Όλα δείχνουν ότι ο «ανασχηματισμός» του «κόμματος» έχει να κάνει με την επιβίωση ενός χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού που προσπαθεί με κάθε να μείνει στην εξουσία
Του Μύρωνα Ξυδάκη
Μέσα σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία για την κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει τις διαδικασίες συγκρότησής του μετά το 2ο Συνέδριο. Έτσι, την Κυριακή 23/10 έγινε η πρώτη συνεδρίαση της νέας Κ.Ε. του κόμματος από την οποία προέκυψε και η νέα Πολιτική Γραμματεία. Αποφασίστηκε, μάλιστα, να αλλάξει η δομή της και να χωριστεί σε ένα Πολιτικό και ένα Εκτελεστικό Συμβούλιο. Το πρώτο θα έχει 11 μέλη και θα ασχολείται με ζητήματα κυβερνητικής πολιτικής, ενώ το δεύτερο θα είναι 16μελες και θα έχει την ευθύνη της κομματικής λειτουργίας και οργάνωσης. Και στα δύο θα συμμετέχει ο A. Τσίπρας ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο «ανασχηματισμός» αυτός του κόμματος -όπως παρουσιάστηκε- συνοδεύτηκε από μια βερμπαλιστική ρητορική για τη δημιουργία μιας «ενιαίας συλλογικής καθοδήγησης», «ενός πολιτικού κέντρου που θα δίνει τον τόνο στους αγώνες που έρχονται» κ.λπ.
Η τέτοια αφήγηση προφανώς δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα. Ούτε «ενιαία και συλλογική» καθοδήγηση υφίσταται ούτε καμιά «μετατόπιση του κέντρου βάρους των αποφάσεων στο κόμμα» πρόκειται να γίνει. Και αυτό γιατί πολύ απλά οι δανειστές είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις «καθοδηγώντας ενιαία και συλλογικά» το εγχώριο πολιτικό προσωπικό. Εκείνοι είναι που παράγουν πολιτική και κυβερνούν αυτόν τον τόπο.
Και εφόσον είναι έτσι, τότε τι μένει στο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ να κάνει; Κατ’ αρχάς είναι ένα ζήτημα το αν υφίσταται καν κόμμα. Το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να επιβεβαιώσει την οριστική του μετάλλαξη σε έναν πλήρως κρατικοποιημένο μηχανισμό, απογυμνωμένο από το οποιοδήποτε λαϊκό έρεισμα. Η όλη διαδικασία του συνεδρίου απασχόλησε ελάχιστα την κοινωνία, ενώ σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ 25.000 μέλη ψήφισαν για την ανάδειξη συνέδρων τη στιγμή που στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές για τον πρόεδρο της Ν.Δ. συμμετείχαν 335.000 περίπου εκλογείς. Αν σε αυτό συνυπολογιστεί και η δημοσκοπική κατρακύλα του τελευταίου διαστήματος που δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ ένα 15-16% τότε γίνεται ακόμα πιο σαφές το μέγεθος του προβλήματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, έχοντας απογυμνωθεί από την όποια κοινωνική δυναμική διέθετε κάποιο προηγούμενο διάστημα, έχει μετατραπεί σε έναν μηχανισμό κρατικών στελεχών με όλα σχεδόν τα ενεργά μέλη του να έχουν καταλάβει θέσεις στη Διοίκηση, κεντρικά και περιφερειακά. Ταυτόχρονα, όπως φάνηκε και από τις ψηφοφορίες για τα όργανα, οι διάφορες φατρίες και ομαδοποιήσεις συγκροτούνται όχι στη βάση γραμμών και απόψεων, αλλά στο πλαίσιο ενός αδυσώπητου διαγκωνισμού για τα πόστα εντός του κόμματος, καθώς από τη δύναμη που συγκεντρώνουν στα όργανα μπορεί να εξαρτηθεί και η θέση τους στην κυβερνητική ιεραρχία. Είναι τέτοιο το μέγεθος του εκφυλισμού που το αν θα μείνει κάποιος υπουργός ή όχι στον επικείμενο ανασχηματισμό της κυβέρνησης, δεν εξαρτάται από το έργο και τα πεπραγμένα του, αλλά από τις ψήφους που του εξασφάλισε ο προσωπικός του μηχανισμός στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια στιγμή οι όποιες διαφωνίες είναι τελείως προσχηματικές και γίνονται στο πλαίσιο ενός καλύτερου πλασαρίσματος. Δρίτσας και Σκουρλέτης διαφωνούν με την ιδιωτικοποίηση ΟΛΠ και ΔΕΗ αντίστοιχα, αλλά υπογράφουν και ψηφίζουν τα πάντα. Οι 53+, από την άλλη, διαφωνούν με την οικονομική πολιτική και αρνούνται την ιδιοκτησία του μνημονίου αλλά βγάζουν πρώτο σε σταυρούς τον Τσακαλώτο, που είναι υπουργός Οικονομικών και που στο Συνέδριο υπερασπίστηκε την διαπραγμάτευση που έκανε με τους δανειστές και άρα και το μνημόνιο που εφαρμόζει.
Αυτό που έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο υπό τον απόλυτο έλεγχο του Τσίπρα, στην προσπάθειά του να παραμείνει στην εξουσία οικοδομώντας ένα καθεστώς με ρίζες στην κρατική μηχανή. Η νέα δομή της Πολιτικής Γραμματείας με το μικρό, ελεγχόμενο και με τον κατάλληλο συσχετισμό Πολιτικό Συμβούλιο έρχεται να υπηρετήσει αυτήν ακριβώς τη σκοπιμότητα και όχι να λειτουργήσει ως κέντρο λήψης αποφάσεων και παραγωγής πολιτικής. Αυτά, άλλωστε, έχουν από καιρό εκχωρηθεί στην τρόικα.
Οι μάχες, λοιπόν, που θα κληθεί να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε κόντρα στους δανειστές ούτε ενάντια στην εγχώρια διαπλοκή. Είναι μάχες για την επιβίωση ενός χρεοκοπημένου στις συνειδήσεις του κόσμου πολιτικού προσωπικού που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μείνει στην εξουσία. Σε αυτή τη φάση ο αγώνας περνά μέσα από την πειθήνια εφαρμογή των προσταγών των δανειστών και την καρατόμηση όσων δημιουργούν την παραμικρή παραφωνία. Και αυτό με την ελπίδα ότι θα κερδηθεί λίγος χρόνος, μήπως και προλάβει να «δέσει» το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ που οικοδομείται και δημιουργηθούν μέσα από τα όποια ρουσφέτια τα αναγκαία ερείσματα. Αν όμως τα πράγματα στραβώσουν, όπως συνέβη με την απόφαση του ΣΤΕ για το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, και στενέψει ο κλοιός περισσότερο, τότε τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας «ηρωικής εξόδου».
