Εκατοντάδες εκδηλώσεις πραγματοποιηθήκαν σε όλη την επικράτεια της Κίνας με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ. Στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, το παλαιότερο και πιο φημισμένο της χώρας, έγινε το παγκόσμιο συνέδριο για τον Μαρξισμό με τη συμμετοχή περισσότερων των εκατό διανοουμένων από τις πέντε ηπείρους και περισσότερων από 700 πανεπιστημιακών από την ίδια την Κίνα. Στο συνέδριο αυτό πήρε μέρος ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος ως ομιλητής.
Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα www.konstantakopoulos.gr ένα συνοπτικό χρονικό του συνεδρίου και φιλοξενούμε την ομιλία του Δ. Κωνσταντακόπουλου.
Κίνα και παγκόσμια αριστερά
Στο παγκόσμιο συνέδριο για τα 200 χρόνια του Μαρξ στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου συμμετείχαν, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας αριστερής (και όχι μόνο) διανόησης, όπως ο Γαλλοαιγύπτιος οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν, ο γεωγράφος και μεγάλος κριτικός του νεοφιλελευθερισμού Ντέιβιντ Χάρβεϋ, ο επίσης εξέχων Αμερικανός οικονομολόγος και σφοδρός επικριτής του νεοφιλελευθερισμού καθηγητής Μάικλ Χάντσον, ο πρώην επικεφαλής του ιταλικού Ινστιτούτου Γκράμσι Τζουζέπε Βάκκα, αλλά και ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάσιμο Ντ’ Αλέμα.
Ο τελευταίος φιλοτεχνεί ένα τρομακτικό πίνακα των συνεπειών της ανόδου του Χρηματιστικού Κεφαλαίου παγκοσμίως, με πολλές αναφορές στις προφητικές ενοράσεις του Μαρξ στα Grundrisse και του Γκράμσι στα Τετράδια της Φυλακής. Ακούγοντάς τον κανείς, τείνει να ξεχάσει ότι διετέλεσε πρωθυπουργός της Ιταλίας κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας…
Παλιός Μαοϊκός, ο οικονομολόγος της ανάπτυξης Σαμίρ Αμίν. προειδοποιεί τους Κινέζους για τις καταστροφικές συνέπειες που θα μπορούσε να έχει η ένταξή τους στην «χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση», αλλά και η τυχόν μετατροπή της γης σε αγοραίο εμπόρευμα, αναφέροντας τα χαρακτηριστικά παραδείγματα της Ινδίας, που λεηλατήθηκε δια της ενσωμάτωσής της από τους Ινδουιστές στον παγκόσμιο καπιταλισμό, και της Βραζιλίας των απέραντων παραγκουπόλεων. Τυχόν εμπορευματοποίηση της γης, τονίζει ο Αμίν, θα οδηγήσει σε ρήξη τη συμμαχία αγροτών, εργατών και μεσαίων στρωμάτων που στήριξε την κινεζική ενότητα μετά το 1949, προκαλώντας και στην Κίνα το φαινόμενο των παραγκουπόλεων και των φαβέλας της Λατινικής Αμερικής.
Οι Κινέζοι σύνεδροι μοιάζουν, εξάλλου, να τον ακούν πολύ προσεκτικά, όταν τους προειδοποιεί ότι αυτοί και η Ρωσία είναι ο αληθινός στόχος των Δυτικών, πίσω από τις απειλές και τον πόλεμο κατά του Ιράν και της Βόρειας Κορέας. Θα κάνουν τα πάντα, περιλαμβανομένου του πολέμου και του πυρηνικού πολέμου για να σας σταματήσουν, τους προειδοποιεί, υπενθυμίζοντας το παράδειγμα της Ρωσίας του Γέλτσιν που έκανε όλες τις δυνατές παραχωρήσεις στους Δυτικούς, για να τους δει να της επιτίθενται ανελέητα.
Ο γεωγράφος Ντέιβιντ Χάρβει, από την πλευρά του, επανέρχεται στο ζήτημα της συστημικής κρίσης του καπιταλισμού, αλλά και εμμέσως πλην σαφώς, μοιάζει να υπαινίσσεται έναν κίνδυνο υπερθέρμανσης για την κινεζική οικονομία.
