M’αγαπάς δεν αγαπάς
Που θες να βρω
μέσα στον κάμπο
ποια μαργαρίτα διάλεξε
για να ντυθεί το μυστικό σου.
Από χάδι σε χάδι
Από χάδι σε χάδι
έγινε βότσαλο.
Καμιά παλάμη δεν τη θυμάται.
Έτσι ήταν η Ελλάδα πάντοτε
Έτσι ήταν η Ελλάδα πάντοτε
ένας δίσκος με αντίδωρα.
Κανένας δεν τη χόρτασε.
Καλό φεγγάρι
……
Ξαφνιάζεσαι μια μέρα,
κοιτάζεις μες τα μάτια μιας γυναίκας,
όποιας γυναίκας,
λες σιγανά παλιούς σκοπούς,
«θα φύγω το χειμώνα γέρνοντας λίγο αριστερά
από το βάρος της αγάπης σου»,
θυμάσαι πόσο σου ‘λειψε η δίδυμη καρδιά της,
χαράζεις στίχους, λες σιγανά παλιούς σκοπούς,
«Λιγνό μου κυπαρίσσι, σ’ονειρευόμουνα
τρεις νύχτες»,
κάποτε να τα σιχαθείς ετούτα,
να μην βουλιάξεις τη ζωή σου
μέσα σε τόσες λεπτομέρειες.
Οι μέρες και οι νύχτες μου
Οι μέρες κι οι νύχτες μου
κι όλος ο χρόνος που πέρασε.
Αφημένος εδώ
ένα τίποτε ή ένα σημάδι
κάτω απ’ το γλόμπο του ήλιου.
Καίει το σκοτάδι αθόρυβα
καταναλώνει τα δέντρα και τη φυλή μου.
Όλα τούτα
προστίθενται κάπου ή αφαιρούνται;
Περί ποιήσεως
Κι εσύ που ξέρεις από ποίηση
κι εγώ που δεν διαβάζω
κινδυνεύουμε.
Εσύ να χάσεις τα ποιήματα
κι εγώ τις αφορμές τους.
