από τον Δημήτρη Ουλή
Η πόλη της Λεονίας φρεσκάρει τον εαυτό της καθημερινά. Στα πεζοδρόμια, τα υπολείμματα της χθεσινής Λεονίας περιμένουν το σκουπιδιάρη. Κανένας δεν αναρωτιέται πού πηγαίνουν οι σκουπιδιάρηδες καθημερινά το φορτίο τους. Κάθε χρόνο όμως η πόλη επεκτείνεται, και οι σκουπιδιάρηδες πρέπει να πηγαίνουν όλο και πιο μακριά· η ποσότητα των σκουπιδιών αυξάνεται και οι σωροί τους μεγαλώνουν, στρωματοποιούνται, απλώνονται σε μεγάλη περίμετρο.
Τα σκουπίδια της Λεονίας θα κατακτούσαν σιγά-σιγά τον κόσμο, αν στον ατελείωτο σκουπιδότοπο δεν πίεζαν, πέρα από την τελευταία τους κορυφογραμμή, οι σκουπιδότοποι άλλων πόλεων, που με τη σειρά τους διώχνουν μακριά τους ολόκληρα βουνά από σκουπίδια. ΄Ισως ολόκληρος ο κόσμος, πέρα από τα σύνορα της Λεονίας, να είναι σκεπασμένος με κρατήρες σκουπιδιών, από τους οποίους ο καθένας έχει στο κέντρο του μια μητρόπολη που εκρήγνυται συνεχώς.
Όσο περισσότερο αυξάνεται το ύψος των σκουπιδιών, τόσο πιο έντονος γίνεται ο κίνδυνος των κατολισθήσεων: αρκεί ένα κουτί κονσέρβας, ένα παλιό λάστιχο, μια νταμιτζάνα χωρίς ψάθα να κυλήσει προς την πλευρά της Λεονίας, και μια χονοστιβάδα από παράταιρα παπούτσια, παλιά καλαντάρια, ξερά λουλούδια, θα βουλιάξει την πόλη στο ίδιο της το παρελθόν. Αυτό που η ίδια κάνει ό,τι μπορεί για να αποποιηθεί και να ξεχάσει.
Φαίνεται ωστόσο ότι οι κατολισθήσεις παρεμποδίζονται κι από έναν ακόμα παράγοντα: τις μεγάλες σκουπιδιές που ανθίζουν, θεριεύουν και απλώνονται ολοένα γύρω από τους μπλε και πράσινους κάδους της πόλης. Έτσι που, στην ατέρμονη συναρμογή των πολυκατοικιών και των κάδων τους, οι σκουπιδιές να μοιάζουν τελικά με μια πλούσια και μακριά περικοκλάδα, ένα άλσος από σκουπιδόδεντρα, που επιτελεί ρόλο φυσικού αναχώματος απέναντι στον κίνδυνο. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος, για τον οποίο οι κάτοικοι της Λεονίας φροντίζουν με τέτοιο ασίγαστο ζήλο το κομμάτι του άλσους που τους αναλογεί, αντικαθιστώντας καθημερινά τις φθαρμένες σακούλες σκουπιδιών με καινούργιες, και ποτίζοντάς τες τακτικά με φρέσκο σκουπιδόζουμο.
Τα οφέλη είναι πολλά, γιατί –μεταξύ άλλων– οι κάτοικοι της Λεονίας έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο ακόμα και από τις πιο «αθώες» ψυχοτρόπες ουσίες. Τι χρειάζεται, στ’ αλήθεια, ο μισός καπνός και η μισή νταφού, τι ανάγκη υπάρχει από τα γάρα και τα μπαφίδια, όταν το σκουπιδίαμα κατακλύζει την πόλη σαν άλλο θυμίαμα, και η ευωδία που εκλύεται και μόνο από το τίναγμα της ανθισμένης σκουπιδιάς, έχει τη δυνατότητα να φέρει τους πάντες σε κατάσταση φυσικής ευδαιμονίας;
Ας μακαρίσουμε, συνεπώς, τη Λεονία, την πόλη με τις μεγάλες σκουπιδιές. Που, δόξα τω Θεώ, ανθίσανε και φέτος. Και ας αισθανθούμε λύπη για ένα και μόνο πράγμα: ότι η πόλη είναι ορατή. Υπερβολικά ορατή. Τόσο, που θα ευχόσουν να υπήρχε ένα απορρυπαντικό τζαμιών για να την ξανακάνει αόρατη. Ακριβώς όπως την οραματίστηκε ο Ίταλο Καλβίνο.
