Αυτή η γοητεία του καπιταλισμού ανανεώθηκε σωτήρια από τον εκφυλισμό και την αναπάντεχη κατάρρευση του σοσιαλιστικού μπλοκ, ενώ κι ο ίδιος είχε μπει σε φάση εκφυλισμού και παρακμής. Κέρδισε, όμως, ζωτικούς πόντους, επειδή επιβίωσε του άλλου και κατάφερε -αν και τρίκλιζε- να παρατείνει τη γοητεία του στις κοινωνίες, για απροσδιόριστο χρόνο. Κακός, αλλά γοητευτικός κακός.
Και αυτή την επιρροή ο αριστερός λόγος, ο εναλλακτικός, δεν μπορεί ακόμα να την αντιμετωπίσει ικανοποιητικά και μαζικά. Το δέος και ο θαυμασμός για τον ωραίο κακό, όπως στο σινεμά, δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο.
Αυτές είναι σκέψεις που γεννιούνται και εκδηλώνονται όταν καταπιάνεται κανείς με τα επιμέρους συστατικά στοιχεία του καπιταλισμού. Αυτά που τον συναποτελούν. Όπως, στην προκειμένη περίπτωση, η εκκλησία. Σήμερα, η Καθολική Εκκλησία ισχυρίζεται ότι έχει 1,2 δισ. πιστούς σε όλο τον κόσμο. Και τους μισούς να έχει, η ισχύς της είναι σημαντική. Από τότε που έχασε την απόλυτη πάνω στο ποίμνιο εξουσία, τη φυσική (την οποία διαχειρίστηκε με ασύλληπτη βαρβαρότητα), για να επιβιώσει στον υλικό κόσμο του κέρδους, που θεοποιεί ο καπιταλισμός, προσκολλήθηκε στο σύστημα και στην κυρίαρχη αστική τάξη, προσφέροντας ως αντάλλαγμα για τη διατήρηση των προνομίων της τη συμβολή της στον πνευματικό έλεγχο των υπηκόων και δούλων. Έλεγχο που είναι εξαιρετικά χρήσιμος σε ένα σύστημα, το οποίο, επειδή από τη φύση του είναι απάνθρωπο, εκμεταλλευτικό και δολοφονικό, οδηγεί τις κοινωνίες σε αμφισβητήσεις, διαμαρτυρίες, εξεγέρσεις και ανατροπές. Η εκκλησία ανέλαβε το ρόλο του κατευναστικού, με περίτεχνα εργαλεία που διαμορφώθηκαν μέσα σε χιλιάδες χρόνια και είναι πολύ αποτελεσματικά για τη χειραγώγηση της πνευματικής ζωής των ανθρώπων, που επηρεάζει, και επηρεάζεται από την υλική πλευρά της ζωής.
Αν, λοιπόν, δεις την εκκλησία διά γυμνού οφθαλμού, βλέπεις τον πλούτο, τη χλιδή, την υποκρισία, το ψέμα, την εξουσία. Τα περίλαμπρα παλάτια του Βατικανού, οι τράπεζες της Αγίας Έδρας, οι πανάκριβες λιμουζίνες και τα χρυσοποίκιλτα κοστούμια των καρδιναλίων δεν έχουν προφανώς καμία σχέση με τον Χριστό και τα διδάγματά του. Αν δε σκανάρεις πιο βαθιά, κάτω από το λούστρο και το τελετουργικό, θα δεις πράγματα που είναι ακόμα πιο αντιχριστιανικά. Αλλά αυτό δεν γίνεται εύκολα, γιατί ένα πολύπλοκο εκκλησιαστικό και κοσμικό δίκτυο εμποδίζει τη διείσδυση πίσω από τη βιτρίνα. Μόνο από σοβαρό λάθος, εσωτερικό ανταγωνιστικό ξεκαθάρισμα ή υπέρβαση κάθε -ακόμα και αθέμιτου- ορίου μπορεί να ανοίξει ένα ρήγμα σ’ αυτό το ερμητικά κλειστό στρείδι. Όπως ακριβώς έγινε με την υπόθεση της κακοποίησης παιδιών από ιερείς της Καθολικής Εκκλησίας. Σε δύο χώρες, στις ΗΠΑ και στην Ιρλανδία, οι κακοποιήσεις, που συγκαλύπτονταν επί δεκαετίες, τουλάχιστον από το 1920, αυξήθηκαν τόσο πολύ και έγιναν τόσο σατανικές, που υπήρξε διαρροή. Διαρροή, που είχε αλυσιδωτές αντιδράσεις, γιατί έφερε τα θύματα στο προσκήνιο. Και ήταν τόσο εκτεταμένη, που δεν μαζευόταν. Σαν τη διαρροή πετρελαίου στο βυθό του Κόλπου του Μεξικού. Όλες οι άλλες διαρροές συγκαλύπτονται. Αυτή είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορεί να συγκαλυφθεί. Έτσι έγινε και με τις κακοποιήσεις των παιδιών. Φούσκωσαν, έσκασαν, διέφυγαν από το μηχανισμό συγκάλυψης και βγήκαν στην επιφάνεια διαταράσσοντας την επίσημη ομερτά.
