Όταν γίνεται κανόνας το δίκιο του ισχυρού
Δύσκολα τέτοιες ώρες να βρεις το κουράγιο να γράψεις κάτι για τον αθλητισμό. Η σκιά της δολοφονίας ενός νέου ανθρώπου από μαχαίρι φασίστα βαραίνει κάθε άλλη σκέψη
Ίσως για το μόνο που αξίζει το κόπο να γράψω σήμερα, είναι για τον φόβο.
Τον φόβο που γεννά ο χουλιγκανισμός στις εξέδρες, τον φόβο που γεννά σ’ έναν παράγοντα ένας άλλος πιο ισχυρός παράγοντας, τον φόβο που γεννά σ’ ένα διαιτητή ένας άλλος (ή ο και ο ίδιος) παράγοντας, τον φόβο που γεννά σε μερίδα του τύπου κάποιος άλλος (ή και ο ίδιος) παράγοντας. Ο φόβος είναι δομικό στοιχείο του επαγγελματικού μας αθλητισμού εδώ και χρόνια. Ορθά καυτηριάζουμε κατά καιρούς ζητήματα διαφθοράς, χρηματισμού, κομματοκρατίας, όμως δίπλα σ’ αυτά θα πρέπει να τοποθετούμε και τον φόβο σαν ισότιμο «εταίρο» των δεινών.
Ο φόβος είναι μεν δυσάρεστο συναίσθημα για τον αντίπαλο, αλλά αποτελεσματικό όπλο για μας και την ομάδα μας.
«Αφού δεν μας σέβεστε θα μας φοβάστε», λέει ένα γνωστό σύνθημα των γηπέδων που, τις περισσότερες φορές, υπονοεί «οπαδική» εκδίκηση.
Όμως, τελικά, το όνειρο σχεδόν κάθε αδικημένου και καταπιεσμένου οπαδού είναι να αποκτήσει κι αυτός κάποια μέρα ένα πρόεδρο που θα μιλάει στη γλώσσα των ισχυρών, που θα τον φοβούνται όπως σήμερα φοβούνται κάποιον άλλον και που διά της αδικίας και των ίδιων μεθόδων με το σημερινό κατεστημένο, θα καταφέρει να κατακτήσει τίτλους και να δοξαστεί.
Αυτός που σήμερα αδικείται είναι πεισμένος ότι δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει ποτέ, ότι πάντα κάποιος θα είναι το κατεστημένο, ότι πάντα κάποιος θα κερδίζει όχι γιατί είναι ικανότερος στα γήπεδα αλλά στα παρασκήνια.
Οι «παράγκες» το πολύ-πολύ να αλλάζουν χρώμα ή ιδιοκτήτη, όμως δεν θα γκρεμιστούν ποτέ. Η αλαζονεία του ισχυρού, η ψευτομαγκιά και το νταηλίκι δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει. Και δεν θα πάψει ποτέ να επιδοκιμάζεται κρυφά ή φανερά από τους οικείους και να αποδοκιμάζεται από τους αντίπαλους οι οποίοι ονειρεύονται απλώς κάποια μέρα να έρθει η σειρά τους.
Αυτά πιστεύει σήμερα ο μέσος Έλληνας οπαδός. Και η πραγματικότητα έρχεται να τον επιβεβαιώσει. Από το 1979 που θεσπίστηκε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο μέχρι σήμερα, οι τρόποι κυριαρχίας είναι οι ίδιοι. Τουλάχιστον στις βασικές τους αρχές, γιατί θα πρέπει να είμαστε αφελείς να πιστέψουμε πως δεν θα εξελίσσονταν μέσα στο χρόνο.
Έλεγχος ομοσπονδιών και διαιτησίας, δημιουργία δορυφόρων- «θυγατρικών», Αθλητική Δικαιοσύνη που κρίνει επιλεκτικά, πολιτεία που στην καλύτερη των περιπτώσεων σφυρίζει αδιάφορα. Και δίπλα, μαζί με όλα αυτά ο φόβος. Ο φόβος για τις συνέπειες που θα υποστεί όποιος μας πηγαίνει κόντρα.
Ο φόβος που ξορκίζουμε και ευχόμαστε. Ο φόβος που θα πρέπει να συντρίψει η Αριστερά για να ξαναποκτήσει ο αθλητισμός το πραγματικό του νόημα.
Ν. Καραμάνος