Την ίδια ώρα που η Αμερική τρίζει τα δόντια της στο Ιράν, τη Βενεζουέλα, τη Ρωσία, και κάμποσους άλλους, η Κίνα προσθέτει, κάθε χρόνο, μια Ιταλία στην οικονομία της. Απομένει να δούμε που θα πάει αυτή η εκρηκτική αντίθεση που προσδιορίζει την κατάσταση στον σημερινό κόσμο.
Καπιταλισμός, Πόλεμος, Ολοκληρωτισμός
Από την κρίση της Ε.Ε. και την άνοδο της Κίνας στον κίνδυνο του πυρηνικού πολέμου
Αγαπητοί φίλοι,
Σας ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας και τη δυνατότητα που μου δώσατε να επισκεφθώ τη χώρα σας, κοιτίδα ενός από τους αρχαιότερους πολιτισμούς, όπως άλλωστε και αυτή από την οποία προέρχομαι.
Το να κατάγεσαι από μια τέτοια χώρα σημαίνει μια ακόμα προτροπή να καταλαβαίνεις ότι δεν είμαστε ιδιοκτήτες, αλλά φορείς της ζωής και του πολιτισμού. Πρέπει να παραδώσουμε έναν κόσμο, αν είναι δυνατόν, καλύτερο από αυτόν που παραλάβαμε, ή τουλάχιστον όχι χειρότερο. Δεν υπάρχει ευγενέστερη φιλοδοξία από το να προσπαθεί κανείς να συμβάλλει σε μια τέτοια επιδίωξη.
Σας συγχαίρω επίσης για την τόσο ενδιαφέρουσα και συναρπαστική πρωτοβουλία σας να οργανώσετε ένα συνέδριο για τον Μαρξ και τον μαρξισμό στο Πεκίνο, με την ευκαιρία των 200 ετών από τη γέννησή του.
Μιλώντας, σήμερα, για τη διεθνή κατάσταση θέλω να σας θυμίσω ότι η Κασσάνδρα δεν ήταν μεν καθόλου αγαπητή, είχε όμως δίκιο.
Γι’ αυτό και θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω λίγο με το «φωτεινό μέλλον της ανθρωπότητας» που έχετε στον τίτλο της αποψινής συνεδρίασης.
Αντιλαμβάνομαι την αισιοδοξία κάποιου που ζει στην Κίνα, το εκπληκτικό θαύμα της φανταστικής οικονομικής ανόδου της.
Εντούτοις, αυτό που διακρίνουμε συνολικά για την ανθρωπότητα ως μια σοβαρή πιθανότητα σήμερα, δυστυχώς δεν είναι τόσο ένα φωτεινό, όσο ένα σκοτεινό, ίσως και καθόλου, μέλλον. Δεν είναι ασφαλώς αναπόφευκτο, αλλά δεν είναι αδύνατο.
Ο Μαρξ έλεγε ότι πέρασε ο καιρός που οι φιλόσοφοι ερμήνευαν τον κόσμο. Ήρθε ο καιρός να τον αλλάξουμε. Αλλά για να τον αλλάξουμε πρέπει να τον αναλύσουμε και να τον καταλάβουμε.
Ένας θεός ξέρει πόσες φορές φτάσαμε, και πόσο κοντά φτάσαμε, στον πυρηνικό πόλεμο τον περασμένο χρόνο. Και είμαστε ασφαλώς πολύ κοντά στο να τερματίσουμε μόνοι μας τη ζωή στον πλανήτη.
Η οικονομική άνοδος της Κίνας, η στρατιωτική επανάκαμψη της Ρωσίας, η άνοδος του Παγκόσμιου Νότου, οι διάφορες αντιστάσεις που εκδηλώνονται εδώ και εκεί είναι ασφαλώς εξαιρετικά παρήγορες και ελπιδοφόρες. Δεν αλλάζουν, ωστόσο, τη γενική εικόνα, την εικόνα μιας επιταχυνόμενης πορείας του παγκόσμιου καπιταλισμού προς τον πόλεμο και τον ολοκληρωτισμό, που ξέρουμε ότι είναι αναπόφευκτη, όσο δεν συναντά ικανές αντιστάσεις και μέσα και έξω από τα «φρούριά» του.
Το είδαμε στην Κορέα όλον τον περασμένο χρόνο και η απειλή ασφαλώς δεν απευθύνεται προς την Κορέα, αλλά προς την ίδια την Κίνα.
