Πέντε βήματα που θα δημιουργούσαν διαφορετικό τοπίο στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές
Η εκβιαστική πολιτική και ο κυνισμός των δανειστών που εκφράστηκε με απόλυτο τρόπο στο Eurogroup του Λουξεμβούργου διέλυσε κάθε αυταπάτη που είχε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για τη φύση των δανειστών, που επί μήνες τώρα τους αποκαλεί «εταίρους και θεσμούς».
Και αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα που θα πρέπει να αντλήσει το αντιμνημονιακό κίνημα, καθώς οι αυταπάτες και η ωραιοποίηση των τοκογλύφων δανειστών αδρανοποιεί τον ελληνικό λαό αντί να τον κρατά σε εγρήγορση ενόψει της τελικής εφόρμησης που ετοιμάζουν οι δανειστές. Είχαμε έγκαιρα προειδοποιήσει και μέσα από τις στήλες του Δρόμου της Αριστεράς για την πολιτική αφέλεια της κυβέρνησης που θεωρούσε ότι δήθεν θα έπειθε τους δανειστές διότι η ελληνική πλευρά είχε καλύτερες προτάσεις!..
Έτσι, με τη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου έγινε η πρώτη μνημονιακή υποχώρηση της κυβέρνησης στην οποία αναγνωρίζει τη δήθεν νομιμότητα του χρέους, αφού μεταξύ άλλων προβλέπει ότι «οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την κατηγορηματική δέσμευσή τους να τηρήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και έγκαιρα».
Ακολούθησε στις 27 Φεβρουαρίου η υπογραφή της τετράμηνης παράτασης της δανειακής σύμβασης και η αποδοχή του αγγλικού δικαίου και η παραίτηση της χώρας από την ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας, ανοίγοντας το δρόμο στους δανειστές για κατασχέσεις ακόμη και της κατά τα λοιπά ακατάσχετης περιουσίας της Ελληνικής Δημοκρατίας, ιδίως στο εξωτερικό.
Έχοντας λοιπόν σαλπίσει η κυβέρνηση «ισπανική υποχώρηση» απέναντι στις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών, κατέληξε στο μνημονιακό e-mail των 47 σελίδων με νέες απαράδεκτες παραχωρήσεις προς τους δανειστές.
Όμως είναι προφανές ότι η τρόικα δεν επιθυμεί απλώς την επιβολή μιας σκληρής μνημονιακής συμφωνίας σε βάρος της πατρίδας μας, αλλά την καθυπόταξη σε πρώτη φάση και την εν συνεχεία απαξίωση και ανατροπή της κυβέρνησης της Αριστεράς προκειμένου να κλείσει το δρόμο σε κάθε σκέψη στους λαούς της Ευρώπης ότι υπάρχει και άλλος δρόμος έξω από τα μνημόνια και τη μερκελική λιτότητα.
Είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση έχασε πολύτιμο χρόνο και ταυτόχρονα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο, με αποτέλεσμα οι μνημονιακές δυνάμεις του εσωτερικού να ξανασηκώσουν κεφάλι, να προσπαθήσουν να νομιμοποιηθούν ξανά στα μάτια του ελληνικού λαού και να προετοιμάσουν ένα πορτοκαλί come back με στόχο την ουκρανοποίηση της πολιτικής ζωής. Και όλα αυτά μέσα σ’ ένα κλίμα νομισματικής τρομοκρατίας με κραυγές κινδυνολογίας που στοχεύουν σε ένα bank run που θα οδηγούσε την κυβέρνηση σε capital control και σε τεράστιες ουρές έξω από τις τράπεζες και μπροστά στα ATM.
Τι θα μπορούσε να γίνει
Κι όμως η κυβέρνηση θα μπορούσε αμέσως μετά την εκλογή της να είχε εγκαίρως προχωρήσει στα παρακάτω βήματα:
1. Θα μπορούσε να έχει ξεκινήσει και να έχει ολοκληρώσει ήδη το λογιστικό έλεγχο του χρέους με βάση τις διαδικασίες που προβλέπει ο Κανονισμός 472/2013 της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα με τον Κανονισμό αυτό τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης που βρίσκονται σε μνημόνιο «διεξάγουν πλήρη έλεγχο των δημοσίων οικονομικών τους προκειμένου να εκτιμήσουν, μεταξύ άλλων, τους λόγους που οδήγησαν σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα χρέους και να εντοπίσουν οποιαδήποτε πιθανή παρατυπία». Αυτό σημαίνει ότι τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης αυτοτελώς μπορούν να προχωρήσουν στη συνέχεια και στη διαγραφή του επονείδιστου χρέους το οποίο θα διαπιστώσουν με βάση τον παραπάνω λογιστικό έλεγχο. Έτσι η κυβέρνηση θα μπορούσε να δρομολογήσει το λογιστικό έλεγχο μέσω του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους σε συνεργασία και με την Τράπεζα της Ελλάδας και στη συνέχεια να διαγράψει το επονείδιστο χρέος και να κοινοποιήσει τα αποτελέσματα στο Ecofin.
