Οι αποκαλύψεις για σεξουαλικές κακοποιήσεις και φαλλοκρατικές συμπεριφορές στον χώρο του αθλητισμού και της τέχνης, η προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν για διάφορους σκοπούς και να γίνουν υπόθεση χειρισμού και αποπροσανατολισμού, έφθασε στα όρια της με δύο τρόπους. Πρώτα έδειξε τη μεγάλη σήψη που διαπερνά όλους τους χώρους και μάλιστα μια σήψη που δείχνει πόσο προχωρημένα είναι το βίτσιο και ο σαδισμός μαζί με την ειδική καταπίεση της γυναίκας και του ευτελισμού της μέσα σε μια ανδροκρατική πατριαρχική κοινωνία – οι βιασμοί κατά 95% γίνονται από άνδρες με θύματα γυναίκες, η βία εντός της οικογένειας στρέφεται αποκλειστικά κατά των γυναικών και τέλος οι γυναικοκτονίες μετά βιασμού έχουν πολλαπλασιαστεί. Δεύτερο, αφού άνοιξε ο ασκός του Αιόλου, δεν ήταν δυνατόν να μην θιγούν οι χώροι της πολιτικής και πιο ειδικά της πολιτικής εξουσίας. Η υπόθεση Λιγνάδη αφορά το βαθύ κράτος του δεξιού χώρου και της «σοβαρής αστικής τάξης» και ο ίδιος είχε στενές σχέσεις με το Μαξίμου και την υπουργό Πολιτισμού κ. Μενδώνη που τόσο εύκολα αποχαρακτηρίζει τους αρχαιολογικούς χώρους για να κάνει την «ανάπτυξή» του ο Άδωνις, στο μετρό της Θεσσαλονίκης ή στο Ελληνικό.
Για αυτό και τα ραβασάκια προς τα ΜΜΕ να δείχνουν εικόνες του Λιγνάδη χωρίς άλλους παρευρισκόμενους και να γίνεται αναφορά μόνο σε αυτόν χωρίς άλλες διασυνδέσεις. Βέβαια ζούμε σε μια χώρα που ο διευθυντής του Εθνικού θεάτρου πρέπει να είναι ένας κολλητός της κυβέρνησης και όχι εκλεγμένος μέσα από κάποιες διαδικασίες και κριτήρια.
Τα μπούμεραγκ, πανάρχαιο εργαλείο και όπλο από την μακρινή Αυστραλία, ίπταται και τώρα στην ατμόσφαιρα. Όμως όταν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα ο χειρισμός δεν είναι αρκετός ή δεν πιάνει πάντα…
Μ.Α.