Το είδαμε στη Μέση Ανατολή, με έναν ιμπεριαλισμό που έχει ξεφύγει από τον ιμπεριαλισμό της κατάκτησης και μεταβάλλεται σε ιμπεριαλισμό της καταστροφής και σε στρατηγική του χάους, έχοντας γκρεμίσει τις μισές χώρες της περιοχής. Όπως η απειλή στην Κορέα απευθύνεται εμμέσως πλην σαφώς προς την Κίνα, αλλά και τη Ρωσία ακόμα, έτσι και η απειλή κατά του Ιράν σήμερα, είναι, εμμέσως πλην σαφώς, μια απειλή προς τη Ρωσία και την Κίνα. Αυτές θέλουν να περικυκλώσουν, να εκβιάσουν, να διασπάσουν την μεταξύ τους συμμαχία, να προκαλέσουν και αλλαγή καθεστώτος αν μπορέσουν, να τις υποτάξουν και να τις διαλύσουν.
Γι’ αυτό ακριβώς το Χρήμα απαιτεί επίσης τόσο επίμονα, μέσω των Αμερικανών, να ενταχθείτε στην χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση. Για να μπορέσει να ασκεί και στην Κίνα τις πιέσεις και τους εκβιασμούς που μπορεί να ασκεί στη Ρωσία, εξαιτίας των εξωφρενικών παραχωρήσεων που έκανε η ηγεσία αυτής της χώρας στους Δυτικούς την περίοδο 1989-93 και που είχαν σαν αποτέλεσμα να γνωρίσει την πιθανώς χειρότερη οικονομική, κοινωνική και γεωπολιτική καταστροφή, σε όλη την παγκόσμια ιστορία της βιομηχανικής εποχής.
Το βλέπουμε επίσης στην ίδια τη Δύση με την άνοδο του ολοκληρωτισμού του Χρήματος και τον νέο Ψυχρό Πόλεμο με τη Ρωσία.
Ο Παγκόσμιος Καπιταλισμός θα χρησιμοποιήσει, ασφαλώς, όλα τα μέσα που διαθέτει για να ανακόψει την πορεία της Κίνας και της Ρωσίας, περιλαμβανομένου του πολέμου, της απειλής του πολέμου, ακόμα και του πυρηνικού πολέμου. Αυτό είναι το νόημα όσων συμβαίνουν στην Κορέα, στη Μέση Ανατολή, στον Καύκασο και την Ουκρανία, με τον νέο Ψυχρό Πόλεμο που έχει αρχίσει
Αυτό το σύστημα, ο Παγκόσμιος Καπιταλισμός, δεν πρόκειται ασφαλώς να καθίσει ήσυχα και ειρηνικά να παρακολουθεί την Κίνα να μεταβάλλεται σε πρώτη οικονομική δύναμη του πλανήτη και να τον εκτοπίζει από την κυρίαρχη θέση που έχει σήμερα, όπως δεν παρακολουθεί ήσυχα και την επανάκαμψη της Ρωσίας.
Δεν θα ήμασταν Μαρξιστές, αν πιστεύαμε κάτι τέτοιο. Αλλά δεν χρειάζεται καν να είμαστε Μαρξιστές για να το αντιληφθούμε. Αρκεί να διαβάζουμε τις ειδήσεις στις εφημερίδες, να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας και να θυμόμαστε, έστω και λίγο, την ιστορία.
Θα χρησιμοποιήσει, ασφαλώς, όλα τα μέσα που διαθέτει για να ανακόψει αυτή την πορεία, περιλαμβανομένου του πολέμου, της απειλής του πολέμου, ακόμα και του πυρηνικού πολέμου. Αυτό είναι το νόημα όσων συμβαίνουν στην Κορέα, στη Μέση Ανατολή, στον Καύκασο και την Ουκρανία, με τον νέο Ψυχρό Πόλεμο που έχει αρχίσει. Πίσω από τα επιμέρους μέτωπα, ο στόχος διαγράφεται με σαφήνεια και δεν είναι άλλος από τη Μόσχα και το Πεκίνο.
