Υπάρχουν αυτοί που στηρίζουν ανοιχτά το Ισραήλ και το «δικαίωμα του στην αυτοάμυνα» – δηλαδή τη συνέχιση της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων. Για αυτούς δεν υπάρχει καμία σωτηρία. Εστιάζουν στους «ισλαμοφασίστες της Χαμάς» και ξεχνάνε τη «λεπτομέρεια» της 80χρονης κατοχής και γενοκτονίας εις βάρος της Παλαιστίνης.
Για αυτήν τη «λεπτομέρεια» τίποτα.
Οι ίδιοι άνθρωποι, λίγο πιο παλιά, θα εστίαζαν στους τρομοκράτες Ταλιμπάν ξεχνώντας τη «λεπτομέρεια» της ΝΑΤΟϊκής επέμβασης που έκανε γης μαδιάμ Αφγανιστάν και Ιράκ. Ακόμα πιο παλιά θα υπερασπίζονταν το Ολοκαύτωμα της Βιάννου και των Ανωγείων από τους Ναζί σαν δίκαιο αντίποινο για την τρομοκρατική δράση των ανταρτών.
Κι αν είχαμε μία μηχανή του χρόνου και τους στέλναμε στο 1821 θα τάσσονταν αναφανδόν με το δικαίωμα του σουλτάνου στην υπεράσπιση των εδαφών του έναντι των βάρβαρων και άξεστων φουστανελάδων που τριγυρνούν στην ύπαιθρο με χατζάρες και καρυοφύλλια.
Υπερβολή;
Καμία απολύτως. Σε αυτόν τον τόπο το να είσαι τσάτσος των ισχυρών συνιστά διαχρονική κουλτούρα επιβίωσης για την εγχώρια ελίτ. Οπότε, δεν τους φταίει η Χαμάς και οι ένοπλοι μαχητές της. Πάλι κάτι θα έβρισκαν να πουν για να καταγγείλουν τους Παλαιστίνιους ακόμα κι αν επικεφαλής της σύγκρουσης στη Γάζα ήταν η μετριοπαθής Φατάχ. Στην τελική, τόσο καιρό που οι Ισραηλινοί snippers προπονούνται με κεφάλια μικρών Παλαιστινίων στη Γάζα δεν είπαν τίποτα. Τώρα θα πουν;
Υπάρχει, όμως, και το «στηρίζω τα δίκαια αιτήματα των Παλαιστινίων αλλά όχι τους ισλαμοφασίστες της Χαμάς».
Και να σου η συνωμοσιολογία για το «πού το πάει» η Χαμάς και τα δάκρυα για τους δύστυχους Παλαιστίνιους που έπεσαν στα νύχια της και τους έσυρε σε μία αυτοκτονική σύρραξη.
Τι κι αν σύσσωμη η Παλαιστινιακή Αντίσταση –με όλες τις οργανώσεις της– συμμετέχει στη σύρραξη…
Τι κι αν η Παλαιστινιακή Αρχή με έδρα τη Δυτική Όχθη –που ελέγχεται από τη Φατάχ– χαιρέτησε τους μαχητές της Γάζας…
Τι κι αν άπαντες οι Παλαιστίνιοι (μουσουλμάνοι και χριστιανοί ορθόδοξοι, παιδιά, γυναίκες και άνδρες) παίρνουν μέρος στη μάχη, όπως κάνουν τόσες δεκαετίες…
Τι κι αν οι προοδευτικοί Ισραηλινοί έχουν ξεσηκωθεί ενάντια στο σιωνιστικό τους κράτος καταγγέλλοντας τον ασφυκτικό αποκλεισμό της Γάζας δικαιολογώντας την αντίδραση των Παλαιστινίων…
…οι ντόπιοι δημοσιολογούντες το βιολί τους.
Είναι με την Παλαιστίνη αλλά όχι με τα μέσα που αυτή επιλέγει να ξεσηκωθεί. Σαν να λέμε ότι είναι με το Βιετνάμ ενάντια στον ιμπεριαλισμό των Αμερικάνων αλλά όχι με τους ημιάγριους αντάρτες του Χο Τσι Μινχ. Είναι με τους Κύπριους ενάντια στην Αγγλική Αποικιοκρατία αλλά όχι με την τρομοκρατική ΕΟΚΑ. Είναι με τους Έλληνες ενάντια στους Ναζί αλλά όχι με τον βάρβαρο ΕΑΜ.
Στην ουσία το πράγμα πάει βαθύτερα και δεν αφορά μόνο τη Χαμάς. Οι Παλαιστίνιοι λένε σε όλο τον πλανήτη «καλύτερα να πεθάνεις παλεύοντας για την Ελευθερία σου παρά να ζεις σαν δούλος περιμένοντας έναν αργό και βασανιστικό θάνατο». Αυτές οι κουβέντες είναι παντελώς άγνωστες για τον δυτικό, καλοθρεμμένο και απόλυτα αποπροσανατολισμένο άνθρωπο της Δύσης. Άγνωστες και παράλογες.
Πώς γίνεται να παίρνει κανείς, εν έτει 2023, το τουφέκι και να χύνεται στη μάχη για την πατρίδα του; Αυτά ανήκουν στο 1900. Κι όμως αυτά γίνονται σήμερα, δίπλα μας και από ανθρώπους που ιδανικά θα ήθελαν να πηγαίνουν σαν κι εμάς κάθε πρωί στη δουλειά και να αγχώνονται για έναν καλό καθηγητή για τα παιδιά τους.
Οπότε, το διακύβευμα δεν είναι αν στηρίζουμε την Χαμάς αλλά αν τασσόμαστε με το μέρος του πολύπαθου παλαιστινιακού λαού που έχει σηκώσει κεφάλι απέναντι στον Γολιάθ, που έχει κάνει ξεφτίλα τα διαβόητα «υπερσύγχρονα και παντοδύναμα» συστήματα ασφαλείας του Ισραήλ χρησιμοποιώντας καρότσια σούπερ μάρκετ και αγροτικά Datsun, που πολεμάει με τα μέσα που αυτός θα επιλέξει.
Στην τελική οι Παλαιστίνιοι απέναντι στην κατοχή, τη βία και την υπερδεκαετή ατίμωση επέλεξαν να μπουν στη μάχη. Με κίνδυνο τη ζωή τους. Ξέρουν, τουλάχιστον, ότι αν πέσουν, θα πέσουν με το κεφάλι ψηλά.
Αλίμονο στους ραγιάδες και τους σκυμμένους. Αλίμονο σε αυτούς. Γιατί αυτοί έχουν πεθάνει ήδη και δεν το έχουν καταλάβει.