Από την Ιερά Εξέταση στα κάτεργα των Χριστιανών Αδελφών
Δεκαπέντε χιλιάδες μηνύσεις κατατέθηκαν στην Ιρλανδία, -μία χώρα μόλις τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων- σχετικά με τις υποθέσεις κακοποίησης παιδιών από ιερείς και ανθρώπους της εκκλησίας. Οι μαρτυρίες των θυμάτων είναι συγκλονιστικές. Η επιτροπή υπό το δικαστή Σ. Ράιαν, που ανέλαβε την έρευνα, κατέγραψε τις μαρτυρίες 1.090 ανδρών και γυναικών, που «κακοποιήθηκαν σε 216 σχολεία, σπίτια, νοσοκομεία, κηδεμονίες, βιομηχανικές σχολές και αναμορφωτήρια… Περισσότερα από 800 άτομα ταυτοποιήθηκαν για φυσική και σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, κυρίως στην περίοδο 1930-2000». Μόνο στην Αρχιεπισκοπή του Δουβλίνου εμπλέκονται 170 ιερείς. Η κακοποίηση περιλάμβανε ξύλο, βασανιστήρια, απομόνωση, τεχνητό πνιγμό, ζεμάτισμα, κάψιμο, μαστίγωμα και σπάσιμο άκρων. Και, βεβαίως, οι μισοί από τους μάρτυρες που κατέθεσαν είχαν υποστεί «βίαιη και χρόνια σεξουαλική κακοποίηση, συμπεριλαμβανομένου βιασμού αιδοίου και πρωκτού, σε τακτική βάση, για μεγάλες περιόδους».
Η έρευνα επίσης διαπιστώνει τις τρομακτικές ψυχολογικές συνέπειες που είχαν οι κακοποιήσεις στα παιδιά, πολλά απ’ τα οποία «έγιναν επιθετικά, απομονώθηκαν κοινωνικά, διαταράχτηκαν συναισθηματικά, συμπεριφέρονταν αυτοκαταστροφικά και εξαρτήθηκαν από το αλκοόλ».
Αλλά εκτός από την κακοποίηση, χιλιάδες παιδιά χρησιμοποιούνταν ως δούλοι, όπως γράφει ο Χένρι ΜακΝτόναλντ (The Guardian, 20 Μαΐου 2010). Τα τελευταία δώδεκα χρόνια, εννιά χιλιάδες άτομα έχουν διεκδικήσει αποζημιώσεις για απλήρωτη εργασία πολλών χρόνων. Τα παιδιά έκαναν τα πάντα. Δούλευαν εργάτες σε μικρά εργοστάσια, χωράφια, μαγαζιά, πλυντήρια και νοσοκομεία, χωρίς οποιαδήποτε αμοιβή. Όλα τα ιδρύματα και οι χώροι εργασίας διευθύνονταν αποκλειστικά από οργανώσεις της Καθολικής Εκκλησίας, όπως οι περιβόητοι «Χριστιανοί Αδελφοί»!
Αλλά όλη αυτή η διαβολική πλεκτάνη δεν θα μπορούσε να υφανθεί χωρίς τη συμβολή της ηγεσίας της εκκλησίας και των ιρλανδικών Αρχών, που είχαν την εποπτεία των ιδρυμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ιδρύματα αυτά τροφοδοτούνταν από την αστυνομία, τις κοινωνικές υπηρεσίες και τα δικαστήρια, που με πολύ μεγάλη ευκολία επέβαλλαν τον εγκλεισμό σε χιλιάδες παιδιά, ορφανά, εγκαταλειμμένα και -με διάφορες δικαιολογίες- παιδιά από μονογονεϊκές ή χωρισμένες οικογένειες μαζί με παιδιά που είχαν διαπράξει μικροπαραπτώματα ή έκαναν σκασιαρχείο από το σχολείο! Πολλά παιδιά κακοποιούνταν από την ηλικία των έξι ετών!