Το ξέρουμε άλλωστε από την ιστορία ότι δεν μπορεί παρά να γίνει έτσι. Ο ίδιος ο παγκόσμιος, Δυτικός όμως, καπιταλισμός είναι μακροχρόνια ασυμβίβαστος με την ύπαρξη όχι μόνο σοσιαλιστικών, αλλά ακόμα και οποιωνδήποτε στοιχειωδώς ανεξάρτητων οντοτήτων.
Η Σοβιετική Ένωση δοκίμασε, μεταξύ 1924 και 1941, να οικοδομήσει τον δικό της «σοσιαλισμό σε μια και μόνη χώρα», για να δει τον Ναζισμό να της επιτίθεται τον Ιούνιο του 1941. Αξίζει να διαβάσει κανείς τις σελίδες που αφιερώνει σε αυτή την επίθεση ο ίδιος ο στρατάρχης Ζούκωφ στα απομνημονεύματά του, για να διαπιστώσει το σοκ της σοβιετικής ηγεσίας όταν πληροφορήθηκε ότι η Γερμανία επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ.
Μας ανακοίνωσαν εξάλλου τις επιδιώξεις τους, εμείς δεν θέλουμε να τις πιστέψουμε, προτιμάμε συχνά να προσαρμόζουμε τις αναλύσεις μας στις επιθυμίες μας. Για χρεωκοπία του ανθρωπισμού μίλησε ο Γινόν από το 1980. Τον πόλεμο θεωρεί ως φυσική κατάσταση του Ανθρώπου ο Χάντινγκτον. Για «νέο Αμερικανικό Αιώνα» αγωνίζονται οι νεοσυντηρητικοί από τη δεκαετία του 1990, αν και θα ήταν ακριβέστερο να τον πουν «του Χρήματος».
***
Η διεθνώς κυρίαρχη τάση παραμένει μια γιγαντιαία παγκόσμια αντεπανάσταση. Εκδηλώθηκε στην ΕΣΣΔ, κατεδαφίζοντας ότι είχε απομείνει από τα επιτεύγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Συνεχίστηκε στις πρώην αποικίες με την κατεδάφιση των καθεστώτων και συχνά των χωρών που κέρδισαν την ανεξαρτησία τους μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδίως αυτών που δημιούργησε ο αντιαποικιακός, αντιιμπεριαλιστικός εθνικισμός των Αράβων. Φτάνει τώρα στο ίδιο το κέντρο του συστήματος, όπου ο καπιταλισμός της εποχής μας μετατρέπεται σε ολοκληρωτισμό, το Κεφάλαιο σε παγκόσμια αυτοκρατορία, από την άποψη τόσο της οικονομικής, όσο και της πολιτικής του λειτουργίας και αναδύεται η σκιά μιας αόρατης, αλλά περισσότερο από υπαρκτής υπερδύναμης, της Αυτοκρατορίας του Χρήματος, με το χρηματιστικό κεφάλαιο να συγκροτείται πλέον όχι μόνο ως οικονομική, αλλά και ως πολιτική κατηγορία. Είναι η Αυτοκρατορία του Χρήματος που τείνει, αν το μπορέσει, να υποσκελίσει ακόμα και την αμερικάνικη Αυτοκρατορία, όπως έκανε στο παρελθόν η τελευταία με τη βρετανική, έστω κι αν η Αυτοκρατορία του Χρήματος ακόμα χρειάζεται την αμερικανική για τις ένοπλες δυνάμεις της, μη έχοντας δικές της.
Αυτός είναι ο βαθύτερος μετασχηματισμός που επιχειρεί στην Ευρώπη η θεμελιώδους σημασίας συνθήκη του Μάαστριχτ. Αυτή η συνθήκη συνιστά τομή με το δυτικό πολίτευμα, που προέκυψε από τη Γαλλική Επανάσταση, ενσαρκώνοντας τις ιδέες της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Το Μάαστριχτ εγκαθιδρύει, στη θέση της Λαϊκής Κυριαρχίας, την Κυριαρχία του Χρήματος, την «Αυτοκρατορία», όπως την ονόμασε ο πρώην πρόεδρος της Ε.Ε. Μπαρόζο, κάτι που δεν ομολογείται ρητά στο κείμενο της Συνθήκης, αλλά επιβάλλεται μέσω ενός συνδυασμού των διατάξεών της, όπως η πάγια αντιπληθωριστική εντολή στην ΕΚΤ, η ανεξαρτησία της από εκλεγμένα όργανα του λαού, η ρήτρα «μη διάσωσης» (No bail out) κ.ά. Η λαϊκή κυριαρχία, που εξαφανίζεται από το εθνικό δημοκρατικό επίπεδο, δεν επανεμφανίζεται σε κανένα δημοκρατικό ομοσπονδιακό όργανο, αλλά μεταβιβάζεται, εμμέσως πλην σαφώς, στους ανέλεγκτους εκπροσώπους του Κεφαλαίου που συγκροτούν τα λεγόμενα ευρωπαϊκά όργανα.
