Του Κώστα Ανδριανόπουλου.
Και πάνω που ο Παπανδρέου έφτιαξε κλίμα, πλασάροντάς μας ως επιτυχία τις εξελίξεις στην Ευρώπη, ξανάρχισε η γκρίνια στο ΠΑΣΟΚ. Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα λες και κάποιοι αφυπνίστηκαν.
Κριτικές, αρνήσεις, απορρίψεις. Μέχρι που ο Παντελής Οικονόμου είπε πως ήρθε η ώρα να καταγγείλουμε το Μνημόνιο.
Μεγαλοστομίες, όσο πιο εμφατικές τόσο πιο γελοίες. Διότι, όλοι γνωρίζουν πως δεν συνιστούν τίποτα. Ούτε για εσωτερική κατανάλωση δεν αξίζουν. Η σημασία τους εξαντλείται στο ότι, εκ των πραγμάτων, ακυρώνουν την ευνοϊκή για την κυβέρνηση τηλεσκηνοθεσία.
Το Μνημόνιο δρομολόγησε τις εξελίξεις μακριά από κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Μετέθεσε τα κέντρα βάρους του ΠΑΣΟΚ εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Η συνθετότητα των προβλημάτων, σήμερα, κινείται σε τροχιές που αδυνατεί να προσεγγίσει η παραδοσιακή κοινοβουλευτική αντίληψη, διαβρωμένη από τις ανάγκες μιας παρακμιακού τύπου διαμεσολάβησης. Επιπλέον ο Παπανδρέου, στο πλαίσιο ειδικότερων σχεδιασμών έχει αναπτύξει μηχανισμό αφομοίωσης των όποιων πιέσεων, εκ μέρους των βουλευτών.
Στο πλαίσιο της διαπλοκής η μεταλλαγή του πολιτικού συστήματος είναι ραγδαία. Το αμερικανικό σύστημα λειτουργεί και εδώ ως προσομοιωτής. Παρ’ όλα αυτά, στην Ελλάδα δεν έχουν ακόμα δημιουργηθεί αυτόνομοι, ισχυροί κοινοβουλευτικοί παράγοντες, λομπίστες οι οποίοι να διαθέτουν τη δύναμη της κριτικής. Οι βουλευτές είναι εκμεταλλεύσιμοι, χειραγωγημένοι από τα ΜΜΕ τα οποία δίνουν τον τόνο, φτιάχνουν το κλίμα, αναδεικνύουν διαφοροποιήσεις.
Η συνήθης εύκολη κριτική που, έκδηλα, προσπαθεί να συντονιστεί με τις κοινωνικές διαθέσεις, δεν βρίσκει έδαφος σήμερα. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, πολλαπλά εκτεθειμένοι, με τις αλλεπάλληλες συναινέσεις καθ’ όλη τη μνημονιακή περίοδο, όχι μόνο δεν μπορούν να εκφράσουν προσδοκίες, αλλά ούτε τη ρετσινιά δεν μπορούν να αποβάλουν. Γνωρίζουν ότι η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού θα τους απαλείψει, ενώ κινδυνεύουν να τιμωρηθούν προσωπικά ακόμα κι αν το ΠΑΣΟΚ διασωθεί. Έτσι, λοιπόν, συντάσσονται.
Μεγαλύτερη σημασία θα είχαν, ίσως, οι προσεκτικότερες διαφοροποιήσεις των πρωτοκλασάτων υπουργών και η αξιολόγηση αν πρόκειται για κάτι παραπάνω από τα συνήθη πλασαρίσματα. Οι τσιριμόνιες τύπου Λοβέρδου «εγώ θα παραιτηθώ, αν…..» ή «να πούμε την αλήθεια στο λαό», δεν αποτελούν αξιόπιστες ενδείξεις διαφοροποίησης.
Παραδόξως, οι απόψεις που αξιολογούν την γκρίνια στο ΠΑΣΟΚ, ενδημούν κυρίως στην Αριστερά. Είτε γιατί διαπιστώνουν κρίση, σημάδια εξάντλησης, κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ (απόψεις, δηλαδή, που προσβλέπουν σε αυτόματες λύσεις, παρακάμπτοντας την αριστερή παραλυσία) είτε γιατί φαντασιώνονται την αριστερή διάσωση μέσα από τη συνεργασία με κομμάτια που θα διαφοροποιηθούν από το ΠΑΣΟΚ, θα στραφούν αριστερά, τροφοδοτώντας πλειοψηφικά ρεύματα αποπεριθωριοποίησης.