Θύτες με υψηλό δίκτυ προστασίας, θύματα ανυπεράσπιστα
Στις ΗΠΑ, όπου επίσης αποκαλύπτονται πολλά παρόμοια περιστατικά, ξεχωρίζει η περίπτωση του κληρικού Λόρενς Μέρφι, στο Ουσκόνσιν, ο οποίος επί 24 χρόνια κακοποιούσε σεξουαλικά 200 κωφάλαλα παιδιά στο Σχολείο του Αγίου Ιωάννη, όπου ήταν διευθυντής!
Ήδη, σε διάφορα μέρη του κόσμου, πολλά από τα θύματα των καλών χριστιανών τολμούν να καταγγείλουν τους βασανιστές και βιαστές τους. Στο Μεξικό, ο επικεφαλής της αδελφότητας «Λεγεωνάριοι του Χριστού», πατήρ Μασιέλ Ντεγκολάδο, έγινε πατέρας τουλάχιστον τριών παιδιών, που ποτέ δεν αναγνώρισε, και κακοποίησε σεξουαλικά περισσότερα από είκοσι αγόρια. Ο Μασιέλ, φίλος και ευνοούμενος του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄, δεν καθαιρέθηκε αλλά τιμωρήθηκε το 2006 με απομόνωση σε μοναστήρι.
Στη Γαλλία, την Αυστρία, την Ελβετία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, την Πολωνία, την Ισπανία, τη Βραζιλία κι αλλού, δεκάδες παπάδες κατηγορούνται ότι κακοποίησαν εκατοντάδες αγόρια και κορίτσια, που ζούσαν εσώκλειστα σε εκκλησιαστικά ιδρύματα ή συμμετείχαν σε θρησκευτικές δραστηριότητες.
Στη Γερμανία, τα σκάνδαλα απέκτησαν μια ιδιαίτερη διάσταση, γιατί εμπλέκουν το σημερινό πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄, τα χρόνια που ήταν επίσκοπος στην πατρίδα του και, αργότερα, που ήταν υπεύθυνος για θέματα ηθικής τάξεως ως επικεφαλής του Γραφείου Δόγματος στο Βατικανό. Σε ένα πρότυπο σχολείο Ιησουιτών, στο Βερολίνο, τουλάχιστον 160 παιδιά κακοποιήθηκαν από ιερείς και θεολόγους. Κι αυτή είναι μία από τις περιπτώσεις που αφορούν την κακή τύχη χιλιάδων παιδιών.
Ο πάπας κατηγορείται για την ανοχή που επέδειξε και σε άλλες περιπτώσεις, αρνούμενος ως αρμόδιος καρδινάλιος να καθαιρέσει παπάδες ή να τους στείλει να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη. Ειδικά στην περίπτωση των κωφάλαλων παιδιών, παρ’ όλες τις αναφορές Αμερικανών επισκόπων, δεν προχώρησε στην καθαίρεση ενός βιαστή παπά. Ήδη γνωστοί διανοούμενοι προτίθενται να υποβάλουν μηνύσεις σε βάρος του ποντίφικα, ο οποίος νομικά δεν καλύπτεται από ασυλία.
Σε όλη αυτή την περίοδο, που συνέβησαν οι κακοποιήσεις των ανηλίκων, οι εκκλησιαστικές Αρχές, ακόμα κι αν γνώριζαν τα εγκλήματα που διαπράττονταν, ακολουθούσαν μια ενιαία πολιτική συγκάλυψης. Όταν αναγκάζονταν να λάβουν μέτρα, μετέθεταν σιωπηρά τους παραβάτες παπάδες σε άλλες ενορίες, μεταφέροντας το πρόβλημα σε άλλους ανυποψίαστους πολίτες. Επίσης, ποτέ δεν απευθύνθηκαν στις πολιτικές Αρχές. Έτσι, οι βιαστές παπάδες δεν τιμωρούνται για εγκλήματα που σε οποιονδήποτε άλλο πολίτη θα στοίχιζαν πάρα πολλά χρόνια φυλακή και μεγάλο διασυρμό. Με την πολιτική της επίσημης εκκλησίας, χιλιάδες παιδιά κακοποιήθηκαν βάναυσα και ατιμωτικά και χιλιάδες παπάδες έμειναν ατιμώρητοι για τα εγκλήματά τους.
Όμως, η Καθολική Εκκλησία είναι στυλοβάτης του καπιταλισμού και της νεοαποικιοκρατίας. Προστατεύεται από τις κυβερνήσεις και τις άρχουσες τάξεις. Ο πάπας θα το ξεπεράσει με ένα «συγγνώμη» για λογαριασμό των υποτελών του αμαρτωλών ιερέων, αφού ο ίδιος είναι αλάθητος και, όπως δήλωσε με απογοήτευση ένα από τα θύματα, «η εκκλησία, αφού επέζησε μετά την Ιερά Εξέταση, θα επιζήσει και τώρα».
