Σάββατο, νωρίς το απόγευμα, πηγαίνοντας στην καθιερωμένη, επετειακή συγκέντρωση για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μαζί με εναν 17χρονο έφηβο που επέμενε ότι πρέπει να πάμε, να συμμετέχουμε, να είμαστε εκεί, να είναι ο ίδιος εκεί, αφού δεν μπόρεσε να είναι στο Εφετείο τον περασμένο Οκτώβρη. Άλλωστε στις γειτονιές μας γίνεται αυτό το γεγονός, δεν μπορούμε να λείψουμε, είναι τα μέρη που ζούμε καθημερινά…
Στο δρόμο μας προς το σημείο της συγκέντρωσης, δέκα λεπτά απόσταση και παντού αστυνομία σε επίδειξη δύναμης. Μοτοσυκλετιστές της ΔΙΑΣ ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς τους δρόμους πέντε–πέντε, δυνάμεις των ΜΑΤ σε όλες τις γωνίες και κρυμμένοι στα στενά μπροστά από τις αυλές των χαμηλών φτωχικών σπιτιών της Αμφιάλης, κορδέλες να σταματούν την κυκλοφορία, το ελικόπτερο να κάνει συνεχώς κύκλους κυρίως για να μας μείνει ο ήχος του…
Κι όμως όλα θύμιζαν εκείνη την πρώτη διαδήλωση, μία ημέρα μετά την δολοφονία του Παύλου. Όταν ένα ποτάμι νέων ανθρώπων, αψηφώντας όλη την αστυνομοκρατία κατέβαινε με τα πόδια απ’ όλες τις κοντινές γειτονιές μαζί με πολλούς ακόμη που έρχονταν από πιο μακρυά. Και γρήγορα ο κόσμος πύκνωσε και η οδός Π. Φύσσα γέμισε από νεολαία και όλο και δυνάμωνε από τα ηχεία η μουσική του Παύλου και των φίλων του, που ήταν και πάλι εκεί, δίπλα στη μάνα, στη μάνα τους όπως λένε τη Μάγδα. Και μαζί της οι γονείς και άλλων αδικοχαμένων ανθρώπων από την αστυνομική βία και τη φασιστική, εγκληματική οργάνωση. Το ελικόπτερο πέταγε αλλά κανείς δεν το άκουγε πια. Η αστυνομία ήταν παντού αλλά κανείς δεν την έβλεπε. Όλοι ήθελαν να πάρουν μέρος σε μια γιορτή, να τραγουδήσουν, να περπατήσουν ήρεμα δίπλα στους χαροκαμένους γονείς, να θυμηθούν σκηνές από τα 8 χρόνια αγώνα για τη δικαίωση, χωρίς να δίνουν και πολλή σημασία στα πανό, τις σημαίες, τα φυλλάδια, τα πλακάτ, τις υπογραφές…
Κι αυτή η συγκέντρωση κατάφερε να μη γίνει μια αποστεωμένη, επετειακή εκδήλωση. Αν το γιατί το καταννοούσαν και όσοι εκπρόσωποι φορέων και συλλογικοτήτων μίλησαν από το μικρόφωνο ή όσοι επέλεξαν για ακόμη μια φορά να χωρέσουν αυτή τη μέρα στα δικά τους στενά πλαίσια. Αν προσπαθούσαν να συνδέσουν αυτό τον αγώνα με όσους πρέπει σήμερα να δοθούν κόντρα στα όσα σκοτεινά και εφιαλτικά εφαρμόζονται ήδη από τις ελίτ… Τότε η νεολαία αυτή θα είχε να κερδίσει, το κίνημα θα είχε να ωφεληθεί, ίσως και τότε να τους άκουγε, να πρόσεχε και τα πανό και τα πλακάτ και τις σημαίες… Είχε απόλυτο δίκιο ο 17χρονος που επέμενε να είμαστε εκεί, αυτό το «δεν πρέπει να λείπουμε». Η διαίσθησή του, οι ανάγκες του –όπως κάθε 17χρονου– μπορεί σήμερα να είναι πιο στοχευμένες από κάθε ανούσια, επαναλαμβανόμενη πλατφόρμα, συχνά φωνακλάδικη και μεγαλόστομη.
Μεγάλη ανάσα να βλέπεις τόσο νέο κόσμο στις γειτονιές μας να δίνει το παρόν με τέτοιο τρόπο. Μήνυμα σε όσους επεξεργάζονται τα εφιαλτικά σενάρια του μέλλοντος. Ας τους πάρουμε στα σοβαρά και ας καταλάβουμε τις τεράστιες αλλαγές που πρέπει να γίνουν.
