Απέλπιδες προσπάθειες έχουν καταβάλει εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά μετά το 1989, εθνοσωτήρες, ξεπουλημένοι διανοούμενοι, αργυρώνητοι δημοσιογράφοι, συστημικοί δημοσιολόγοι, να μας πείσουν πως οι αγώνες είναι μία ξεπερασμένη έννοια. Πως όποιος κατεβαίνει αγωνιζόμενος στον δρόμο είναι απομεινάρι ενός θλιβερού παρελθόντος. Είναι ένας άνθρωπος που τον «ξερνά» η μεταμοντέρνα πραγματικότητα.
Όμως η «τσούλα» η ιστορία, όπως ειρωνικά τη χαρακτηρίζει ο Τριπολίτης, είναι πεισματάρα. Η πραγματικότητα είναι πεισματάρα. Τίποτα δεν έχει δοθεί στους εργαζόμενους και στον λαό ως δώρο από το κράτος και τους εργοδότες. Ακόμη και οι ελάχιστες παροχές δίνονται προκειμένου να ανασχεθούν κοινωνικές εκρήξεις ή για να τονωθεί η κατανάλωση προς όφελος των κερδών.
Η σημερινή κινητοποίηση (29/1) απέδειξε ότι: α) ακόμη και σε δύσκολες συνθήκες όπως αυτές που έχουν δημιουργηθεί λόγω πανδημίας μπορούν και πρέπει να υπάρξουν κοινωνικοί αγώνες, β) η νεολαία που έρχεται στο ιστορικό προσκήνιο κουβαλάει πάνω της ελπίδες για ένα πιο φωτεινό μέλλον, γ) είναι στο χέρι του λαού να σπάσει την τρομοκρατία, δ) για άλλη μια φορά τα φληναφήματα για το τέλος της ιστορίας πάνε στη χωματερή.
Κι αν κάποιος έχει αμφιβολία επ’ αυτού ας ρωτήσει τον λαό της Χιλής με τον αγώνα του ενάντια στο Σύνταγμα του Πινοσέτ, τον αμερικανικό λαό με τους αγώνες του ενάντια στην ακροδεξιά του Τραμπ, τον γαλλικό λαό που εμπόδισε το χουντικό νομοσχέδιο της γαλλικής κυβέρνησης και τόσους άλλους λαούς που επιμένουν να πιστεύουν ότι η ιστορία δεν είναι τελικά μια «τσούλα» αλλά μια όμορφη ερωτεύσιμη γυναίκα…
Βασίλης Λιόσης
