Ώστε μείνατε ευχαριστημένοι από την τελευταία απεργία; Είδατε πολύ και ενθουσιώδη κόσμο που κατέκλυσε τους δρόμους της πρωτεύουσας με δυναμικά συνθήματα και κοινές απευθύνσεις ή τα λέτε όλα αυτά για να παίρνετε θάρρος θεωρώντας «καλά είναι για αρχή, έρχονται καλύτερες μέρες…». Δε λέω, χρειάζονται και τα ψυχογραφήματα και οι διεξοδικές αναλύσεις, αλλά μήπως να δούμε την πραγματικότητα και να προσγειωθούμε σ’ αυτά που έχουμε κι όχι στα εν δυνάμει; Για μένα –που τα έχω τα χρονάκια μου– και όχι που να το παινευτώ αλλά έχω μετρήσει χιλιόμετρα σε πορείες και σε λιγότερο, ενδεχομένως, άσχημες καταστάσεις, η χθεσινή διαμαρτυρία δεν ήταν αντάξια των συγκυριών. Συμφωνώ με φίλους που παρατήρησαν πως υπήρχαν νέα πρόσωπα –γιατί το έχουμε ζήσει κι αυτό, να πηγαίνουμε σε διαδήλωση και να χαιρετιόμαστε μεταξύ μας– είναι ένα ψήγμα αισιοδοξίας η παρουσία της, αλλά σ’ αυτή τη συγκέντρωση έλειπε η μαζική συμμετοχή. Ίσως, λοιπόν, αντί να μένουμε ικανοποιημένοι από την απεργία που γνωρίζαμε αρκετό καιρό πως θα γίνει, αντί να ψάχνουμε δικαιολογίες του τύπου «είχαν απεργία και τα Μέσα Μεταφοράς και δεν μπορούσε να κατεβεί ο κόσμος…» καλό θα ήταν να κάνουμε την αυτοκριτική μας και ως συνειδητοποιημένοι πολίτες αυτού του τόπου, αλλά και ως άτομα που ακολουθούμε μια συγκεκριμένη πολιτική άποψη/ιδεολογία/κατεύθυνση.
Γιατί ο κόσμος αδιαφορεί και δεν κατεβαίνει στους δρόμους και ενώ όλα τα στοιχεία δείχνουν φτωχοποίηση αυτός απαξιώνει τον συνδικαλισμό και τις διαμαρτυρίες;
Τις απαντήσεις τις γνωρίζουμε κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας προσπαθώντας να βρίσκουμε άλλοθι ή να λέμε πως μια μέτρια, κατά τ΄ άλλα, συγκέντρωση μας αφήνει ικανοποιημένους γιατί επιμέρους είχε πολλές γυναίκες, πολλή μουσική, πολλούς νέους…
Όχι σύντροφοι, τίποτα δεν ήταν πολύ, όλα ήταν μισά, κι όπως λέει και ο Καζαντζάκης: «Πιο πολύ σιχαίνεται ο Θεός το μισοδιάολο παρά τον αρχιδιάολο!».
