Ο Τάσος Γιακουμής είναι υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας με τον ΣΥΡΙΖΑ
Δικτατορία στη Χιλή, το 1988: η χούντα, σε έναν ελιγμό «φιλελευθεροποίησης», προκηρύσσει δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι του δικτάτορα Πινοσέτ στην εξουσία. Η Αριστερά, «μετά πολλών βασάνων», επιλέγει να προβάλει τα θετικά μηνύματα ενός ευοίωνου και ευτυχισμένου μέλλοντος που θα σημάνει η απελευθέρωση από τα δεσμά του τυραννικού καθεστώτος. Ενός καθεστώτος που, σημειωτέον, καταγράφηκε στην ιστορία ως πρότυπο εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων δογμάτων του σοκ. Η μάχη έτσι κερδήθηκε τότε. Το «no» στη χούντα σηματοδότησε το «ναι» στη ζωή, επειδή ο συσσωρευμένος πόνος και η οργή του λαού επενδύθηκαν στην οικειοποίηση της χαράς και στην πραγμάτωση μιας ελπιδοφόρας προοπτικής. Διαφωτιστική για το πνεύμα αυτής της εποχής στη Χιλή είναι η ταινία Νο (2012) του σκηνοθέτη Πάμπλο Λαρέν.
Στην επαναστατημένη Γαλλία του 1790, στην πρώτη επέτειο της κατάληψης της Βαστίλης, ο λαός τραγουδά στους δρόμους: Ah, ca ira, qui vivra, verra! Δηλαδή, Θα τα καταφέρουμε, όποιος ζήσει θα το δει! Το ίδιο τραγούδι υπήρξε πολύ δημοφιλές και στην επανάσταση του 1848. Με αυτές τις σημειώσεις ξεκινά η ελληνική έκδοση του πρωτοπόρου μυθιστορήματος Τι να κάνουμε του Νικολάι Τσερνισέφσκι, που με το ανατρεπτικό του περιεχόμενο άσκησε τεράστια επίδραση στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Ο Αλέξης Τσίπρας, συχνά-πυκνά, κλείνει με αυτά ακριβώς τα λόγια τις ομιλίες του: «Θα τα καταφέρουμε!». Δεν πρόκειται για καθησυχασμό, είναι κάλεσμα στη μάχη και πίστη στη δύναμη του αποφασισμένου λαού.
Οι σελίδες της επόμενης μέρας γράφονται ήδη. Οι απλοί άνθρωποι προσδοκούν και αγωνιούν για ένα καλύτερο αύριο. Ενώ οι ποικιλώνυμοι εγγυητές της «σταθερότητας», (αυτοί για… το καλό μας βεβαίως-βεβαίως) μηχανεύονται και προβάρουν νέα σενάρια εκβιασμού της χώρας. Μήνα το μήνα, σε κάθε εκδοχή, μας το λένε ξεκάθαρα το έργο.
Το χυδαίο ψέμα, η ξετσιπωσιά και οι απειλές των «εγγυητών», αντιμετωπίζονται μόνο με φρέσκια στάση. Αξιοπρέπεια, σταθερότητα, χαμόγελο, με τη χαρά του καινούργιου που γεννιέται, του μέλλοντος που μπορεί να κεντηθεί με μια καθαρή αλλαγή των πολιτικών πραγμάτων.
Τη χαρά μας φοβούνται περισσότερο. Το όραμα που μπορεί να αποκτήσει ένας λαός, ό,τι δηλαδή του στέρησαν τέσσερις δεκαετίες λαϊκισμού, ψευδώνυμου εκσυγχρονισμού και κούφιου καταναλωτισμού.
Αυτό το όραμα φέρνει τρόμο στους εξουσιαστές. Βλέπουν κατάματα τον κίνδυνο να χάσουν το κυβερνητικό μονοπώλιο, βασικό κρίκο της διαπλοκής, της διαφθοράς, αλλά και του εκφοβισμού και του εκμαυλισμού του λαού, που τώρα δίνει όλο και ισχυρότερα μηνύματα πως εμφορείται από τη χαρά της αλλαγής.
Στην Αριστερά, λοιπόν, αρκεί με τα κατάλοιπα ενός παλαιάς κοπής ηρωισμού. Η ιστορική μνήμη ας γονιμοποιήσει τα οράματα για το μέλλον. Το μέλλον είναι… τώρα, εδώ!
Σ’ αυτές τις εκλογές μάθαμε να αγνοούμε τις κραυγές των λύκων και των παπαγάλων.
Μάθαμε να χαιρόμαστε μαζί με τον κόσμο, για τη νέα μέρα που έρχεται.
Να χαρούμε από τώρα, πριν τελειώσουν οι εκλογές.
Έτσι θα κερδίσει ο λαός αυτοδύναμος.
Το μέτρο της ελπίδας το ορίζει η λαϊκή έκφραση στις 25 Γενάρη. Και τη Δευτέρα ανοίγει ο δρόμος που μόνο η ενεργητική κοινωνική πλειοψηφία μπορεί να χαράξει.
