του Μάριου Διονέλλη
Βάλθηκαν οι παλιοί να σηκώσουν στις πλάτες τους το βάρος της καταχνιάς που φέρνει στη χώρα το ένα Γιούρογκρουπ μετά το άλλο.
Έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα για τα στερνά του Μάκη Μπαλαούρα που καθόλου δεν τιμούν την πρώτη νιότη του. Και τις μέρες που μεσολάβησαν ο Νίκος Μανιός είπε για δεύτερη φορά πως δεν πρόκειται να ψηφίσει τη μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων. Μακάρι λέω εγώ. Κι ας έχει ψηφίσει μέχρι τώρα μύρια όσα ο πολύπειρος σύντροφος, κι ας έχει φτάσει να υπερασπιστεί μέχρι και τον Πολύδωρα όταν τον γλυκοκοίταζε η Αριστερά για το ΕΣΡ.
Δεν θα κουραστώ να γράφω πως, ειδικά για τους ανθρώπους που έχουν φάει πολύ ξύλο στη ζωή τους, η κάθε ψήφος, η κάθε συνθηκολόγηση, μετράει πολλαπλά και βάζει ακόμα ένα βαρίδι όχι μόνο στη δική τους υστεροφημία αλλά στη συλλογική μνήμη της Αριστεράς σε αυτόν τον τόπο. Εκεί είναι η μεγαλύτερη ζημιά, μεγαλύτερη ίσως και από τις συνέπειες του κάθε επώδυνου μέτρου.
Ας περιμένουμε λοιπόν. Έστω και τώρα.
Σε λίγο η ντροπιαστική προ-νομοθέτηση θα βρεθεί μπροστά σας. Και ο κάθε ένας από σας θα κληθεί να τιμήσει την προσωπική του ιστορία και αξιοπρέπεια. Ειδικά εσείς που τα βιογραφικά σας έχουν Κορυδαλλούς, Γυάρους και Πολυτεχνεία.
