της κατάλυσης του στυγνού καθεστώτος και της ανασυγκρότησης της χώρας, ώστε η Ανεξαρτησία και η Δημοκρατία να αποτελέσουν έργο ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Συν ένα λοιπόν. Έτσι μπορεί να αρχίσει να γράφεται, τώρα όμως, το μέλλον.