Αναζητείται, δηλαδή, σε κάθε περίπτωση ο από μηχανής θεός.
Μεγαλοστομίες, όσο πιο εμφατικές τόσο πιο γελοίες. Διότι, όλοι γνωρίζουν πως δεν συνιστούν τίποτα. Ούτε για εσωτερική κατανάλωση δεν αξίζουν. Η σημασία τους εξαντλείται στο ότι, εκ των πραγμάτων, ακυρώνουν την ευνοϊκή για την κυβέρνηση τηλεσκηνοθεσία.
Το Μνημόνιο δρομολόγησε τις εξελίξεις μακριά από κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Μετέθεσε τα κέντρα βάρους του ΠΑΣΟΚ εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Η συνθετότητα των προβλημάτων, σήμερα, κινείται σε τροχιές που αδυνατεί να προσεγγίσει η παραδοσιακή κοινοβουλευτική αντίληψη, διαβρωμένη από τις ανάγκες μιας παρακμιακού τύπου διαμεσολάβησης. Επιπλέον ο Παπανδρέου, στο πλαίσιο ειδικότερων σχεδιασμών έχει αναπτύξει μηχανισμό αφομοίωσης των όποιων πιέσεων, εκ μέρους των βουλευτών.
Στο πλαίσιο της διαπλοκής η μεταλλαγή του πολιτικού συστήματος είναι ραγδαία. Το αμερικανικό σύστημα λειτουργεί και εδώ ως προσομοιωτής. Παρ’ όλα αυτά, στην Ελλάδα δεν έχουν ακόμα δημιουργηθεί αυτόνομοι, ισχυροί κοινοβουλευτικοί παράγοντες, λομπίστες οι οποίοι να διαθέτουν τη δύναμη της κριτικής. Οι βουλευτές είναι εκμεταλλεύσιμοι, χειραγωγημένοι από τα ΜΜΕ τα οποία δίνουν τον τόνο, φτιάχνουν το κλίμα, αναδεικνύουν διαφοροποιήσεις.
Η συνήθης εύκολη κριτική που, έκδηλα, προσπαθεί να συντονιστεί με τις κοινωνικές διαθέσεις, δεν βρίσκει έδαφος σήμερα. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, πολλαπλά εκτεθειμένοι, με τις αλλεπάλληλες συναινέσεις καθ’ όλη τη μνημονιακή περίοδο, όχι μόνο δεν μπορούν να εκφράσουν προσδοκίες, αλλά ούτε τη ρετσινιά δεν μπορούν να αποβάλουν. Γνωρίζουν ότι η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού θα τους απαλείψει, ενώ κινδυνεύουν να τιμωρηθούν προσωπικά ακόμα κι αν το ΠΑΣΟΚ διασωθεί. Έτσι, λοιπόν, συντάσσονται.
Μεγαλύτερη σημασία θα είχαν, ίσως, οι προσεκτικότερες διαφοροποιήσεις των πρωτοκλασάτων υπουργών και η αξιολόγηση αν πρόκειται για κάτι παραπάνω από τα συνήθη πλασαρίσματα. Οι τσιριμόνιες τύπου Λοβέρδου «εγώ θα παραιτηθώ, αν…..» ή «να πούμε την αλήθεια στο λαό», δεν αποτελούν αξιόπιστες ενδείξεις διαφοροποίησης.
Παραδόξως, οι απόψεις που αξιολογούν την γκρίνια στο ΠΑΣΟΚ, ενδημούν κυρίως στην Αριστερά. Είτε γιατί διαπιστώνουν κρίση, σημάδια εξάντλησης, κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ (απόψεις, δηλαδή, που προσβλέπουν σε αυτόματες λύσεις, παρακάμπτοντας την αριστερή παραλυσία) είτε γιατί φαντασιώνονται την αριστερή διάσωση μέσα από τη συνεργασία με κομμάτια που θα διαφοροποιηθούν από το ΠΑΣΟΚ, θα στραφούν αριστερά, τροφοδοτώντας πλειοψηφικά ρεύματα αποπεριθωριοποίησης.
Αναζητείται, δηλαδή, σε κάθε περίπτωση ο από μηχανής θεός.
Σχόλια
