Του Μάριου Διονέλλη
Είναι κάτι πιο βαθύ (κι απ’ το μνημόνιο ακόμα) που με λερώνει, ως αριστερό άνθρωπο και ως έναν από εκείνους που συγκινήθηκαν όταν άκουγαν τον Τσίπρα στις προγραμματικές να λέει πως «είμαστε η κάθε λέξη του Συντάγματος». Είναι εκείνη η προηγούμενη ψηφοφορία, πριν από τα ναι και τα όχι στο μνημόνιο, που είχε να κάνει με τη διαδικασία, δηλαδή με το πόσο θα κρατούσε η συνεδρίαση και με το αν θα έπαιρναν τον λόγο οι βουλευτές.
Σε εκείνη την ψηφοφορία επήλθε η ηθική αποκαθήλωση της Αριστεράς για την οποία ελπίζω κάποτε να δώσουν λόγο όσοι την μεθόδευσαν. Στις οθόνες μας οι (περισσότεροι) βουλευτές της Αριστεράς δι’ ανατάσεως της χειρός ζητούσαν να μην πάρουν τον λόγο και να τελειώσει άρον-άρον η διαδικασία. Ζητούσαν να μην τοποθετηθούν καν επί του μνημονίου που αλλάζει τη ζωή ενός λαού. Με μπροστάρη τον Φίλη, τα χεράκια σηκώθηκαν πρόθυμα και οι περισσότεροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ απεμπόλησαν το δικαίωμά τους να πάρουν το λόγο. Και έτσι δεν ταλαιπωρηθήκαμε πολύ και το μνημόνιο ψηφίστηκε στα γρήγορα επειδή πίεζε ο Σόιμπλε στο Γιούρογκρουπ και επειδή θα ψήφιζαν τα άλλα κοινοβούλια.
Στα βλέμματά τους, είδα τη σιγουριά ότι στις επόμενες εκλογές θα είναι στις λίστες και άρα δε θα μπορέσει να τους κρίνει ο λαός που τους έστειλε εκεί για τη στάση τους αυτή. Γιατί εκεί, σύντροφοι, σας στείλαμε για να μιλάτε, όχι για να μένετε στη «μούγκα». Ειδικά αν πρόκειται με την ψήφο σας να μας αλλάξετε τη ζωή. Γιατί η τοποθέτησή σας δεν ήταν μόνο δικαίωμα αλλά κυρίως υποχρέωση απέναντι σε μας και στη Δημοκρατία. Ειδικά αν εκπροσωπείτε την Αριστερά, που κάποτε είχε έναν Ηλία Ηλιού να απειλεί πως «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα», φράση που επικαλείται συχνά και ο σημερινός αρχηγός σας.
Η ηθελημένη σας αυτή «μούγκα» πονάει περισσότερο και από το ίδιο το μνημόνιο. Αλλά μάλλον δεν είστε πια σε θέση να το καταλάβετε…