2. Ταυτόχρονα θα έπρεπε ήδη η κυβέρνηση να έχει ετοιμάσει το φάκελο της ζημιάς ύψους τουλάχιστον 200 δισ. ευρώ που έχει υποστεί ήδη η πατρίδα μας λόγω της καταστροφικής πολιτικής του μνημονίου. Μάλιστα, τόσο το ΔΝΤ όσο και ο Γιούνκερ έχουν συνομολογήσει την ευθύνη της τρόικας για την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα. Επιπλέον η Ελλάδα θα μπορούσε ήδη να έχει ασκήσει και αγωγή αποζημιώσεως κατά της τρόικας και των δανειστών ενώπιον του Δικαστηρίου της Ε.Ε. για την παραπάνω ζημιά που έχουμε υποστεί.
3. Ενόψει του γεγονότος ότι ήδη η Ελλάδα διαθέτει έκθεση της Ειδικής Επιτροπής των πρώην στελεχών του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για το ύψος των Πολεμικών Επανορθώσεων που ανέρχονται σε 321 δισ. ευρώ θα έπρεπε να αποστείλει Ρηματική Διακοίνωση στη Γερμανία καλώντας την σε διαπραγματεύσεις για την εξόφληση των οφειλών της προς την Ελλάδα. Κατόπιν θα μπορούσε να προχωρήσει στην εγγραφή του ποσού αυτού στον κρατικό προϋπολογισμό, ο οποίος θα ήταν πλεονασματικός. Στη συνέχεια στη βάση του εν λόγω πλεονασματικού προϋπολογισμού η Ελλάδα θα απαιτούσε νόμιμα από το Ecofin να τεθεί εκτός δημοσιονομικής εποπτείας. Επιπλέον στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου η Ελλάδα θα ζητούσε αντίστοιχη εγγραφή της οφειλής στον προϋπολογισμό της Γερμανίας προκαλώντας φρίκη στο Βερολίνο και ανοίγοντας το δρόμο στα πιράνχας των αγορών να επιτεθούν στα γερμανικά ομόλογα.
4. Εναλλακτικά, η κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει εξετάσει ήδη το ενδεχόμενο να κηρύξει την Ελλάδα σε κατάσταση ανάγκης λόγω της ανθρωπιστικής κρίσης αξιοποιώντας το διεθνές δίκαιο. Αυτό όμως δεν γίνεται όταν η Αθήνα προβαίνει σε εξοπλιστικές δαπάνες ύψους 500 εκατ. δολαρίων.
5. Τέλος, η κυβέρνηση θα έπρεπε να αξιοποιήσει αποτελεσματικά τη θεσμική θέση της πατρίδας μας στα όργανα της Ε.Ε. που σημαίνει άσκηση βέτο σε διάφορες αποφάσεις που λαμβάνονται με ομοφωνία είτε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και στα άλλα όργανα της Ε.Ε. είτε και στο Eurogroup.
Εάν η κυβέρνηση μετά την ορκωμοσία της είχε κάνει τα παραπάνω πέντε βήματα, πού θα βρισκόταν άραγε η διαπραγμάτευση με τους δανειστές;
Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ακόμη χρόνος για να αναληφθούν αυτές και άλλες πρωτοβουλίες αν οι δανειστές και η τρόικα συνεχίσουν την εκβιαστική τους πολιτική και στην έκτακτη σύνοδο κορυφής της Δευτέρας.
Ο Νότης Μαριάς είναι ανεξάρτητος ευρωβουλευτής, επικεφαλής του Πολιτικού Κινήματος Αντιμνημονιακοί Πολίτες, Καθηγητής Θεσμών της Ε.Ε. στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
