του Σωκράτη Μαντζουράνη
Ξεκίνησα να γράψω το καθιερωμένο κομμάτι για την εφημερίδα, όμως το μυαλό δεν έλεγε να με βοηθήσει.
Κόλλησε στη θάλασσα.
Σε μια θάλασσα κατάμαυρη, σα μια πύλη της κόλασης, όπου η ζωή και το όνειρο λογαριάζονται με το θάνατο και χάνουν.
Πάω να ξεκολλήσω και να γράψω μιαν αράδα κι έρχεται και η Αφρούλα και με αποτελειώνει.
Η Αφρούλα, η μάνα μου.
-Αφού εδέησε ο Θεός να ξεφύγουμε στο χωριό απ’ τους Τσέτες, πήγαμε στο λιμάνι στη Σμύρνη και βρήκαμε έναν βαρκάρη.
Του δώσαμε τρία χρυσά φλουριά και δυο δαχτυλίδια και καταφέραμε να μας πάει σ’ ένα ελληνικό καΐκι από τη Μυτιλήνη. Εμένα με πέταξαν σαν καρπούζι από τη βάρκα απάνω στο πλοίο, χεσμένη μέχρι το λαιμό, γιατί μέσα στις σκατωμένες πάνες είχαμε κρυμμένα χρυσαφικά και ασημικά για να πορευτούμε στον καινούργιο τόπο.
Φύγαμε σα «γκιαούρηδες» και ήρθαμε σαν «τουρκόσποροι» και «παστρικές».
Όσοι καταφέραμε να έρθουμε δηλαδή, γιατί το λεπίδι και η θάλασσα αποδεκάτισαν πολλούς.
Τι τα θες, αγόρι μου, θα περάσουν χρόνια για να μάθουμε να νοιαζόμαστε τον «άλλον».
Ίσως γι’ αυτό η κυρα-Αφρούλα πάντα λογάριαζε «ένα πιάτο και για κανέναν άλλον».
Να πάρει ο διάβολος, τόσο δύσκολα και βασανιστικά ανθρωπεύει ο άνθρωπος;
Άστα,βρε μάνα, τώρα τούτα, κι ας έρθουμε στα δικά μας τα τωρινά, τα δύσκολα.
Δύσκολα, πολύ δύσκολα τα πράγματα.
Τα ξέραμε,όμως, και μη μου πείτε όχι, γιατί τότε τα πράγματα γίνονται, σύντροφοι, δυσκολότερα και αδιέξοδα.
Επιχείρηση «στραγγαλισμός της Ελπίδας», θα μπορούσε να ονομαστεί όλη τούτη η κατάσταση.
Ούτε τα λεφτά, ούτε τα «χρηματοδοτικά κενά», ούτε οι «μεταρρυθμίσεις», ούτε τα ελλείμματα, είναι το πρόβλημα.
Η υποταγή και της ελάχιστης αμφισβήτησης είναι το μεγάλο ζητούμενο, το επίδικο τούτης της «αναμέτρησης».
Το «μήνυμα» προς κάθε μελλοντικό «αμφισβητία» είναι το «τρόπαιο» που διεκδικείται με τόσο πάθος και απανθρωπιά από την «Ευρώπη».
«Από την Ευρώπη των δημοκρατικών παραδόσεων και του Διαφωτισμού, που δεν θα υποκύψει σε ακραίες φωνές κάποιων,δεν θα επιλέξει τον δρόμο ενός ανήθικου και στυγνού χρηματοδοτικού εκβιασμού…».
Σύντροφε, σύνελθε.
Αυτός είναι ο ρόλος και ο χαρακτήρας της;
Με την «Ευρώπη της δημοκρατίας και των αξιών του Διαφωτισμού» πας για συμφωνία και συμβιβασμό;
Ευτυχώς που η κοινή αριστερή λογική μπορεί και επιβιώνει ακόμα.
Σύντροφοι, συνέλθετε και θυμηθείτε τι υποσχεθήκαμε, αν δεν μπορείτε να κατανοήσετε τι αντικειμενικά επωμισθήκατε με την εκλογική νίκη του Γενάρη.
Δεν είναι ούτε σύνθημα, ούτε σποτάκι σε ζώνη ακροαματικότητας, αυτό το «για πρώτη φορά Αριστερή Κυβέρνηση».
Είναι ζόρικο, άγριο πράγμα, τούτη η «πρωτιά».
Και αν τυχόν δε λογαριάσατε σωστά, εμπόδια, δυνατότητες και συσχετισμούς, υπάρχουν έντιμες λύσεις που η κοινωνία μπορεί να τις καταλάβει και να σας τις καταλογίσει με θετικό πρόσημο.
Πάντως «λύση» δεν είναι ούτε το τουρλουμπούκι της «πολυφωνίας», ούτε οι έντιμοι «αριστεροί» συμβιβασμοί, ούτε η γοητεία ταλαντούχων ηγετών, ούτε η αντικατάσταση του κόμματος και του κινήματος από «επιτροπές» ειδικών, από συμβούλους και μέντορες.
Δύσκολα τα πράγματα.
Και μέσα σ’ όλα, τούτος ο κωλόκαιρος δε λέει να φτιάξει…
Πάνω που πήγε για λίγο να ζεστάνει, πάλι κρύο και μαυρίλα.
Κατά πως φαίνεται, θα αργήσει πάλι η Άνοιξη.
