Για κάποιο περίεργο λόγο, εδώ και καιρό, τα σωματεία των εργαζομένων στα Μέσα Ενημέρωσης «συμμετέχουν» στις πανεργατικές κινητοποιήσεις απεργώντας… μια μέρα πριν.
Αυτή τη φορά μάλιστα δυο μέρες πριν, τη Δευτέρα 24/9! Η επίσημη τοποθέτηση είναι ότι αυτό ζητά η ηγεσία της ΓΣΕΕ, ώστε να διευκολύνεται η προβολή των κινητοποιήσεων την ίδια μέρα. Βλέπετε, η απεργία δεν θα πετύχει αν δεν την δείξει το… Mega στο Δελτίο των 8. Φοβάται η ηγεσία της ΓΣΕΕ ότι οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας δεν θα αντιληφθούν ότι έπραξε το καθήκον της.
Και καλά, έτσι βολεύονται τα συνδικαλιστικά στελέχη που εκλαμβάνουν ως ρουτίνα την προκήρυξη απεργιών, αφού ούτε τις πιστεύουν, ούτε τις στηρίζουν, ούτε και τις εμπιστεύονται μετά την παλλαϊκή μορφή διαμαρτυρίας που έλαβαν την προηγούμενη διετία.
Πώς όμως τα συνδικάτα των εργαζομένων στον Τύπο δέχονται να εξαιρούν έναν κλάδο που έχει υποστεί από τους πρώτους τις συνέπειες των μνημονίων, από ένα τέτοιο αναγκαίο συντονισμένο βηματισμό με τους υπόλοιπους εργαζόμενους; Πώς θα πειστούν οι υποαπασχολούμενοι ακόμα και μια μέρα την εβδομάδα, οι υποαμειβόμενοι ακόμα και με 200-300 ευρώ το μήνα, να «συμμετάσχουν εργαζόμενοι» σε μια πανεργατική απεργία; Πώς οι χιλιάδες άνεργοι του κλάδου, οι εξ ανάγκης ετεροαπασχολούμενοι, οι συνταξιούχοι, θα αντιληφθούν ότι τα συνδικάτα τους νοιάζονται γι’ αυτούς, αφού τους καλούν σε μια συγκέντρωση δυο μέρες πριν από την πανεργατική; Πώς θα επικοινωνήσουν τον αγώνα τους με την κοινωνία οι όμηροι-εργαζόμενοι του Alter, οι άνεργοι της Ισοτιμίας, οι απεργοί των ραδιοφωνικών σταθμών που αντιστέκονται στις περικοπές μισθών και δικαιωμάτων;
Και καλά, έτσι βολεύονται τα συνδικαλιστικά στελέχη που εκλαμβάνουν ως ρουτίνα την προκήρυξη απεργιών, αφού ούτε τις πιστεύουν, ούτε τις στηρίζουν, ούτε και τις εμπιστεύονται μετά την παλλαϊκή μορφή διαμαρτυρίας που έλαβαν την προηγούμενη διετία.
Πώς όμως τα συνδικάτα των εργαζομένων στον Τύπο δέχονται να εξαιρούν έναν κλάδο που έχει υποστεί από τους πρώτους τις συνέπειες των μνημονίων, από ένα τέτοιο αναγκαίο συντονισμένο βηματισμό με τους υπόλοιπους εργαζόμενους; Πώς θα πειστούν οι υποαπασχολούμενοι ακόμα και μια μέρα την εβδομάδα, οι υποαμειβόμενοι ακόμα και με 200-300 ευρώ το μήνα, να «συμμετάσχουν εργαζόμενοι» σε μια πανεργατική απεργία; Πώς οι χιλιάδες άνεργοι του κλάδου, οι εξ ανάγκης ετεροαπασχολούμενοι, οι συνταξιούχοι, θα αντιληφθούν ότι τα συνδικάτα τους νοιάζονται γι’ αυτούς, αφού τους καλούν σε μια συγκέντρωση δυο μέρες πριν από την πανεργατική; Πώς θα επικοινωνήσουν τον αγώνα τους με την κοινωνία οι όμηροι-εργαζόμενοι του Alter, οι άνεργοι της Ισοτιμίας, οι απεργοί των ραδιοφωνικών σταθμών που αντιστέκονται στις περικοπές μισθών και δικαιωμάτων;
Γ.Κ.
Σχόλια
