Η Εβίνα κοίταξε με τεράστια προσοχή τον τοίχο του σαλονιού της. Διακρινόταν μια μεγάλη σε μέγεθος αφίσα. Σε μαύρο φόντο, με ένα σλόγκαν γραμμένο με κίτρινα γράμματα, σε αγγλική version.
Ξαφνικά, η Εβίνα άρχισε να ζαλίζεται. Η αφίσα άρχισε να συνταράσσεται και πάνω της να διαμορφώνεται μια φιγούρα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα είχε αποσαφηνιστεί μια συγκεκριμένη φυσιογνωμία, που παρέπεμπε σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα όλων των εποχών. Ήταν ο Νίκος Γκάλης.
Σε μια άλλη εποχή, με διαφορετικά πρότυπα και συνθήκες που σήμερα τις συναντάει κανείς μόνο σε ρετρό αφιερώματα, μεσουρανούσε ένα αστέρι. Ξεχωριστό. Από εκείνα τα λίγα που λάμπουν περισσότερο, γιατί είναι φτιαγμένα για να πάνε μπροστά, από εκείνα που όποιος θέλει μπορεί να τα χρησιμοποιήσει ως οδηγό για κάποια μελλοντική προσωπική ευδοκίμηση. Από τις λίγες φορές που ένας Έλληνας, πραγματικά, είναι ο κορυφαίος στον τομέα του.
Και σήμερα, σκέφτηκε η Εβίνα, μπορεί ένας Νίκος Γκάλης να εμπνεύσει τους νέους ανθρώπους; Τι σηματοδοτεί εν έτει 2013 ένας πραγματικός θρύλος; Όταν συναντάει κανείς υπαίθριες μπασκέτες με σπασμένο ταμπλό, με στεφάνι χωρίς διχτάκι, με σβησμένες τις γραμμές στο τσιμεντένιο πάτωμα. Όταν τα μεγαλύτερα μπασκετικά ντέρμπι λαμβάνουν χώρα στα play station, όταν πολλά πράγματα έχουν οπισθοχωρήσει, όταν τα αναπτυξιακά προγράμματα δίνουν μάχες οπισθοφυλακής – και όχι επέλασης με σκοπό την κορυφή. Όταν το ζήτημα της επιβίωσης επανέρχεται μετά από δεκαετίες στο προσκήνιο για την πλειοψηφία του πληθυσμού. Όταν λαμβάνουν χώρα όλα αυτά, τι θέση έχει ο συμβολισμός ενός Νίκου Γκάλη;
Και όμως. Αυτό το πείσμα, η διάθεση για δουλειά, η αυτοπειθαρχία, η αυτοπεποίθηση, η ασταμάτητη τάση για αυτοβελτίωση, όλα αυτά τα υλικά και τα άυλα που κουβαλούσε στο καλογυμνασμένο του κορμί ένας άνθρωπος με το κοφτερό μυαλό του Γκάλη, αυτά είναι που θα μας κάνουν να βγούμε από το τούνελ. Αυτά είναι που θα βοηθήσουν τους πολλούς να τα βγάλουν πέρα, και τους λίγους, τους ξεχωριστούς, να βρουν το πεπρωμένο τους.
Αρκεί και οι μεν, και οι δε, να μην κοιτάνε μονάχα την ατομική ευδοκίμηση, την πάρτη τους… Αλλά, να θεωρούν τους εαυτούς τους μέρος του συνόλου. Όλοι για έναν, και ένας για όλους…
Η Εβίνα ξανακοίταξε την αφίσα. Πλέον, δεν υπήρχε αμφιβολία. Ήταν ο Νίκος Γκάλης που σε κοίταγε στο πρόσωπο και σου έλεγε: Κάντο και εσύ, μπορείς…
Κώστας Μαρούντας
