Ο κύριος Σίγμα ήταν ανάμεσα σε εκείνους που ένιωθαν και νιώθουν τη «μελαγχολία των Χριστουγέννων» – από παιδάκι ένιωθε έτσι, σήμερα μεσήλικας πλέον, νιώθει αυτό που ο ίδιος θα ονόμαζε οργή των Χριστουγέννων.
Ο κύριος Σίγμα οργίζεται με τους πλούσιους, τις Εταιρείες κι όλους εκείνους που δημιουργούν φτωχούς, αλλά τις γιορτές τους λυπούνται και θέλουν να τους βοηθήσουν. Ο κύριος Σίγμα εξοργίζεται με όλην αυτήν την υποκριτική φιλανθρωπία. Η οποία μάλιστα εκδηλώνεται με γκλαμουριές, διαφήμιση και αυτοπροβολή.
……………
Το σύστημα, ο καπιταλισμός, δηλαδή τα πρόσωπα που τον ελέγχουν, οι Δυνατοί, οι αστοί, οι ελίτ, δημιουργούν φτωχούς με το κοντάρι, με το μεγακοντάρι, φτωχαίνουν τους φτωχούς, παράγουν συνεχώς νέους φτωχούς, εξαθλιώνουν έθνη και λαούς, αλλά όλα κι όλα, κάθε φορά στις γιορτές δείχνουν στα θύματά τους το ανθρώπινο πρόσωπο του θύτη.
Και το πιο εξοργιστικό από όλα για τον κύριο Σίγμα, είναι η ευγνωμοσύνη που δείχνουν κατά μάζες τα θύματα, οι έπαινοι των δουλοφρόνων ΜΜΕ καθώς και κάθε εξαρτημένου, πολιτικού ή διανοούμενου, από τους Δυνατούς…
…για αυτήν τη θεάρεστη δραστηριότητα (που εκπίπτει άλλωστε και από την Εφορία και) που δίνει στις γιορτές μια αύρα συναλληλίας και αγάπης. Εξοργιστική φιλανθρωπία κι ακόμα πιο εξοργιστικός ο έπαινός της – μια παθολογία διαδεδομένη σήμερα περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε.
***
Τα ίδια και με τους πρόσφυγες. Βομβαρδίζουν οι Δυνατοί χώρες, εισβάλλουν οι ιμπεριαλιστές σε πατρίδες, σκοτώνουν οι αχρείοι ψυχές και ψυχές, εξανδραποδίζουν πληθυσμούς ολόκληρους κι ύστερα μισθώνουν ΜΚΟ και άλλα εργαλεία, ώστε, σε συνεργασία με τους δουλεμπόρους, να τους περιθάλψουν, διαλύοντας ταυτοχρόνως τις οικείες (;) κοινωνίες και (κυρίως) βγάζοντας κι άλλα λεφτά από τη διαχείριση του προβλήματος που δημιουργούν.
Ο κύριος Σίγμα εξοργίζεται με όλα αυτά, αλλά δεν εξοργίζεται πια με όσους τα αποδέχονται, ακόμα περισσότερο τα επαινούν, ή, έστω, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν.
Οργίζεται κατά μόνας διότι φοβάται να οργισθεί από κοινού με τους πλησίον, τους συντρόφους κι όλους όσοι οργίζονται επιλεκτικά. Μόνον εν μέσω φίλων μπορεί πλέον να οργίζεται ή να εκδηλώνει την οργή του ο κύριος Σίγμα, χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος η οργή τους να σκυλευθεί.
Να γίνει, λόγου χάριν, διαφήμιση όπως επ’ εσχάτοις εκείνες οι «φιλοσοφίζουσες» του στυλ τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι ο πόνος του, άμα σφίξεις τα’ αυτιά σου όλα τα καταφέρνεις κι άλλα τέτοια που θα ζήλευε ο Πλωτίνος ή ο Χάρρυ Κλυν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
…………..
Ο κύριος Σίγμα φυλάει πλέον την οργή του μέσα στο μανίκι του, μακριά από πολιτικάντηδες, διαφημιστές και παμφάγους Δυνατούς.
***
Είναι πολύτιμη αυτή η οργή, της ανάβεις κεράκι και κρατάει μαχαίρι – σαν αυτό που κράταγε ο Χριστός πριν να του κάνουν τη γιορτή «Χριστούγεννα» αυτό το πανηγύρι της κατανάλωσης που επινόησε η Κόκα Κόλα από τις αρχές του 20ού αιώνα με τους κόκκινους Αγιοβασίλιδες και την όσμωση πλουσίων και φτωχών – όλοι αδέρφια είμαστε
ε όχι, δεν είμαστε!…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
16•ΧΙΙ•2021