Και ήταν η χώρα μου, η Ελλάδα, όπου αυτές οι ρυθμίσεις κλήθηκαν να γίνουν από θεωρία πράξη, μέσω ενός πρωτοφανούς πειράματος όχι νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, αλλά καταστροφής ενός έθνους. Είμαι στη διάθεση των συνέδρων που τυχόν θα ήθελαν να μάθουν περισσότερα για το ελληνικό ζήτημα να τους δώσω περισσότερα στοιχεία.
Το δυσάρεστο είναι ότι αυτά όλα δεν συναντούν την αντίστοιχη πολιτική αντίσταση διεθνώς, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Αρκεί να θυμηθούμε μόνο τις τεράστιες διαδηλώσεις που συγκλόνισαν όλον τον κόσμο για τους πολέμους στο Βιετνάμ, την Αλγερία το Ιράκ. Ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ απείλησε τον περασμένο Αύγουστο στη συνέλευση του ΟΗΕ με εξαφάνιση τη Βόρειο Κορέα και μια τέτοια πρωτοφανής απειλή δεν προκάλεσε αξιοσημείωτες πολιτικές αντιδράσεις διεθνώς. Είναι αλήθεια ότι η Ρωσία παρενεβλήθη στην αλυσίδα των πολέμων που ξεκίνησαν στη Μέση Ανατολή, παρεμβαίνοντας στη Συρία. Αλλά βέβαια, όπως απέδειξε η σοβιετική κατάρρευση, η στρατιωτική ισχύς είναι μεν αναγκαία, δεν είναι όμως αρκετή. Μπορείς να καταρρεύσεις μια χαρά, ακόμα κι αν είσαι πάνοπλος ή οικονομικά παντοδύναμος. Ένα μόνο είδος ισχύος δεν επαρκεί για να αμυνθεί κάποιος. Όσο για μας, στη Δύση, οι μεν διανοούμενοι τρέχουμε από συνέδριο σε συνέδριο μιλώντας χωρίς να πράττουμε, ενώ οι πολιτικοί για το μόνο που φαίνεται να ενδιαφέρονται είναι να εκλεγούν βουλευτές ή ευρωβουλευτές.
Ο αντίπαλος είναι ριζοσπάστης, η εποχή ριζοσπαστική, εμείς συντηρητικοί.
Ο καλύτερος τρόπος για να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ συνίσταται ασφαλώς στο να αφιερώσουμε άμεσα, σύντομα, φέτος, όσες δυνάμεις έχουμε, στη δημιουργία ενός μεγάλου παγκόσμιου αντιπολεμικού κινήματος εναντίον των επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την πρώην ΕΣΣΔ, την Κορέα, εναντίον των πυρηνικών όπλων και της απειλής χρήσης τους, για την κατάργηση όλων των κυρώσεων
Αντιλαμβάνομαι ότι η εικόνα που σας παρουσιάζω είναι πολύ ανησυχητική και δημιουργεί απαισιοδοξία. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι η ανθρώπινη ιστορία διαφέρει από τις άλλες μορφές οργανικής ζωής και τις ανόργανες φυσικές διαδικασίες γιατί έχουμε συνείδηση και θέληση. Είναι στο χέρι μας να την αλλάξουμε, όσο βέβαια οι καταστροφές δεν έχουν γίνει ανεπίστρεπτες.
