Έπεσαν οι μάσκες της διεθνούς κοινότητας.
Του Γιώργου Τσίπρα.
Οι αντιδράσεις των επίσημων κρατών και κυβερνήσεων στην ολοφάνερα δίκαια και αυθόρμητη εξέγερση του αιγυπτιακού λαού αποκαλύπτουν και ψηλαφίζουν, με τον πιο εύγλωττο τρόπο, τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Ποτέ άλλοτε, όχι μόνο μετά το 1917 και τη Ρωσική Επανάσταση, αλλά και πριν απ’ αυτή δεν ήταν οι κυβερνητικές αντιδράσεις ανά τον κόσμο τόσο ομοιόμορφα μουντές και μαύρες για μια λαϊκή εξέγερση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, περίπου σύσσωμη, περισσότερο «ανησυχεί για τις εξελίξεις» και συνιστά «αυτοσυγκράτηση» (εννοείται και στους διαδηλωτές) και, στην καλύτερη περίπτωση, καλεί τον Μουμπάρακ να περιορίσει τη βία, ενώ υπάρχουν ήδη πάνω από 300 νεκροί. Καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν χαιρέτισε την εξέγερση και δεν στράφηκε ανοιχτά κατά του Μουμπάρακ πριν το ψελλίσουν οι ΗΠΑ. Η πιο εμετική απ’ όλους, η Μέρκελ, δήλωνε τις ημέρες της εξέγερσης από την Ιερουσαλήμ, όπου βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη, ότι «η Αίγυπτος έχει διαδραματίσει πολύ θετικό ρόλο, ιδίως για το Ισραήλ, στις πολλές προσπάθειες για την ειρήνευση, καθώς και σταθεροποιητικό ρόλο» και καλούσε τον Μουμπάρακ «να δράσει έξυπνα». Η… περήφανη ελληνική κυβέρνηση, εννοείται, δεν ψέλλισε απολύτως τίποτα.
Πλην του επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου, Αιγύπτιου Αμρ Μούσα (που ενδιαφέρεται και προσωπικά), που απηύθυνε έκκληση στον Μουμπάρακ για «ειρηνική μετάβαση», καμιά αραβική χώρα δεν στάθηκε υπέρ του αιγυπτιακού λαού και κατά του Μουμπάρακ.
Στους πιο φανατικούς βρίσκουμε τα βασίλεια και τα εμιράτα αλλά και τον Καντάφι από τη Λιβύη (εναντίον της εξέγερσης στην Τυνησία) και τον Αμπάς της Παλαιστινιακής Αρχής, στη Δυτική Όχθη, που δήλωσε καθαρά την υποστήριξή του στον Μουμπάρακ, ενώ η Χαμάς στη Γάζα σιώπησε χαρακτηριστικά (αν αληθεύει η καταγγελία του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εμποδίστηκε και διαδήλωση αλληλεγγύης).
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο πιο θερμός υποστηρικτής του Μουμπάρακ ήταν το Ισραήλ, που, σύμφωνα με τη Χααρέτζ, έστειλε εμπιστευτικό μήνυμα σε ΗΠΑ και Ευρώπη, καλώντας τες να στηρίξουν το καθεστώς Μουμπάρακ, που είναι «προς το συμφέρον της Δύσης και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής».
Η Κίνα ξεπέρασε τον εαυτό της, δηλώνοντας διά εκπροσώπου του ΥΠΕΞ της ότι «η Αίγυπτος είναι μία φίλη χώρα της Κίνας και ελπίζουμε ότι η κοινωνική σταθερότητα και η δημόσια τάξη θα αποκατασταθούν μόλις γίνει δυνατόν»…
Κούβα και Βενεζουέλα ήταν οι μόνες δύο χώρες που κατήγγειλαν το μέχρι χθες και τον τωρινό ρόλο των ΗΠΑ στην Αίγυπτο και το καθεστώς Μουμπάρακ, ωστόσο κι αυτές απέφυγαν επίσημα να συνταχθούν ανοιχτά με τον εξεγερμένο αιγυπτιακό λαό, με την πρώτη να αρκείται σε μια χλιαρή δήλωση του Κάστρο για το ότι «η κατάσταση δεν επιτρέπει τη συνέχιση του καθεστώτος», ενώ ο Τσάβες δήλωνε ότι «αποτελεί εσωτερικό ζήτημα της χώρας, που πρέπει να γίνει σεβαστό»… Η Συρία απέφυγε κι αυτή να πάρει θέση, αν και άτυπα ήταν η μόνη αραβική χώρα με θετική στάση.
Η μόνη περίπτωση που εκφράστηκε ανοιχτά η αλληλεγγύη στον εξεγερμένο αιγυπτιακό λαό ήταν αυτή του Ιράν, που έκανε λόγο για την ανάδυση μιας «ισλαμικής Μέσης Ανατολής».
Ο υπουργός Εξωτερικών Σαλεχί δήλωσε ότι η εξέγερση «δείχνει την ανάγκη αλλαγής στην περιοχή και το τέλος των αντιλαϊκών καθεστώτων. Βαδίζουμε μαζί με εκείνους που αναζητούν την ελευθερία στον κόσμο και υποστηρίζουμε την εξέγερση του μεγάλου αιγυπτιακού έθνους». Αντίστοιχη ήταν και η στάση της Χεζμπολάχ.
Ξεχωριστή, τέλος, ήταν η στάση της γειτονικής Τουρκίας. Έστω και με διπλωματική γλώσσα, ο Ερντογάν κάλεσε τον Μουμπάρακ να παραιτηθεί και έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ότι δυναμώνει και δικαιώνεται στην πολυδιάστατη εξωτερική του πολιτική. Σύμφωνα με τον πρέσβη Ουγούρ Ζιγιάλ, «είναι αλήθεια ότι η σταθερότητα στην περιοχή ενισχύει την Τουρκία, ενώ η αστάθεια ενισχύει το Ιράν, αλλά η στήριξη της σταθερότητας δεν μπορεί να σημαίνει τη στήριξη ηγετών ανεπιθύμητων από τους λαούς τους».
