Έτσι, επιγραμματικά, όρισε το σκοπό του ΝΑΤΟ ο πρώτος γραμματέας της Συμμαχίας λόρδος Ισμέυ. Οι ηγέτες των ΗΠΑ φρόντισαν να αφαιρέσουν εκ των προτέρων από τους καταστραμμένους μεταπολεμικά ευρωπαίους κάθε δυνατότητα και προοπτική αυτεξούσιας πορείας. Τους έδεσαν στη Συμμαχία υπό τον απόλυτο έλεγχό τους. Ο Μπρζεζίνσκι θεωρούσε την Ε.Ε. προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Όχι επειδή δεν είχε τηλέφωνο (1). Αλλά επειδή δεν είχε όπλα. Δικά της όπλα για να αντισταθεί στις πιέσεις εχθρών και φίλων. Η Ευρώπη δεν μπορούσε να πει όχι τότε, δεν μπορεί ούτε τώρα.
Η ερειπωμένη Γερμανία ανοικοδομήθηκε, όχι επειδή οι Γερμανοί είναι δουλευταράδες, αλλά επειδή οι Αμερικανοί υποχρέωσαν τους Ευρωπαίους να πληρώσουν την οικονομική ανασυγκρότηση της (Δυτικής) Γερμανίας για να υπάρχει φράγμα στη Ρωσία (τότε ΕΣΣΔ). Όποιος σχεδιάζει την αναστύλωση μιας χώρας έχει την ευχέρεια να ελέγξει τη λειτουργία της δημιουργώντας κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ομάδες συμφερόντων που εξαρτώνται από τη χώρα-χρηματοδότη και όχι από τη χώρα όπου γεννήθηκαν ως άτομα.
Έτσι φύτρωσε και έτσι μεγάλωσε η πραγματική Ενωμένη Ευρώπη. Όχι αυτή που θα ήθελαν, ίσως, οι «προπάτορες» της Ε.Ε., ο Ζαν Μονέ και ο Ρ. Σουμάν, αλλά η Ευρώπη που ήθελε και ακόμα διαφεντεύει ο νικητής και κυρίαρχος Αμερικάνος. Ήταν εύκολο για δυο λόγους: Ο ένας είναι η Γιάλτα. Η Ευρώπη στα δυο με δυο αφεντάδες. Ούτε επαναστάσεις, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ο άλλος λόγος είναι ότι η Ευρώπη ήταν καταστραμμένη, αλλά οι κυρίαρχες ελίτ στην ήπειρο ήταν παρούσες, ως φυσική παρουσία και ως υπαρκτή περιουσία. Μέχρι και η ελληνική ναυτιλία ανασυγκροτήθηκε με τη βοήθεια των Αμερικανών, παρακείμενη στην αστική τάξη, ένα αγκαθάκι στη θαλασσοκράτειρα Αγγλία αλλά και στις γερμανικές φιλοδοξίες για ισχυρή παρουσία στη θάλασσα. Οι ευρωπαϊκές ελίτ, έμπειροι αποικιοκράτες, αποφάσισαν να συμπράξουν μήπως και στο μέλλον ξαναβρούν κάτι από τις παλιές δόξες. Το παλεύουν τώρα στη Συρία και σε όλη την περιοχή, Γάλλοι, Άγγλοι, Ιταλοί, ενώ οι Γερμανοί διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία. Άπαντες υπό την αιγίδα των ΗΠΑ.
Οι Ευρωπαίοι, ιδίως οι Άγγλοι, έχουν γνώση και πείρα που δεν μπορεί να αντικαταστήσει η υψηλή τεχνολογία των Αμερικανών, ούτε ο άτσαλος «τσαμπουκάς» τους. Οι Αμερικάνοι θεωρούν υπηκόους, ξεπεσμένους συγγενείς, τους ευρωπαίους και αυτοί με τη σειρά τους παριστάνουν ότι το αμερικάνικο καπέλο είναι για να κρύβει τον ήλιο ώστε να δουλεύουν καλύτερα υπό σκιάν. Τη συνταγή χάλασε ο Τραμπ και τον μισούν.
