Του Νίκου Μπάντιου*
Η μεγαλύτερη αναπηρία της χώρας είναι ότι έπαψε να παράγει ακόμη και βασικά είδη διατροφής. Αν κατορθώσει να σταθεί πάλι στα πόδια της, εμπλέκοντας στη διαδικασία παραγωγής, στον αγροδιατροφικό τομέα, νέους ανθρώπους, τους εμπνεύσει το συνεταιριστικό πνεύμα, αυτό θα λειτουργήσει θετικά στην ψυχολογία και θα γίνει ένα ανάχωμα στην ολιγοπωλιακή εκμετάλλευση της αγροτικής παραγωγής.
Αυτό δεν γίνεται χωρίς πολιτικό αγώνα. Θέλουμε την Αριστερά που, χωρίς να ξεχνά τις ρίζες της, βάζει μπροστά τα προτάγματα των καιρών αναδεικνύοντας τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης που εκτός από την εκμετάλλευση της εργασίας, καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον και εξαντλεί τους πόρους του. Δημιουργούμε συλλογικό υποκείμενο χωρίς αρχηγούς και σωτήρες. Συλλογική οργάνωση και δράση, όχι ανάθεση. Ανακλητότητα θέσεων, σεβασμός στις συλλογικές αποφάσεις, έλεγχος και δέσμευση της ηγεσίας στον τρόπο διαχείρισης σημαντικών θεμάτων.
Δεν είναι εύκολο. Είναι τεράστια η διαφορά ισχύος με τον αντίπαλο. Χτίζουμε επιμέρους αντιστάσεις εκεί που πάσχουν οι υποτελείς τάξεις (Υγεία, Παιδεία, πλειστηριασμοί, εργασιακά ) δημιουργώντας συνειδήσεις που κατανοούν και υιοθετούν τη συλλογική δράση. Ταυτόχρονα, επιδιώκουμε κοινή κινηματική και πολιτική δράση στην Ευρώπη, γιατί καμία χώρα μόνη της δεν μπορεί να χαράξει άλλο δρόμο συνολικά.
Ο κόσμος φοβάται τη φτώχεια και τον πόλεμο. Αν όμως βιώσει νίκες σε επιμέρους αγώνες και αντιστάσεις, μπορεί να δει το μεγάλο κάδρο και να πάρει το ρίσκο. Η Αριστερά δεν υπόσχεται, παρά αγωνίζεται δείχνοντας το δύσκολο δρόμο καθημερινά.
Σύμμαχοι, προετοιμασία και σύγκρουση
Δεν είναι το ίδιο ο εργαζόμενος που το μόνο που έχει να πουλήσει είναι η εργασία του, με τον εργοδότη, έστω και μικρό, που πάντα βάζει μπροστά το κέρδος του ακόμη και σε βάρος των λίγων εργαζομένων του. Κάθε φορά ως Αριστερά επιλέγεις τις συμμαχίες που κάνουν αξιόπιστο το λόγο και τις πράξεις σου. Δεν χαϊδεύεις αφτιά… Το λαϊκό αίσθημα μπορεί να είναι το καύσιμο για να πάς ως ένα σημείο, στα δύσκολα όμως οι επιλογές αναγκαστικά θα σε κάνουν να διαλέξεις «στηρίγματα».
Ταυτόχρονα, οι «δεινόσαυροι» της Αριστεράς να αποχωρήσουν. Η νέα γενιά με σύγχρονο λόγο και βιώματα, μπορεί να μιλήσει. Ας την αφήσουμε και ας τη βοηθήσουμε να παίξει το ρόλο της στην Ιστορία.
Υπάρχει κοινός τόπος; Ναι! Το περασμένο καλοκαίρι έγινε σαφές τι αντιπροσωπεύει η Ε.Ε. και οι θεσμοί. Για να ακολουθήσει όμως η κρίσιμη μάζα, είναι απαραίτητο να προετοιμάσουμε τον οδικό χάρτη της σύγκρουσης, με όσο γίνεται πιο ρεαλιστικούς και κατανοητούς όρους. Χρέος, παραγωγική διαδικασία, τράπεζες, φορολογικό σύστημα, εξοπλισμοί και εξωτερική πολιτική , θεσμικό πλαίσιο. Να επεξεργαστούμε θέσεις και προτάσεις που δίνουν διέξοδο, χωρίς ωραιοποιήσεις και εφησυχασμούς. Αποδείχτηκε ότι καμιά ανατροπή δεν έρχεται αν δεν την χτίσεις, ακόμη και στα δευτερεύοντα.
Τέλος, εθνικό είναι ό,τι είναι αληθινό, δίκαιο και με τη μεριά των απλών ανθρώπων αυτού του τόπου. Να βοηθήσουμε και να αναδείξουμε νέους ανθρώπους. Αυτοί θα είναι το κρίσιμο στοιχείο. Αν εμπνευστούν και εμπλακούν, υπάρχει ελπίδα.
*Ο Νίκος Μπάντιος είναι κτηνίατρος, ελεγκτής ΕΛΓΟ-Δήμητρα
