Aν για κάτι δεν μπορεί να κατηγορηθεί το καθεστώς της Άγκυρας, είναι ότι κρύβει τις επεκτατικές βλέψεις του. Αντίθετα, τις προβάλλει ωμά και κυνικά. Και δεν αρκείται σε λεκτικές διεκδικήσεις, αλλά τις υλοποιεί, σκορπίζοντας όλεθρο στους λαούς ολόκληρων περιοχών και δυναμιτίζοντας τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες σε Βαλκάνια, Καύκασο, Μ. Ανατολή και Β. Αφρική:
► Στην Κύπρο τα 46 χρόνια κατοχής και συστηματικού εποικισμού με στόχο την αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσής της μετατρέπονται πλέον σε ασφυκτικό αποκλεισμό, που αποσκοπεί στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
► Στη Συρία, μετά από δύο παράνομες στρατιωτικές εισβολές και κατοχή ενός σημαντικού τμήματος της χώρας, συνεχίζεται η ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας της Τουρκίας και εντείνονται οι πολιτικές εθνοκάθαρσης ώστε να απομακρυνθεί βίαια το κουρδικό στοιχείο από την περιοχή.
► Στο Ιράκ, συνεχείς εναέριες επιθέσεις εναντίον κουρδικών δυνάμεων, παρά τις διαμαρτυρίες της ιρακινής κυβέρνησης.
► Στη Λιβύη, κατάφωρη παραβίαση του εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ, μεταφορά τζιχαντιστών από τη Συρία και άμεση εμπλοκή στον εμφύλιο πόλεμο.
► Στον Καύκασο, άμεση εμπλοκή και συνδρομή στην επέλαση του Αζερμπαϊτζάν κατά της Αρμενίας.
► Στα Βαλκάνια, ωμή παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική ζωή σε Αλβανία, Κόσοβο, Βοσνία, Βουλγαρία και Θράκη…
Όλα αυτά βέβαια ούτε νέα είναι ούτε μυστικά. Το ενδιαφέρον ίσως στοιχείο είναι ο τρόπος που τα δικαιολογούν οι Τούρκοι ιθύνοντες. Σε προχθεσινή ομιλία του ο Ερντογάν δήλωσε: «Κάποιοι μας λένε “μην επεκτείνεστε”. Μα υπάρχει βία… Στη Λιβύη υπάρχει βία. Στα 911 χιλιόμετρα των συνόρων μας υπάρχει βία. Στη Συρία υπάρχει βία. Στη Σομαλία υπάρχει βία. Τι να κάνουμε, να σωπάσουμε; Δεν μπορούμε, υπάρχει μια ιστορική ευθύνη που μας έχουν φορτώσει οι πρόγονοί μας. Και δεν σταματάμε, και προσπαθούμε να κάνουμε το καθήκον μας εκεί που πρέπει». Αυτή η ωμή ομολογία επεκτατισμού και πρόθεσης επέμβασης όπου γης δεν είναι παραλήρημα του Ερντογάν. Γύρω από αυτό το στόχο, με διαφορετικούς ίσως τρόπους ή διατυπώσεις, συσπειρώνεται η μεγάλη πλειοψηφία των συστημικών δυνάμεων της Τουρκίας – συμπεριλαμβανομένων των κεμαλιστών, αλλά και των «εκσυγχρονιστών» ισλαμιστών του Νταβούτογλου.
Για όσους επιμένουν ότι όλα αυτά είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα ή για εσωτερική κατανάλωση, να θυμίσουμε ότι ήδη η Τουρκία διαθέτει στρατιωτικές βάσεις σε 7 χώρες: Κύπρος, Συρία, Κατάρ, Σουδάν, Σομαλία, Ιράκ, Λιβύη, ενώ πολεμικά της πλοία ελλιμενίζονται στον Αυλώνα, όπου και συζητείται η εγκατάσταση μόνιμης ναυτικής βάσης. Επίσης, μόλις χθες ο Αζέρος πρόεδρος Αλίεφ δήλωσε την πρόθεσή του για εγκατάσταση τουρκικών βάσεων στη χώρα του! Όλα αυτά, σε συνδυασμό με ένα εξωφρενικού ύψους σχέδιο στρατιωτικών εξοπλισμών, πιστοποιούν το σταδιακό ξεδίπλωμα μιας πολιτικής που τα όρια της επεκτείνονται σε μια τεράστια περιοχή: από τη Ν.Α. Μεσόγειο μέχρι τον Καύκασο, και από εκεί μέχρι την Κεντρική Ασία και τα σύνορα της Κίνας.
Η πολιτική αυτή καθίσταται σήμερα δυνατή χάρη στο «πράσινο φως» που δίνουν ΗΠΑ και Γερμανία, και στην ανοχή της Ρωσίας. Ο ίδιος ο Ερντογάν εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις αντιθέσεις των ισχυρών, κερδίζει χρόνο και προωθεί συστηματικά τις νεο-οθωμανικές του βλέψεις. Ανεξάρτητα από το αν κάποτε η ανοχή των ισχυρών εξαντληθεί, η Τουρκία παραμένει μεγάλος κίνδυνος για την ειρήνη, και απειλή για τους λαούς της περιοχής.
