Αν το άρθρο της Έλενας Πατρικίου στον Δρόμο, το προηγούμενο Σάββατο, με τίτλο Η ομοφυλοφιλία ως πολιτικό ζήτημα ήταν διαφημιστική καμπάνια νομίζω ότι θα είχε πετύχει μονομιάς τον σκοπό του.
Προφανώς δεν αναφέρομαι στην στυλιζαρισμένη αποκλειστικά για το στυλιζάρισμα γραφή που «εντέλει» είναι εύκολος μανιερισμός, ούτε στην όποια ματιά και δημοσίευση σχολίων ενός εσωτερικού, κατά τα άλλα κειμένου αριστερού κόμματος του οποίου η ίδια είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του και σύμφωνα με τους «κανόνες της Τέχνης και της Επιστήμης» θα μπορούσε να το συζητήσει σε συνεδρίασή του. Αναφέρομαι στον χρόνο που επέλεξε να το κάνει, στο αποτέλεσμα που επεδίωκε να πετύχει, αλλά και στο δημόσιο σχολιασμό ενός κειμένου, με μεσολαβημένη ματιά, αφού οι αναγνώστες δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σ’ αυτό. Συμβαίνει τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει επεξεργασμένη πρόταση νόμου για το Σύμφωνο Συμβίωσης που αφορά και ομόφυλα ζευγάρια δίνοντάς τους, δικαίως, πλήρη δικαιώματα όπως και στα ετερόφυλα. Εάν, μάλιστα, η ίδια είχε παρευρεθεί στην πετυχημένη εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στις 28/11/13 στην ΕΣΗΕΑ, φαντάζομαι ότι δεν θα είχε διαφύγει της προσοχής της μια σημαντική φράση που ακούστηκε, ξανακούστηκε, και ξαναματακούστηκε, για το πόσο χρειαζόμαστε ενημέρωση και εκπαίδευση στο συγκεκριμένο ευαίσθητο ζήτημα. Εμείς, οι αριστεροί ομοφοβικοί και ομοφοβισμένοι στη μεγάλη πλειονότητά μας άνθρωποι, ναι, χρειαζόμαστε εκπαίδευση πάνω σε ζητήματα ερωτικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου. Γιατί, δυστυχώς, είναι κάτι κλασικό που μέσα στους αιώνες εξακολουθεί να φοβίζει και βεβαίως δεν είναι τυχαίο ότι το παπαδαριό απειλεί με σχετικούς αφορισμούς ακόμη και σήμερα. Ναι, είναι αλήθεια ότι ο Φουκό τα έχει πει μια χαρά, αλλά πολλοί καθημερινοί άνθρωποι τα είπαν πολύ καλύτερα αφού πλήρωσαν και πληρώνουν την επιλογή τους με ό,τι ακριβότερο είχαν και έχουν, με την ίδια τους τη ζωή. Σ’ αυτό το πλαίσιο κινούμενο το κείμενο τεκμηρίωσης, συνειδητά απλό και κατανοητό, γραμμένο όμως από ταλαντούχους σκεπτόμενους ανθρώπους, επέλεξε το συγκεκριμένο ύφος. Εξάλλου, όταν φοιτητές ακόμα θέλαμε να σχεδιάσουμε κτίρια ή εσωτερικά σε μίνιμαλ ύφος, μισούσαμε τους καθηγητές οι οποίοι μας υποχρέωναν να σχεδιάζουμε στην καλύτερη περίπτωση… μπαρόκ, γιατί μας έλεγαν ότι το απλό θέλει βαθιά γνώση. Και επειδή κάτι έπιασε και το δικό μας μάτι με τα χρόνια, ας πούμε ότι με βάση αυτό που είπε ο Πεσόα «αυτό που βλέπουμε, δεν είναι αυτό που βλέπουμε, αλλά αυτό που είμαστε», κάνει εντύπωση το γεγονός ότι στο κείμενο τεκμηρίωσης η ματιά της Έλενας Πατρικίου δεν έπεσε στο «Τέλος, είναι λογικό να προσέχουμε οι διατυπώσεις μας να μην πληγώνουν ή προσβάλλουν άλλους, είτε διαφωνούντες είτε τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους. Άλλωστε, στόχος μας δεν είναι να περιχαρακωθούμε, αλλά να απενοχοποιήσουμε τη συζήτηση γι’ αυτά τα θέματα και να πείσουμε τους ανθρώπους με τους οποίους μιλάμε».
Μιμίκα Κριτσανίδου
