«Μονοί λόγοι» τιτλοφορείται το φρεσκοτυπωμένο βιβλίο του Αντώνη Ζέρβα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Περισπωμένη. Ένα βιβλίο στις σελίδες του οποίου περιέχονται δοκίμια, επιφυλλίδες, ομιλίες και συνομιλίες του συγγραφέα, που γράφτηκαν ή εκφωνήθηκαν την τελευταία δεκαετία, χωρίς πρόθεση, ή προμελετημένο σχεδιασμό να συντεθούν σε ενιαίο αυτονομημένο τόμο. Το ότι προέκυψε η συγκεντρωτική έκδοση δεν είναι βέβαια αρνητικό ούτε παράδοξο στους καιρούς μας. Όλοι σχεδόν οι έχοντες σχέση με την τέχνη της γραφής, δεν καταχωνιάζουν πια τα «σκορπισμένα» χειρόγραφά τους σε μπαούλα, ούτε τα αφήνουν έρμαια στις ορέξεις της τύχης. Φροντίζουν, και καλά κάνουν, να διευκολύνουν τις αναζητήσεις των ιστορικών του μέλλοντος, εκείνων που θα πιστοποιήσουν εν τέλει την αντοχή κάθε έργου στον χρόνο, αλλά και τη βαθύτητα του πνεύματος του συγγραφέα που το έγραψε.
Τούτων δοθέντων οι «μονοί λόγοι» του Αντώνη Ζέρβα καθώς και το σύνολο του έργου του, δεν έχουν παρά να οπλιστούν με υπομονή, διότι όλα όσα πρόωρα λέγονται, ίσως ν’ ανήκουν σ’ εκείνο το είδος «διπλού λόγου» που ευνοεί τις ανάγκες της επικοινωνίας, της προσαρμογής, και των «μέσων όρων» που ανθοφορούν στην εποχή μας, αγνοώντας ενσυνείδητα πολλές φορές, την αλλοίωση που προκαλούν στην αυθεντικότητα έργων, δημιουργών, αλλά και στις συνειδήσεις των αναγνωστών. Αυτή η αγκαθωτή ανθοφορία του διπλού λόγου (και η εξ αυτής εύκολη προσέγγιση), όσο χρήσιμη κι αν είναι, κινείται στους αντίποδες των «μονών – λόγων» τους οποίους ο ίδιος ο συγγραφέας περιγράφει ως λόγους προσωπικής εμπειρίας και πεισματικής προσήλωσης στην αναζήτηση της αλήθειας, μιας αλήθειας που δεν κρέμεται σε ελκυστικά μανταλάκια, αλλά σκάβεται ή πρέπει να σκάβεται, βαθιά μέσα μας.
Το εν λόγω βιβλίο αποτελεί βιωματική αλλά και πνευματική εμπειρία ενός ανθρώπου που θήτευσε «μια ζωή» στις Βρυξέλλες, στην «καρδιά» δηλαδή του γραφειοκρατικού κέντρου της «Ενωμένης» Ευρώπης. Είναι αυτή, η κατεργασμένη εμπειρία, η επίγνωση της ελληνικής και ευρωπαϊκής γραμματείας, που ώθησαν τον Α. Ζέρβα να αναγνωρίσει έγκαιρα τον κίνδυνο, να προειδοποιήσει –εδώ και χρόνια– για τον οριστικό θάνατο της ιστορικής πνευματικότητας της σημερινής Ευρώπης. Αυτή είναι –συνοπτικά– και η κυρίαρχη αλήθεια που διατρέχει –ως επαναληπτικός παθιασμένος μονόλογος– το σύνολο των σελίδων του βιβλίου και πυρπολεί το απείθαρχο πνεύμα του συγγραφέα του.