Η Ε.Ε. είναι απλό εξάρτημα των ΗΠΑ, χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς θέληση, χωρίς λόγο στις εξελίξεις. Οι κατά καιρούς κουβέντες περί προσέγγισης, δήθεν, της Γερμανίας με τη Ρωσία ή για αμυντική ευρωπαϊκή αυτοδυναμία, αποδεικνύονται λόγια καφενείου για να περνάει η ώρα, όπως έλεγε ο λαγός όταν η τίγρης ήταν μακριά
Από το παρελθόν στο παρόν
Στην Ε.Ε. κυριαρχεί η Δυτική Ευρώπη και αυτή έχει καβαλάρη τη Γερμανία. Την Γερμανία που ο λόρδος Ισμέυ την ήθελε, εξ ονόματος των ΗΠΑ, πατημένη στο χώμα. Ο Ομπάμα, αποχωρώντας, αποχαιρέτησε τη Μέρκελ στο Βερολίνο λέγοντας ότι της αναθέτει την ηγεσία της Δύσης αφού ο Τραμπ είναι αντίπαλος κόσμος, αποστάτης. Κανείς δεν πήρε στα σοβαρά τον Ομπάμα, ούτε καν η ίδια η Μέρκελ, ζαλισμένη από τα προβλήματά της. Ήδη το κόμμα της χάνει την πρωτιά στις δημοσκοπήσεις.
Τα θεμέλια της (Δυτικής) Ευρώπης δεν άλλαξαν από τότε ως σήμερα και η Ε.Ε. παραμένει προτεκτοράτο, όπως γεννήθηκε. Το τελευταίο οχυρό, η ανεξάρτητη πολιτική του Ντε Γκωλ, σαρώθηκε από τον Μάη του ‘68. (Αργότερα τέτοια κινήματα απόκτησαν όνομα ως «έγχρωμες επαναστάσεις», αμερικανικής εμπνεύσεως).
Ωστόσο, «τρέχουν» τρεις μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη και στον κόσμο: Πρώτον η Ρωσία και η Κίνα αναδύθηκαν ως Μεγάλες Δυνάμεις. Δεύτερον φουσκώνουν ποικίλες αντιδράσεις λαϊκών δυνάμεων σε όλη τη Δύση. Τρίτον, ως συνέπεια των δυο προηγούμενων, οι ελίτ στη Δύση είναι διχασμένες και έχουν ψιλοχάσει τον μπούσουλα. Με τη νίκη του Τραμπ ανατράπηκε ριζικά η εσωτερική τάξη και ιεραρχία των ελίτ που κυβερνούσαν τη Δύση και καθόριζαν την τύχη του Πλανήτη με εργαλείο την Παγκοσμιοποίηση.
Αλλά και ο Τραμπ παραπαίει. Π.χ. στη Συρία είχε αναγνωρίσει, αρχικά, ότι για τις ΗΠΑ το καλύτερο θα ήταν ένας «έντιμος συμβιβασμός». Προ ημερών (εξαναγκάστηκε ή «πείστηκε») ότι πρέπει να νικήσει, να φύγει ο Άσαντ και να διαμελιστεί η Συρία, επαναφέροντας την προοπτική σύγκρουσης με τη Ρωσία που, υποτίθεται, θα υποχωρήσει.
Η Ε.Ε. είναι απλό εξάρτημα των ΗΠΑ, χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς θέληση, χωρίς λόγο στις εξελίξεις. Οι κατά καιρούς κουβέντες περί προσέγγισης, δήθεν, της Γερμανίας με τη Ρωσία ή για αμυντική ευρωπαϊκή αυτοδυναμία, αποδεικνύονται λόγια καφενείου για να περνάει η ώρα, όπως έλεγε ο λαγός όταν η τίγρης ήταν μακριά.
Η λεγόμενη Ακροδεξιά και η υποτιθέμενη Αριστερά φουσκώνουν η κάθε μια τον «κίνδυνο» της άλλης, περισσότερο για να βρίσκουν λόγο ύπαρξης παρά επειδή αποτελούν πραγματική απειλή έστω γι’ αυτή την αφερέγγυα «υπαρκτή Δημοκρατία». Στην ουσία κανείς από τους δυο, ούτε ο κόσμος, αμφισβητεί την ύπαρξη (και την αναγκαιότητα…) μιας ενωμένης Ευρώπης με τη μια ή την άλλη μορφή. Το αίτημα, τώρα, είναι η πολυμέρεια στις αποφάσεις με ζητούμενο τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου. Όσο ενισχύονται τα εθνικά κέντρα, τόσο οι λαϊκοί αγώνες ξαναβρίσκουν το ευνοϊκό, ταξικά γνώριμο, πλαίσιο του Έθνους-Κράτους. Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι οπαδός του Έθνους εμφανίζεται η Ακροδεξιά που δεν αρέσκεται στους λαϊκούς αγώνες ενώ εχθρός του είναι η μοντέρνα, «υπαρκτή Αριστερά».
(1) Ειρωνική αναφορά του Κίσινγκερ στην έλλειψη κέντρου αποφάσεων στην Ε.Ε.