«Ο τρώσας και ιάσεται», έλεγαν οι Αρχαίοι. Είναι ακριβώς ο τόσο ακραίος χαρακτήρας της πολιτικής που έχει επικρατήσει, που οδηγεί αναπόφευκτα σημαντικές δυνάμεις του κόσμου μας να αρχίσουν να αντιλαμβάνονται την ανάγκη κοινής διεθνούς δράσης εναντίον των πρωτοφανών απειλών για την επιβίωση του Πολιτισμού μας, αλλά και της ίδιας της ζωής στον πλανήτη, αλλά και να αρχίσουν να καταλαβαίνουν τη ζωτική και επείγουσα ανάγκη μιας τελείως διαφορετικής οργάνωσης και των κοινωνικών και των διεθνών σχέσεων.
Πριν από 25 χρόνια, για εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο, η σοβιετική κατάρρευση φάνηκε να επιβεβαιώνει ότι ο σοσιαλισμός, μια κοινωνία που να κυβερνάται από τον εαυτό της και όχι από την οικονομία, δεν είναι δυνατή. Η βαριά σκιά αυτής της κατάρρευσης δεν έχει ακόμα απέλθει, ωστόσο αρχίζει και γίνεται όλο και πιο σαφές ότι χωρίς μια ριζικά διαφορετική οργάνωση των κοινωνικών και διεθνών σχέσεων, χωρίς ένα ριζικά διαφορετικό υπόδειγμα σχέσεων με τη φύση και τον πολιτισμό, θέλετε να το πείτε σοσιαλισμό ή όπως αλλιώς, η ανθρωπότητα είναι απίθανο να επιβιώσει πέραν αυτού του αιώνα.
Στο ίδιο το κέντρο του συστήματος, οι νέοι Αμερικανοί δηλώνουν σε ένα ποσοστό 45% ότι θα ψήφιζαν έναν σοσιαλιστή πρόεδρο και πάνω από 20% έναν κομμουνιστή. Προφανώς η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς δεν έχει διαβάσει ποτέ μια σοσιαλιστική εφημερίδα ή ένα βιβλίο. Ο καπιταλισμός τους έκανε σοσιαλιστές! Ζώντας στην καρδιά της Αυτοκρατορίας του Χρήματος, μην έχοντας άλλες χώρες να θαυμάζουν, απέκτησαν βαθειά αίσθηση πόσο επικίνδυνος και άσχημος είναι ο κόσμος που ήρθαν.
Υπάρχει μια τεράστια παγκόσμια ζήτηση άλλης πολιτική, μια ζήτηση που εμφανίστηκε και με την ελληνική υπόθεση το 2015, έστω κι αν κατέληξε άδοξα με τη συνθηκολόγησή μας. Αλλά ο ατμός χρειάζεται και έμβολο για να γίνει ενέργεια, χρειάζεται τα υποκείμενα που θα εκφράσουν τις ανάγκες της εποχής μας.
Η πολιτική ισχύς του Δυτικού Καπιταλισμού καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Όχι βέβαια εξαιτίας των Ρώσων χάκερς, αλλά εξαιτίας όσων ο ίδιος ο Δυτικός Καπιταλισμός κάνει. Προς το παρόν όμως, δεν έχει εμφανιστεί το εναλλακτικό όραμα.
Όποιος μπορέσει και τολμήσει να το αρθρώσει και να το εκφράσει, να ανταποκριθεί στις όλο και πιο πιεστικές ανάγκες της ανθρωπότητας, των λαών και στις πέντε ηπείρους, να τους δώσει φωνή, να προτείνει κάτι ουσιαστικό για το μέλλον τους, θα δει να εκτοξεύεται στα ύψη η πολιτική του ισχύς και ακτινοβολία και οι ιδέες του να γίνονται τεράστια υλική δύναμη, υιοθετούμενες από εκατομμύρια ανθρώπων.
Ο καλύτερος τρόπος για να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ συνίσταται ασφαλώς στο να αφιερώσουμε άμεσα, σύντομα, φέτος, όσες δυνάμεις έχουμε, στη δημιουργία ενός μεγάλου παγκόσμιου αντιπολεμικού κινήματος εναντίον των επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την πρώην ΕΣΣΔ, την Κορέα, εναντίον των πυρηνικών όπλων και της απειλής χρήσης τους, για την κατάργηση όλων των κυρώσεων.
Σας ευχαριστώ.
* Το κείμενο αυτό είναι τα κύρια σημεία ομιλίας του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου που εκφωνήθηκε στο 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο για τον Μαρξισμό, που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, στις 5-6 Μαΐου 2018.
